Ο χάρτης του κόσμου μετά τις 25 Σεπτεμβρίου θα σχεδιαστεί με ένα καινούργιο κράτος. Οχι περιοχή, αλλά κράτος: Κουρδιστάν.
Από το 1923, με τη Συνθήκη της Λοζάνης, η πατρίδα των Κούρδων μοιράστηκε στα τέσσερα και δόθηκε ρεγάλο σε Τουρκία, Ιράν, Συρία και Ιράκ.
Από τότε οι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες των Κούρδων και οι εξεγέρσεις πνίγονταν στο αίμα. Αυτός ο αρχαίος πολιτισμός κυνηγήθηκε, έζησε καταπίεση, διώξεις, σφαγές.
Ο εξανδραποδισμός του από τους «διορισμένους» κατακτητές επιχειρήθηκε με όλους τους τρόπους και τις απαγορεύσεις. Η κουρδική γλώσσα κυνηγήθηκε όσο λίγες στην ιστορία της ανθρωπότητας. Οι Κούρδοι όμως ποτέ δεν έχασαν την ελπίδα της ανεξαρτησίας, έστω κι αν το τίμημα ήταν η ίδια τους η ζωή.
Ωστόσο στο κομμάτι του Κουρδιστάν που κατείχαν οι Ιρακινοί κάτι είχε αρχίσει να αχνοφαίνεται με τον πρώτο Πόλεμο του Κόλπου το 1992.
Τότε είχε σχηματιστεί κουρδική κυβέρνηση η οποία όμως δεν μπόρεσε να στεριώσει και να εξελιχθεί λόγω της σκληρής, βάρβαρης επίθεσης των μπααθιστών του δικτάτορα Σαντάμ Χουσεΐν.
Μετά τον δεύτερο Πόλεμο του Κόλπου, το 2003, αυτό το κομμάτι του Κουρδιστάν απελευθερώθηκε και μετά το 2005 με το ιρακινό σύνταγμα αναγνωρίστηκε η «ομόσπονδη κουρδική κυβέρνηση», όπως περιγράφηκε συνταγματικά.
Παρά τα ιστορικά εγκλήματα κατά τη γενοκτονία της Βαγδάτης από τον Σαντάμ, οι Κούρδοι με πάθος υποστήριζαν ένα ομόσπονδο Ιράκ όπου όλοι -σουνίτες, σιίτες, Κούρδοι και όλες οι εθνοτικές ή θρησκευτικές μειονότητες- θα μπορούσαν να ζήσουν δημοκρατικά και ειρηνικά.
Αλλά η κυβέρνηση της Βαγδάτης, που την πλειοψηφία της ήλεγχαν πλέον οι σιίτες, επέλεξε να κρατήσει επιθετική πολιτική ενάντια σε όλους τους «διαφορετικούς» και «αλλόθρησκους» και βέβαια δεν κράτησε ποτέ μέχρι σήμερα καμία από τις συνταγματικές δεσμεύσεις απέναντι στην κουρδική κυβέρνηση. Βάσει του Συντάγματος, επί παραδείγματι, το 13% των κερδών του πετρελαίου όλου του Ιράκ έπρεπε να δίνεται στην κουρδική κυβέρνηση.
Αυτό δεν έγινε ποτέ, στο όνομα ενός «σατανικού» πολιτικού σχεδίου: αν δεν πληρώνονταν ή αν εξανεμίζονταν οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων, της αστυνομίας και του στρατού, θα στρεφόταν οι πολίτες κατά της κουρδικής κυβέρνησης.
Οχι μόνο δεν αγανάκτησαν οι πολίτες, αλλά συσπειρώθηκαν γύρω από την κυβέρνηση και τον πρόεδρο του Κουρδιστάν, Μεσούτ Μπαρζανί.
Και βήμα βήμα, παρά τις δυσκολίες, δημιουργήθηκε μια σύγχρονη, «ευρωπαϊκή» και με δημοκρατικές προδιαγραφές ομοσπονδία που όχι μόνο δεν μπορεί να συγκριθεί με καμία χώρα της Μέσης Ανατολής, αλλά «κοντράρεται» στα ίσια με τις πιο εξελιγμένες ευρωπαϊκές χώρες.
Μετά τις εκλογές συμμετέχουν στην κυβέρνηση όλα τα κόμματα που έχουν μπει στο Κοινοβούλιο, στο οποίο υπάρχουν πάντα δύο έδρες για τις μειονότητες εκείνες που δεν εξασφάλισαν ποσοστό εισόδου στη Βουλή.
Με αυτόν τον τρόπο όλες οι εθνικές και θρησκευτικές μειονότητες έχουν εκπρόσωπό τους στο Κοινοβούλιο αλλά και στην κυβέρνηση – ένα σύστημα μοναδικό ανά τον κόσμο. Επίσης διδάσκονται επίσημα οκτώ μητρικές γλώσσες.
Η κουρδική κυβέρνηση αναγνωρίζει όλες τις θρησκείες (μουσουλμάνους, χριστιανούς ορθόδοξους και καθολικούς, Εζιντί, Μανδαίους, Ασσύριους κ.ά.) και όλων οι θρησκευτικές γιορτές είναι επίσημες για όλο τον λαό του Κουρδιστάν.
Αυτός ο σεβασμός στη διαφορετικότητα των ανθρώπων και των πολιτών ενοχλεί τις χώρες της Μέσης Ανατολής, όχι μόνο διότι δεν «σηκώνουν» τέτοιες δημοκρατικές λειτουργίες αλλά και διότι φοβούνται τον αντίκτυπο στα δικά τους καθεστώτα από τέτοια «κακά» παραδείγματα.
Και κυρίως «φοβούνται» οι γειτονικές χώρες που έχουν υπό την κατοχή τους από ένα κομμάτι του Κουρδιστάν. Δεν ήθελαν αυτή η κουρδική κυβέρνηση να επιτύχει. Το 2014 στόχος των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού κράτους» ήταν αυτή ακριβώς η κυβέρνηση. Μάρτυρας, τα γεγονότα στη Μοσούλη.
Εκεί βρισκόταν 60.000 ιρακινός στρατός, με σύγχρονα όπλα και άρματα. Ενας στρατός που όχι μόνο δεν πολέμησε όταν επιτέθηκαν οι τζιχαντιστές, αλλά άφησε στα χέρια τους όλο τον οπλισμό και τράπηκε σε φυγή.
Και βρέθηκε ο ISIS με σύγχρονα όπλα και με τα δισεκατομμύρια δολάρια που είχαν οι τράπεζες, και αρχίσανε οι επιθέσεις σε περιοχές του Κουρδιστάν.
Ο κουρδικός στρατός, οι πεσμεργκά, που έχουν γίνει πια θρύλος, ηρωικά αντιστάθηκαν – θυσία και αίμα. Σκοτώθηκαν 6.000 και πάνω από 10.000 τραυματίστηκαν, όμως δεν λύγισαν.
Ηταν κοντά στο όνειρο μιας ζωής και δεν θα άφηναν σε κανέναν να τους το διαλύσει. Ετσι, έδιωξαν του τζιχαντιστές από το Κουρδιστάν.
Τι έκανε η κυβέρνηση της Βαγδάτης; Ούτε βοήθησε αλλά εμπόδισε κιόλας όσες χώρες επιθυμούσαν να στείλουν όπλα στους πεσμεργκά! Το Κουρδιστάν τα κατάφερε, και άνοιξε την αγκαλιά του σε ένα εκατομμύριο πρόσφυγες, άσχετα με τη θρησκεία του καθενός.
Ο Πάπας δήλωσε: «Ευχαριστούμε τη μοναδική περιοχή που φιλοξενεί χριστιανούς». Να σημειωθεί ότι το Βατικανό έχει εκπρόσωπό του εδώ και πολλά χρόνια στο Κουρδιστάν και υποστηρίζει επίσημα την ανεξαρτησία.
Σήμερα αναγνωρίζουν όλοι τη δύναμή του. ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα και κράτη της Ευρωπαϊκής Ενωσης ήδη έχουν εκεί προξενεία και διπλωματικά γραφεία.
Δυνατές χώρες της περιοχής, όπως Σαουδική Αραβία, Ιορδανία, Εμιράτα, Ισραήλ, υποστηρίζουν τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους.
Οσο για το Ιράκ, ισοπεδώθηκε από τις συγκρούσεις μεταξύ σουνιτών και σιιτών αλλά και τζιχαντιστών. Και όλα δείχνουν ότι εκεί δεν πρόκειται να ζήσουν ειρηνικά οι λαοί.
Ο πρόεδρος του Κουρδιστάν, Μπαρζανί, αποφάσισε πως ήρθε η ώρα και στις 25 Σεπτεμβρίου θα γίνει το δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία.
Και παράλληλα θα υπάρχει ερώτημα στους κατοίκους των «αμφισβητούμενων» περιοχών αν θέλουν να «ανήκουν» στο Κουρδιστάν. Είναι περιοχές που η κυβέρνηση της Βαγδάτης αμφισβητεί την «κουρδικότητά» τους, όπως το Κιρκούκ, η Σεγκάλ κ.ά.
Η περιοχή Νινόβα, που είναι ακριβώς πάνω στα σύνορα Κουρδιστάν και Ιράκ με πέντε μεγάλες φυλές (Αραβες, χριστιανοί, σουνίτες), έχει δηλώσει πως θέλει να συμμετάσχει στο δημοψήφισμα.
Το ίδιο και πολλές χιλιάδες Αραβες χριστιανοί και άλλοι μη μουσουλμάνοι από περιοχές του Ιράκ και της Συρίας που θέλουν να περάσουν στο καινούργιο κράτος που ανατέλλει. Οπως δείχνουν οι μετρήσεις, το 80% με 90% είναι υπέρ της ανεξαρτησίας και της ολοκληρωτικής αποδέσμευσης.
Αυτό σημαίνει ότι παύει πια η Συνθήκη της Λοζάνης και θα είναι το πρώτο πλήγμα στους «αποικιοκράτες» όλου του Κουρδιστάν.
Τι θα είναι αυτό το νέο κράτος; Το όγδοο σε πλούτο πετρελαίου στον ΟΠΕΚ, γι’ αυτό οι παγκόσμιοι αναλυτές υποστηρίζουν ότι ο παγκόσμιος ενεργειακός χάρτης πρέπει να φτιαχτεί από την αρχή.
Τα κοιτάσματα του Κουρδιστάν βρίσκονται πιο κοντά στον φλοιό της γης γι’ αυτό η εξόρυξή τους είναι εύκολη.
Επίσημες μελέτες αναφέρουν ότι στο έδαφος αυτού του ανεξάρτητου κομματιού υπάρχουν 45 εκατ. βαρέλια πετρέλαιο, δηλαδή περισσότερο απ’ ό,τι στο Κατάρ και στην Αλγερία.
Και για να αντιληφθούμε τα μεγέθη, σε Γκαμπόν, Ινδονησία, Ισημερινό, Αγκόλα, Αλγερία το σύνολο είναι 35 εκατ. βαρέλια. Το 31% του πετρελαίου όλου του Ιράκ βρίσκεται σε κουρδικά εδάφη – καθημερινά φεύγουν από το Κουρδιστάν προς το Ιράκ 550 χιλιάδες βαρέλια τα οποία πωλούνται από τις εθνικές πετρελαϊκές εταιρείες ΣΟΜΟ χωρίς όμως να δίνονται στο Κουρδιστάν τα χρήματα που αναλογούν από τις πωλήσεις.
Το ανεξάρτητο Κουρδιστάν δεν θα βασίζεται μόνο στον πετρελαϊκό του πλούτο, αλλά και στο φυσικό αέριο και στο εύφορο έδαφός του, που το διασχίζει ένα από τα μεγαλύτερα ποτάμια της Μεσοποταμίας, ο Τίγρης. Ηδη γίνεται εξαγωγή πατάτας στη Ρωσία και διαφόρων λαχανικών σε γειτονικές χώρες.
Το δημοψήφισμα θα είναι ορόσημο για όλους τους Κούρδους. Αλλά και το βλέμμα όλου του κόσμου είναι στραμμένο εκεί. Πολλές ευρωπαϊκές χώρες έχουν ήδη δηλώσει την υποστήριξή τους στην κουρδική κυβέρνηση, ο Μπαρζανί είναι επίσημος προσκεκλημένος σ’ αυτές και οι διπλωματικές επαφές έντονες. Δυστυχώς, η Ελλάδα ακόμη δεν έχει καταθέσει την πολιτική της άποψη και στάση.
* συγγραφέας και δημοσιογράφος
www.efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου