Για τους διορισμούς και τις αποσπάσεις

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ

Το συνδικαλιστικό κίνημα απορροφημένο με τα οικονομικά αιτήματα έχει παραμελήσει την εκπαιδευτική καθημερινότητα, όπως επίσης και τα θεσμικά αιτήματα. Η καθημερινή παρουσία μας στα σχολεία δείχνει όμως ότι θα πρέπει να ενδιαφερθούμε και με τα «τετριμμένα».

Διορισμός: ο Γολγοθάς των αναπληρωτών και ωρομίσθιων

Μετά την αντιεκπαιδευτική μεταρρύθμιση του Αρσένη το 1997, το σκηνικό στους διορισμούς άλλαξε ριζικά,  η επετηρίδα αντικαταστάθηκε από τον διαγωνισμό του ΑΣΕΠ, γεγονός που απαξίωσε τα πτυχία των λεγόμενων καθηγητικών σχολών. Το πτυχίο πλέον αποτελεί απλώς ακαδημαϊκό τίτλο, ενώ τα εργασιακά δικαιώματα κατοχυρώνονται μέσω άλλων φορέων και διαδικασιών. Ο νόμος 2525 του 1997 και η μετέπειτα κατεδάφιση του άφησε ανάμεσα στα «μπάζα» τον ψυχοφθόρο διαγωνισμό και το χάος στο τρόπο διορισμών: ποσοστά 75% - 25%, λίστα 16ξαμήνου, πίνακες Α,Β,Γ, για να οδηγηθούμε σήμερα στα ποσοστά 60% από τον πίνακα του ΑΣΕΠ,  40% από τον πίνακα της προϋπηρεσίας και το 30μηνο που είναι εκτός ποσοστών διορισμού.

Όλα τα παραπάνω μετέτρεψαν έναν κλάδο που συνέχονταν πολιτικά μέσω του ενιαίου τρόπου διορισμών, σε κοινότητες ατόμων με διαφορετικές συνειδήσεις και συμφέροντα.

Μια μεγάλη κατηγορία εκπαιδευτικών μετατράπηκε σε αναζητητές προϋπηρεσίας σε όλη την Ελλάδα, στην ΠΔΣ και σε ωρομίσθια απασχόληση. Την ίδια στιγμή, άλλη προϋπηρεσία κατακτιόταν μέσα από την αναπλήρωση με τη σειρά του πίνακα και άλλη με τη βούληση των προϊσταμένων για πρόσληψη σε ΠΔΣ, ενισχυτική διδασκαλία, Σιβιτανίδειο , σχολεία παλινοστούντων κλπ. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να καταρρακωθεί η εργασιακή περηφάνια και η αξιοπρέπεια των εκπαιδευτικών που κάθε χρόνο αναζητούν μόρια, να αναπτυχθεί πλατύ δίκτυο πελατειακών σχέσεων και να στερεωθεί η εμπέδωση της ατομικότητας και του ανταγωνισμού, δηλαδή η λογική του βολέματος.

Μετά τον διορισμό: υπεραριθμίες - αποσπάσεις νεοδιόριστων, το μεγάλο σκάνδαλο

Με βάση το νόμο, διορισμοί δεν μπορούν να γίνουν στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη και σε περιοχές που εκκρεμεί αίτημα μετάθεσης, Το Υπουργείο Παιδείας κάθε χρόνο μετά από ένα τυπικό επιφανειακό ερώτημα στους κατά τόπους διευθυντές εκπαίδευσης για τις ανάγκες, αποφασίζει πόσους διορισμούς θα κάνει σε κάθε περιοχή. Ενώ όμως το πόσες οργανικές θέσεις χρειάζεται η εκπαίδευση είναι πολιτικό ερώτημα και διακύβευμα και έχει να κάνει με το είδος του σχολείου και τα αναλυτικά και ωρολόγια προγράμματα, το Υπουργείο εφαρμόζει στοιχειώδη μαθηματικά: πρόσθεση και αφαίρεση. Έτσι παρουσιάζεται το φαινόμενο:

• να διορίζονται 40 φιλόλογοι στη Β Έβρου, 14 γυμναστές στα Ψαρά κοκ,
• την ίδια στιγμή σε άλλες περιοχές να υπάρχουν ανάγκες αλλά να μην διορίζεται κανείς γιατί εκκρεμούν αιτήματα μετάθεσης

Η υπεραριθμία καθηγητών - στην παραμεθόριο συνήθως αλλά και σε άλλες περιοχές - οδηγεί με την σειρά της σε μια δεύτερη αλλά εξίσου επιθυμητή από το κράτος διαδικασία: την γέννηση και γιγάντωση ενός συστήματος πελατειακών σχέσεων που εμπλέκουν διευθυντές, αιρετούς, τοπικές κοινωνίες, βουλευτές και εκπαιδευτικούς σε ένα γαϊτανάκι αιτημάτων και εξυπηρετήσεων για την τοποθέτηση, την μετακίνηση και τέλος την απόσπαση.

Η παραπάνω κατάσταση θα μπορούσε να αποφευχθεί αν το ΥΠΕΠΘ εκτός από την ανακοίνωση των περιοχών των διορισμών, ανακοίνωνε και τις θέσεις ανά περιοχές, δηλαδή τα κενά εκ των προτέρων, έτσι ώστε όλοι οι εκπαιδευτικοί όταν δηλώνουν τις προτιμήσεις τους να ξέρουν τις κενές θέσεις κάθε διεύθυνσης.

Μετάθεση: το ύπουλο χτύπημα της οργανικότητας

Η μετάθεση έχει την έννοια της ανταλλαγής μιας οργανικής θέσης με μιαν άλλη. Όλα τα τελευταία χρόνια όμως μια πολύ συνηθισμένη πρακτική είναι η εγκατάλειψη μιας οργανικής θέσης για την προσδοκία απόκτησης μιας οργανικής θέσης : το περίφημο «στη διάθεση του ΠΥΣΔΕ» !

Ο αριθμός των αιτημάτων μετάθεσης που ικανοποιούνται κάθε χρόνο αποφασίζεται από το ΥΠΕΠΘ, το οποίο αφού συγκεντρώσει τα αιτήματα από όλες τις διευθύνσεις της χώρας δεν υπολογίζει τα κενά και τις οργανικές θέσεις αλλά συνεκτιμά τις πολιτικές δεσμεύσεις του υπουργού και του πολιτικού επιτελείου του, αξιολογεί τις παρεμβάσεις και πιέσεις κομματικών στελεχών, βουλευτών, τοπικών παραγόντων και λοιπών καταλήγοντας στον τελικό πίνακα, διότι το ρουσφέτι στη χώρα είναι μια στρεβλή μορφή λαϊκής εκπροσώπησης…. Με αυτόν τον τρόπο καταλήγουμε στη διάθεση του ΠΥΣΔΕ και κανείς δεν μιλάει για την απώλεια της οργανικότητας, είτε γιατί το αγνοεί, είτε γιατί μετά από χρόνια εκτός εστίας το μόνο που βλέπει είναι ότι γύρισε σπίτι του.

Η κατάσταση αυτή είναι απαράδεκτη. Οι διορισμοί, οι μεταθέσεις, οι αποσπάσεις και οι πελατείες, είναι καυτά πολιτικά ζητήματα της εκπαιδευτικής πραγματικότητας που χρειάζονται σήμερα ενασχόληση και δουλειά, αποκάλυψη, δημοσιοποίηση και καταγγελία αλλά και αντίπαλη πρόταση που να κατοχυρώνει τους εκπαιδευτικούς. Πολλά μπορούν να συζητηθούν, όπως πχ το αμετάθετο για δυο χρόνια από τον διορισμό, η αλλαγή του υπολογισμού των οργανικών θέσεων, η αύξηση του αριθμού των μεταθέσεων και η κάλυψη των αιτημάτων για να μην υπάρχουν υπεραριθμίες, η δημοσιοποίηση θέσεων και κενών και βέβαια η πραγματοποίηση όλων αυτών με τον έλεγχο του συνδικαλιστικού κινήματος.

Απόσπαση: ρουσφέτι και βόλεμα

Οι αποσπάσεις εκπαιδευτικών γίνονται σε σχολικές μονάδες, σε διοικητικές θέσεις ή στους περίφημους «εποπτευόμενους φορείς» : μουσείο της Ύδρας, Γενικά Αρχεία του Κράτους, Μητρόπολη, εκπαιδευτική τηλεόραση κ.λ.π.

Η απόσπαση όμως για τις ανάγκες της υπηρεσίας σε διοικητική θέση, δίνει στον εκπαιδευτικό τα μόρια της περιοχής από όπου προέρχεται και όχι τα μόρια της περιοχής που υπηρετεί, γεγονός που δημιουργεί ένα απαράδεκτο καθεστώς αδικιών αλλά και εξαρτήσεων και πελατειακών σχέσεων σε όλη την επικράτεια, υποστηρίζει απαράδεκτες και ατομικιστικές νοοτροπίες που δεν ταιριάζουν σε εκπαιδευτικούς, ενώ από την άλλη εξυπηρετούν μια χαρά το υπουργείο παιδείας.

Το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να δημοσιοποιήσει και να καταγγείλει αυτήν την πραγματικότητα. Να απαιτήσει να σταματήσει άμεσα τουλάχιστον η μοριοδότηση προέλευσης, να σταματήσουν οι αποσπάσεις νεοδιόριστων, να γίνουν διορισμοί μόνιμου προσωπικού σε διευθύνσεις και γραφεία.

Το πιο σημαντικό όμως από όλα είναι, να αντιληφθούμε το πόσο αλληλένδετοι είναι οι διορισμοί που δημιουργούν τεχνητές υπεραριθμίες, οι μεταθέσεις χωρίς οργανικότητα,   οι ανεκπλήρωτες μεταθέσεις και, τέλος,  οι αποσπάσεις, οι κρίκοι δηλαδή που συντελούν το φαύλο κύκλο μιας νοσηρής κατάστασης και οδηγούν στην υπονόμευση της οργανικότητας.