ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ  ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΕΒΡΟΥ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ

Η συζήτηση για την αξιολόγηση στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, που έχει ξεκινήσει εδώ και αρκετό καιρό, έχει σημαντικά ποιοτικά, πολιτικά και συγκυριακά χαρακτηριστικά που την διαφοροποιούν από τις προτάσεις για αξιολόγηση των εκπαιδευτικών που εδώ και 25 χρόνια έχουν προταθεί (Κοντογιαννόπουλος 1991 Π.Δ. 392 και 393, Γιώργος Σουφλιάς 1993, Αρσένης 1997, ν. 2986/2002, Γαννάκου 2006, Διαμαντοπούλου 2010 «αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας»). Όσο κι αν προβάλλεται σαν παιδαγωγική εκπαιδευτική αναγκαιότητα για την υποβοήθηση του εκπαιδευτικού έργου, δεν παύει να αποτελεί μια ρυθμιστική παρέμβαση του υπουργείου παιδείας που υπαγορεύεται από κεντρικές πολιτικές επιλογές.

Η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΔΑΜΟΚΛΕΙΑ ΣΠΑΘΗ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ, ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΜΙΣΘΟΛΟΓΙΟΥ (ν. 4024/2011) ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΦΑΡΜΟΣΤΙΚΟΥ ΝΟΜΟΥ (ν. 4046/2012)

Είναι ξεκάθαρο πλέον ότι κυριολεκτικά, μπαίνει στην «κλίνη του Προκρούστη» το ίδιο το δικαίωμά μας στη δουλειά, το δικαίωμά μας να είμαστε εργαζόμενοι.

Τα μοντέλα αξιολόγησης που κατά καιρούς έχουν προταθεί δε διαφέρουν δομικά από τον αλήστου μνήμης επιθεωρητισμό. Συνδέουν τα αποτελέσματα της εξατομικευμένης αξιολόγησης με ένα σύστημα αμοιβών και ποινών (βαθμολογική και μισθολογική ανέλιξη, στασιμότητα και απόλυση αντιστοίχως). Προτάσσουν ως νομιμοποιητικό επιχείρημα-στόχο την εκπαιδευτική και κοινωνική ανάγκη να εντοπίζονται και να αναδεικνύονται σε στελέχη οι πλέον ικανοί, να απομακρύνονται όσοι παράγουν «αρνητικό έργο» και να παρωθούνται οι πολλοί σε διαρκή βελτίωση των διδακτικών τους πρακτικών. Απλώς οι αξιολογικές αρμοδιότητες του επιθεωρητή επιμερίζονται σε τρεις θεσμούς (τον διοικητικό προϊστάμενο, το σχολικό σύμβουλο και τον διευθυντή της σχολικής μονάδας).

Δεν απαντούν όμως σε «καυτά» ερωτήματα: α) Ποια εργαλεία και ποιες τεχνικές μπορούν να προσδώσουν στην αξιολόγηση των εκπαιδευτικών ακρίβεια, εγκυρότητα και αξιοπιστία; β) Ποιος είναι ο κοινωνικός ρόλος της αξιολόγησης στο εκπαιδευτικό σύστημα; γ) Υπάρχει εκείνη η εμπεδωμένη και συνομολογημένη κουλτούρα αξιοκρατίας που θα εγγυηθεί δίκαιη αξιολόγηση; δ) Υπάρχουν αξιόπιστοι αξιολογητές μη ενταγμένοι σε κομματικά χωνευτήρια;

Η αξιολόγηση σχολείων και εκπαιδευτικών είναι το βασικό εργαλείο:

·         Για την λειτουργία των σχολείων με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, που επιβάλλουν ο ΟΟΣΑ, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Κεφάλαιο. (σαν «καλό» σχολείο θα αξιολογηθεί αυτό στο οποίο οι γονείς θα πληρώνουν για τις λειτουργίες του, αυτό που θα ψάχνει χορηγούς και θα διαχωρίζει τα παιδιά)

·         Για την υπηρεσιακή και μισθολογική καθήλωση (ν. 4024/2011-νέο μισθολόγιο).

·         Για να πιαστεί το πλαφόν των απολύσεων.

Η αξιολόγηση ήδη ξεκίνησε από πρόπερσι με την αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας και προχωράει φέτος στα 185 πιλοτικά σχολεία. Ήδη ορίστηκε η διαδικασία που θα ακολουθηθεί, η οποία περιλαμβάνει επισκέψεις στα πιλοτικά σχολεία «Συμβούλων Προώθησης» και «Εμπειρογνωμόνων» του νέου σχολείου, συμπλήρωση ερωτηματολογίων από εκπαιδευτικούς, γονείς, μαθητές, συνεντεύξεις, σύνταξη εκθέσεων …

Πολλοί είναι βέβαια οι εργαζόμενοι που καλοπροαίρετα ρωτάνε «Γιατί δεν θέλετε κι εσείς να αξιολογηθείτε»;

Γιατί ακριβώς η αξιολόγηση που πάντα προτείνεται από τις κυβερνήσεις δεν έχει καμιά σχέση με τη λαϊκή ανάγκη να γίνει ο εκπαιδευτικός καλύτερος, επιστημονικά πληρέστερος, πιο ικανός στο να μορφώνει ολόπλευρα τα παιδιά.

Δεν έχει καμιά σχέση με την ανάγκη για ένα ενιαίο σχολείο, βασικό, υποχρεωτικό για όλα τα παιδιά, αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν. Δεν θέλουν ούτε έναν τέτοιο εκπαιδευτικό, ούτε ένα τέτοιο σχολείο. Θέλουν απολύσεις, σχολείο της αγοράς και τον εκπαιδευτικό σκυφτό.

Τα μέτρα αυτά, όπου εφαρμόστηκαν, οδήγησαν σε σχολεία πολλών κατηγοριών και ταχυτήτων. Με τέτοιου είδους μέτρα στην Αγγλία και στις ΗΠΑ, έχει κλείσει μεγάλος όγκος σχολείων σε φτωχές λαϊκές περιοχές και  τα σχολεία ωθούνται στην αναζήτηση χορηγών για να εξασφαλίσουν πόρους.

Στο επίπεδο, τώρα της αντιπρότασης και όχι μόνο της άρνησης, θα πρέπει να αντιπαραθέσουμε στην αξιολόγηση του μεμονωμένου σχολείου όπως προτείνει το Υπουργείο,  την αξιολόγηση της εκ/κης διαδικασίας συνολικά και της αναπαραγωγικής λειτουργίας του σχολείου, με βάση την κάθε μια μονάδα. Αυτό θα σήμαινε κριτική σε επίπεδο αντιπρότασης και όχι μόνο άρνησης.

Γιατί την ίδια στιγμή που το κράτος προχωρεί σε υποτιθέμενες "μεταρρυθμίσεις" δεν έχουν ποτέ αξιολογηθεί:

·      Τα Αναλυτικά Πρόγραμματα

·      Τα σχολικά εγχειρίδια

·      Τα συστήματα επιμόρφωσης και μετεκπαίδευσης των εκπαιδευτικών

·      Ο τρόπος κατάρτισης των εκπαιδευτικών

Για να μπορέσει να υπάρξει αξιολόγηση του εκπαιδευτικού και του έργου του, απαραίτητη προϋπόθεση είναι, ο ίδιος ο εκπαιδευτικός να τη δεχτεί ως απαραίτητη, διάφανη και δίκαιη. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να υπάρξει πλήρης εξασφάλιση της διαφάνειας, έτσι ώστε όλοι να πειστούν ότι δε θα πέσουν θύματα κομματικών ή άλλων διώξεων. Επίσης να ξέρει ότι αν το αποτέλεσμα της αξιολόγησης δεν είναι θετικό, δεν θα κινδυνεύσει σε καμία περίπτωση η θέση του και η επαγγελματική του αξιοπρέπεια.

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΕΒΡΟΥ 2011