Στην έκθεση του προέδρου της Επιτροπής Εθνικού και Κοινωνικού Διαλόγου για την Παιδεία, Αντώνη Λιάκου,
(η πλήρης ενδιάμεση έκθεση του προέδρου της Επιτροπής Εθνικού και Κοινωνικού Διαλόγου για την Παιδεία), που δόθηκε στη δημοσιότητα στις 26 Απριλίου, γίνεται αναφορά, ανάμεσα σε άλλα, και στην πρόσβαση στην Ανώτατη Εκπαίδευση, οι αλλαγές στην οποία θεωρούνται (από τον συντάκτη της έκθεσης) ως η καρδιά των μεταρρυθμίσεων του εκπαιδευτικού συστήματος.
Συγκεκριμένα, αφού γίνονται ορισμένες διαπιστώσεις για το σημερινό σύστημα πρόσβασης, στην έκθεση προτείνεται «μια συνολική αναδιοργάνωση της Μέσης Εκπαίδευσης η οποία θα ισχυροποιήσει το Γυμνάσιο κάνοντάς το τετραετές, ώστε να εξασφαλίζει έναν γεροδεμένο κορμό εκπαίδευσης που θα απλώνεται στα 4 χρόνια, και ταυτόχρονα θα αλλάξει το χαρακτήρα του διετούς Λυκείου το οποίο θα γίνει περισσότερο ερευνητικό, με δυνατότητες επιλογών ομάδων μαθημάτων».
Παράλληλα, σύμφωνα με την έκθεση, θα υπάρχει η δυνατότητα για τους κατόχους του αναμορφωμένου απολυτηρίου του Λυκείου να έχουν πρόσβαση (χωρίς εξετάσεις) σε τμήματα στα οποία η ζήτηση είναι πολύ μικρή ή ελάχιστη, ενώ για τα τμήματα υψηλής ζήτησης θα χρησιμοποιηθεί, σε πρώτη φάση, το ισχύον σύστημα εξετάσεων.
Σε δεύτερη φάση, όταν αποδειχθεί το εύρος, η αξιοπιστία και η λειτουργικότητα του νέου συστήματος, θα επιχειρηθεί και η σταδιακή αλλαγή των εξετάσεων και στον τομέα των σχολών υψηλής ζήτησης.
Στο πλαίσιο αυτό και επειδή για ακόμη μία φορά πριμοδοτούνται αυταπάτες σχετικά με τις «σωτήριες» ιδιότητες του προτεινόμενου νέου συστήματος πρόσβασης, που συνδέεται με την «αναδιοργάνωση της Μέσης Εκπαίδευσης», καταθέτουμε ορισμένες βασικές παρατηρήσεις για το θέμα αυτό.
Μας τα 'παν… και άλλοι!
Η πρόταση του Αντώνη Λιάκου για την «αναδιοργάνωση της Μέσης Εκπαίδευσης» όχι μόνο καινούργια δεν είναι, αλλά αποτελεί ευθεία αντιγραφή της πρότασης του Ευάγγ. Βενιζέλου και του ΠΑΣΟΚ το 2009.
Ναι, ευθεία αντιγραφή και με τις ίδιες στοχεύσεις.
Στις 31 Ιανουαρίου 2009, με τίτλο «Λύκειο στα πρότυπα του Μπακαλορεά» ο Ευάγγ. Βενιζέλος γράφει στα «ΝΕΑ»:
Η θέση μου είναι ότι η Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση πρέπει να διακριθεί σε δύο φάσεις: την πρώτη θα την αποτελεί το τετραετούς φοίτησης γυμνάσιο και τη δεύτερη το διετούς φοίτησης, κολεγιακού χαρακτήρα, λύκειο που πρέπει να οργανωθεί κατά τα πρότυπα του διεθνούς απολυτηρίου (Ι.Β). Το διετές λύκειο επιτρέπει στον μαθητή να ασχολείται με μικρό αριθμό (όχι μεγαλύτερο των έξι) μαθημάτων και να τα προσεγγίζει με τρόπο τελείως διαφορετικό από τον σημερινό: με σεμιναριακού τύπου μαθήματα, πρωτόλειες έρευνες και εργασίες, κάτι που θα οδηγεί και σε άλλου τύπου εξετάσεις, βασισμένες στην κριτική σκέψη και την ικανότητα σύνθεσης. Το απολυτήριο του νέου λυκείου θα οδηγεί στα ΑΕΙ όλους τους αποφοίτους. Για όλους υπάρχουν διαθέσιμες θέσεις στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Οχι όμως και σε όλα τα τμήματα πρώτης προτίμησης, όταν αυτά είναι υψηλής ζήτησης και άρα υψηλής βαθμολογίας (π.χ. ιατρικά, νομικά, αρχιτεκτονικά, παιδαγωγικά).
Κοινή η στόχευση
Είναι φανερό ότι η πρόταση αυτή υπακούει και εξυπηρετεί το στένεμα των διόδων στο Λύκειο και στην ώθηση της πλειονότητας των τελειόφοιτων των Γυμνασίων σε ένα είδος επαγγελματικής εκπαίδευσης-κατάρτισης με εισβολή του ιδιωτικού και διεύρυνση της μαθητείας - απλήρωτης εργασίας. Τα Λύκεια αριστοκρατικοποιούνται, μεταλλάσσονται σε σχολεία για λίγους και μειώνεται δραστικά ο αριθμός τους.
Παράλληλα η πρόσβαση σε αυτά είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα απαιτεί την επιτυχία σε έναν τύπο εξεταστικών δοκιμασιών στο μεταίχμιο των δυο βαθμίδων (Γυμνάσιο - Λύκειο).
Είναι επίσης προφανές ότι οι συντάκτες της έκθεσης επιχειρούν, με την κάλυψη ενός αναγεννησιακού λόγου για τη μείωση του εξεταστικού άγχους των μαθητών, των φροντιστηρίων και των ιδιωτικών εκπαιδευτικών δαπανών, να τροχοπεδήσουν την κίνηση του μαθητικού πληθυσμού πολύ πριν αυτός φτάσει έξω από την είσοδο των Πανεπιστημίων.
Στο πλαίσιο αυτό δρομολογούν την πρόωρη έξοδο ενός τμήματος του μαθητικού πληθυσμού από την «κούρσα» του Λυκείου.
Το σύστημα πρόσβασης και τα… μεταρρυθμιστικά ξόρκια!
Από τα μέσα της δεκαετίας του '70 μέχρι σήμερα ένα «φάντασμα» πλανιέται πάνω από την ελληνική εκπαίδευση: το «εξεταστικό» ή, με άλλα λόγια, ο τρόπος και οι όροι πρόσβασης των νέων στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.
Η πιο «ταραγμένη ζώνη» του σχολείου υπήρξε ακριβώς η περίοδος της μετάβασης από τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση στην Τριτοβάθμια.
Αν κανείς τινάξει το εκπαιδευτικό «σώμα» των μεταρρυθμιστικών «επεισοδίων» των τελευταίων 40 χρόνων, θα διαπιστώσει ότι όλα όσα προβλήθηκαν από τη μεριά των εκάστοτε ηγεσιών του υπουργείου Παιδείας ως πρωτότυπα και μαγικά ελιξίρια για την ανανέωση του ελληνικού σχολείου αναφέρονταν στο εξεταστικό σύστημα.
Μια στοιχειώδης αναδρομή-εξέταση των ιστορικά διαμορφωμένων εξεταστικών συστημάτων στη χώρα μας από τη δεκαετία του '70 έως τις μέρες μας φανερώνει ότι οι εξετάσεις για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, με όποια μορφή κι αν έγιναν, όποιο όνομα κι αν πήραν, Πανελλήνιες, Πανελλαδικές, Γενικές Εξετάσεις, είχαν κοινές τις βασικές τους υποσχετικές.
Υποσχετικές-καρμπόν για την «ελεύθερη πρόσβαση», το τέλος του «ασφυκτικού εναγκαλισμού» του Λυκείου από τις απαιτήσεις των εξετάσεων για το Πανεπιστήμιο, τη φραστική καταδίκη της έμφασης στην απομνημόνευση, την «αύξηση του ενδιαφέροντος των μαθητών» και, βέβαια, τον περιορισμό ή και εξαφάνιση «της φροντιστηριακής εκπαίδευσης που εξανεμίζει τα οικονομικά της ελληνικής οικογένειας».
Με λίγα λόγια δεν υπάρχει «μεταρρύθμιση» στον τρόπο μετάβασης στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση που να μην υπονοεί το τέλος των φροντιστηρίων και των οικογενειακών εξόδων, σαν να πρόκειται για πελατειακή και πλαστή ανταπόκριση στις ελπίδες και τα όνειρα χιλιάδων οικογενειών.
Ολοι οι ισχυρισμοί αποδείχτηκαν ολωσδιόλου αβάσιμοι.
Είναι φανερό σήμερα ότι όλες οι αλλαγές αποτελούσαν έναν παραπλανητικό επίδεσμο στο ρημαγμένο σώμα της λυκειακής εκπαίδευσης.
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου