radioevros
Τα τραίνα είχαν πάντα σταθμό στην ζωή μας…
Κάθε τραίνο είχε να κάνει με αποχωρισμούς αλλά και με καλωσορίσματα….
Οι γραμμές ήταν πάντα το ‘όριο” γεμάτες από όνειρα…γι αυτό αγαπάμε τα τραίνα που φεύγουν σφυρίζοντας… γιατί μαζί κουβαλάνε ανθρώπους,μνήμες κι όνειρα…γιατί τα τραίνα ήταν πάντα η φυγή και οδηγούσαν πάντα στο μακρυά…
Τα τραίνα από το στήσιμο ακόμα της πόλης της Ν.Ορεστιάδας ήταν μέρος της ζωής μας…
Ένας σημαντικός μοχλός για το ταξίδι αλλά και για το εμπόριο. Από το 1870 που υπήρχε η γραμμή Κωνσταντινούπολη – Βιέννη το Καραγάτς ήταν σημαντικός σταθμός. Μετά την Συνθήκη της Λωζάνης,το 1923 τα τραίνα ήρθαν στο νέο προορισμό,φορτωμένα μετιςζωές κι όλα τα υπάρχοντα μαζί με τις μνήμες από μέσα…για να στήσουν τη Ν.Ορεστιάδα.
Στο πέρασμα των χρόνων το τραίνο ήταν σημαντικό μέσο μετακίνησης για ταξιδιώτες κι εμπορεύματα.
Καθώς μεγαλώναμε τα τραίνα ήταν αυτά που μπορούσαν να μας μεταφέρουν στον έξω κόσμο,για να βρει ο καθένας αυτό που ήθελε…
Μέσο μαζικής μετακίνησης,λαικό και οικονομικό…άρχισε όμως να μας “θυμώνει” το ότι έπρεπε να ταξιδέψουμε με το ίδιο ακριβώς τραίνο που ταξίδευαν οι παππούδες μας και οι μπαμπάδες μας…χωρίς ίχνος εξέλιξης και ανταγωνισμού των αυτοκινήτων που πλέον ήταν πολλά και γρήγορα. Γι αυτό χαρήκαμε στην δεκαετία του’90 όταν ήρθε το ΙΝΤΕΡΣΙΤΥ…μίκρυνε αποστάσεις…λιγόστευε τους χρόνους… ήταν ανθρώπινο κι όχι ο “μουντζούρης”…
Σήμερα εν έτει 2018 φτάνουμε στην στιγμή που θυμώνουμε γιατί μειώνονται δρομολόγια και τραίνα…επειδή δεν κάνουν εισιτήρια…Πώς να αντέξεις όταν μετράνε τα δρομολόγια των τραίνων ανάλογα με τα εισιτήρια κι όχι με τις ζωές και τις ανάγκες…
Λένε ότι τα μέσα μαζικής μετακίνησης δείχνουν την ποιότητα ζωής των ανθρώπων και του τόπου… Ε λοιπόν το διαπίστωσα ιδίοις όμμασι όταν πήγα να δώ τον γιο μου στην Ιταλία. Πήραμε το τραίνο για να πάμε από την Φλωρεντία στο Μιλάνο.Το τραίνο ήταν γεμάτο, οι άνθρωποι ήταν εξαιρετικά καλοντυμένοι,ταξίδευαν άνδρες και γυναίκες για να πάνε στις δουλειές τους το πρωί και να επιστρέψουν το μεσημέρι,μοσχοβολούσε κολώνιες και μπορούσες να ακουμπήσεις παντού γιατί ήταν πεντακάθαρο. Μετανάστες και όσοι ζουν στο εξωτερικό μου λένε ότι κάτι ανάλογο συμβαίνει και σε άλλες χώρες…οπότε άνθρωποι κάνουν κι 100 αλλά και 500 χιλιόμετρα για να πάνε στην δουλειά τους…Εδώ όμως αντί να εκσυγχρονίσουμε την κατάσταση την υποβαθμίζουμε… Ζήτησα την γνώμη και την “θέση” ανθρώπων από την περιοχή για το τραίνο…όλες στέκονται στην βαρύτητα που έχει το τραίνο στην περιοχή μας…είναι η κάθε μια ξεχωριστή και με πολύ ενδιαφέρον…
Πασχάλης Αναστασιάδης:
“Κατ’αρχην παραθέτω τιτλους τραγουδιών. ΤΑ ΤΡΑΙΝΑ ΠΟΥ ΦΥΓΑΝ … ΤΟ ΤΡΑΙΝΟ ΦΕΥΓΕΙ ΣΤΙΣ 8. ΤΤΙ ΕΓΙΝΕ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΤΡΑΙΝΟ ΠΟΥ ΈΒΛΕΠΕ ΤΑ ΆΛΛΑ ΤΡΑΙΝΑ ΝΑ ΠΕΡΝΟΥΝ; (Τρύπες) Σε μια ακριτική περιοχή ολοι ξέρουμε, οτι υπαρχουν κονδυλια επιδότησης των αγονων γραμμών. Χρειάζεται δυναμική διεκδικηση των αυτονόητων και οχι απλά αποστολές … επιστολών! Το θέμα ΠΡΈΠΕΙ να παίζει ΔΥΝΑΜΙΚΑ οπως το… ΒΑΤΟΠΕΔΙ (πρωΐ-μεσημέρι-βράδυ) στα Μ.Μ.Ε. Είμαστε απελπιστικά ραγιαδιστες, σε σημείο που να απορούν και οι πολιτικοί μαζι μας, τι άλλο χειρότερο μπορουν να μας κάνουν χωρις να βγάλουμε το παραμικρό ΚΙΧ!!!
Παραφράζοντας τον JFK , νομίζω οτι ταιριάζει να πω: “Μη κοιτάς τι κάνει η ΤΡΑΙΝΟΣΕ για σένα, δες τι πρέπει να κάνεις ΕΣΥ για να μη χάσεις το τραίνο”! Το θέμα μας αφορά όλους και μόνο με ΟΜΑΔΙΚΗ δράση με το Δήμο μπροστά και την εμπλοκή τοπικών παραγόντων κυρίως ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ μπορεί να ασκηθεί πίεση. Φυσικά εξυπακούεται ότι το … (παρα)ΜΕΘΟΡΙΟΣ(!!!) θα παίζει ΟΚΤΑΣΤΗΛΑ. “
Φωτεινή Βενετίδου:
“Καταργούνται τα δρομολόγια Ένα που ερχόταν το βράδυ κατά τις μια ώρα .και έφευγε στις τέσσερις και τριάντα το πρωί. Και τα άλλα δύο δώδεκα το μεσημέρι και εφτά το απόγεμα παραμένουν. Ένοιωσα οργή Όταν τα τρένα σταμάτησαν να έρχονται στο Ορμένιο. Ξεκομμένοι άνθρωποι. Κι έτσι ότι και να νοιώσουμε Εμείς μας ξεχνάνε οι άλλοι.”
Θοδωρής Περεντίδης:
“ΚατόρθΟΣΕ να μας υποβαθμίσει. Είναι τα γεγονότα με την κατάργηση δρομολογίων του ΟΣΕ και της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, στην περιοχή του Έβρου πρωτοφανή;
Η εκτίμησή μας σχετικά με τις ενέργειες διάλυσης (και) των μέσων μαζικής μεταφοράς δεν αποτελούν ασυνήθιστες επιλογές στο διάστημα των μνημονιακών καιρών. Οι ευθύνες λοιπόν, βαραίνουν τους «διαχειριστές» της πολιτικής, διαχρονικά, τοπικούς και μη. Καθώς και οι διοικήσεις της ΤΡΑΙΝΟΣΕ που άλλωστε δεν θα μπορούσαμε να περιμένουμε κάτι άλλο από τα πρόθυμα ‘κοράκια’, να τεμαχίζουν και να παραδίδουν κερδοφόρα ή δημόσια χαρτοφυλάκια σε ιδιώτες ‘επαγγελματίες’ κερδοσκόπους.
Η εικόνα του σταθμού του ΟΣΕ στην Ορεστιάδα, του ιστορικού αυτού συμβόλου και όχι μόνο, προμήνυε την δυσχέρεια που θα περιέλθουν τα δρομολόγια, οι υποδομές και οι εγκαταστάσεις. Πλήρης εγκατάλειψη, απουσία προσωπικού, μηδενική συντήρηση, τεράστια μείωση εξυπηρέτησης και δυνατότητας πρόσβασης στην μετακίνηση με τρένο είναι τα πρώτα στοιχεία που φιγουράρουν. Οπότε βάσιμα μπορούμε να πούμε ότι σταδιακά η διοίκηση και οι πολιτικές αντιμετώπισης του πιο λαϊκού μέσου μεταφοράς ήτανε πολιτικές κατάτμησης και εξόντωσης. Η επένδυση στην ανάπτυξη δεν είναι η υποχώρηση του κοινωνικά αναγκαίου.
Το σταμάτημα της συρρίκνωσης στην περιοχή μας, η σημασία που αποδίδει η διέλευση του επικείμενου τρένου στις αφίξεις και στις επισκέψεις, η δυνατότητα επίσης που δίνει στον πληθυσμό τοπικά να ταξιδεύει όπως επιθυμεί πρέπει να μπούνε ψηλά στις καλένδες. Δεν είναι το μεμονωμένο μόνο δρομολόγιο Αλεξανδρούπολης – Δικαίων που μας απασχολεί. Είναι και αυτό, αλλά είναι και οι συνθήκες που δημιουργούνται για χειροτέρευση της ποιότητας ζωής, των επιλογών και της καταβύθισης της περιοχής μας. Δεν σφυρίζουμε αδιάφορα, ούτε περιμένουμε το τρένο να σφυρίξει.
Είμαστε εδώ δηλώνουμε παρόντες και πολεμάμε με κάθε μέσο την συρρίκνωση και την υποταγή. Τελειώνοντας να σημειώσουμε ότι οι παραδοσιακοί σταθμοί, όπως αυτός στο λεγόμενο και ως παλιό; ‘άλσος Ανδριανουπόλεως’ κάποιοι το λένε και επέκταση του άλσους, μπορούν και πρέπει να γίνουν περιοχές έλξης και ανάδειξης πολιτισμού. Εκεί μπορεί να συνδεθεί το παραδοσιακό με το σύγχρονο. Στην συγκεκριμένη περιοχή είναι καλό να στραφεί η δημοτική αρχή και να επενδύσει στην ανάδειξη της. Σημαίνει πολλά μια τέτοια ενέργεια και επιτέλους δημιουργείται ένα θετικό ενδιαφέρον στις παρατημένες ιστορικές πτυχές.”
Τασούλα Τριανταφυλλίδου:
“Το τραίνο και οι αναμνήσεις μας !!! Αυτές οι δύο λέξεις που γεννάνε τόσα συναισθήματα και αναμνήσεις μέσα μας Στον καθένα μας βέβαια ξεχωριστές εικόνες γεύσεις και συναισθήματα ! θετικά και αρνητικά συγχρόνως μαζί Θυμό και νοσταλγία που σε κάνουν στο τέλος μόνο να χαμογελάς και να αναρωτιέσαι… Μα πώς το επιτρέψαμε εμείς να συμβεί αυτό σε μας…!!!??? Σχεδόν να χαθεί αυτή η λέξη τραίνο από το λεξιλόγιο και από τη ζωή των παιδιών μας!!??? Όπως και να΄χει το τραίνο και οι αναμνήσεις μας Δεν θα χαθούν ποτέ γιατί είναι καλά φυλαγμένες αυτές οι δύο έννοιες βαθιά χαραγμένες στο νου και στην Καρδιά μας !!! Τι να πρωτοθυμηθώ ? το τραίνο που έκανε τη διαδρομή Ορεστιάδα-Δίκαια ! που όταν όλα ήταν τόσο δύσκολα και μόνο ΧΑΡΕΣ και ΧΑΜΟΓΕΛΑ μας χάριζε στο φινάλε αυτή η διαδρομή ?Παρασκευή απόγευμα και έτοιμες οι αποσκευές. Και τι να πρωτοπάρεις όταν πας για Σαββατοκύριακο στο χωριό με δυο παιδιά να διψάνε για παιχνίδια του χωριού!Τσάντες ,σακίδια,σακκούλες,σακ-βουαγιάζ και άλλες τόσες αποσκευές…Κι όμως ήταν μία γιορτή όλη αυτή η διαδικασία ιεροτελεστία! Σταθμός Ορεστιάδα …ο παλιός σταθμός…γιαυτό και τα σημαντικά πράγματα τα ονομάζουμε Σταθμός στη ζωή μας…σαν τον παλιό σταθμό της Ορεστιάδας… ΟΝΕΙΡΟ …ΟΥΤΟΠΙΑ…που εγκαταλείψαμε ΕΜΕΙΣ…ΕΜΕΙΣ…!!!
Συνεχίζω και όχι στα όνειρα …αλλά στις αναμνήσεις μου…Καθυστέρηση στην καθυστέρηση κι όμως εμείς υπομέναμε και περιμέναμε….Τη χαρά του τραίνου…το σφύριγμα του …το φρενάρισμα και ο κόσμος…κόσμος…άνθρωποι άνθρωποι ανεβαίνουν, άνθρωποι κατεβαίνουν ,με κάποιους θα συνταξιδέψεις Μέσα στο τραίνο θα συναντήσεις πολλούς, ανθρώπους σημαντικούς για σένα αλλά και αδιάφορους…Θα τύχει να δεις αγαπημένους σου να κατεβαίνουν γιατί το ταξίδι τους έφτασε στο τέλος του και θα πονάς για τον αποχωρισμό. Η διαδρομή γεμάτη αποσκευές εικόνες εναλασσώμενες που πλουτίζουν τον νου και την καρδιά σαν να ξεφυλλίζεις ένα βιβλίο. Μυρωδιές από όπου μπορείς να φανταστείς…βρωμιά ατελείωτη …στο μεγαλείο της …κι όμως και αυτό το υπομέναμε γιατί ηταν κι αυτό μερος της διαδικαδίας του ταξιδιού της λεγόμενης ταξιδιωτικής ιεροτελεστίας…Εμείς ταξιδιώτες κι εσείς συνταξιδιώτες …γνωριμίες που ακόμα και σήμερα κρατούν και επισκέπτονται την μνήμη μας. Κι όλα αυτά καλά κρυμμένα μέσα σε μια λέξη… ΤΡΑΙΝΟ και μέσα στις αποσκευές σου κουβαλάς, γνώσεις, εμπειρίες ,αγάπη, πόνο, δάκρυα, γέλια χαρά και λύπη δίπλα δίπλα……..ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΟΡΕΣΤΙΑΔΑ- ΔΙΚΑΙΑ με το ΤΡΑΙΝΟ !!!”
Χρήστος Χαροκοπίδης:
ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΟ …ΤΡΑΙΝΟ
Έμεινα με έναν απέραντο θυμό και αναπάντητη απορία γιατί ένα κατ’ εξοχήν λαϊκό , ασφαλές και φτηνό μέσο μεταφοράς αντί να εκσυγχρονιστεί, να βελτιωθεί και να γίνει το κυρίαρχο μέσο μετακίνησης , όπως συμβαίνει σε όλες τις προηγμένες χώρες του κόσμου, στη χώρα μας ή καλύτερα στον τόπο μας εγκαταλείπεται στη μοίρα του. Είχα την ελπίδα ότι κάποτε , έστω με μεγάλη διαφορά φάσης θα ακολουθούσαμε και μείς τον αυτονόητο και πολλαπλά δοκιμασμένο δρόμο εκσυγχρονισμού και ανάπτυξης και θα γίνονταν οι απαραίτητες κινήσεις από την πολιτική ηγεσία του τόπου, ώστε να πάρουν τα πράγματα το δρόμο τους. Ειδικά για μια παραμεθόρια περιοχή, όπως είναι η δική μας, η τακτική σιδηροδρομική σύνδεση του τόπου μας με την υπόλοιπη Ελλάδα , αλλά και τις όμορες χώρες με σύγχρονα τραίνα θα έπρεπε να αποτελεί ένα σημαντικό στρατηγικού ενδιαφέροντος αντικείμενο διεκδικήσεων των τοπικών πολιτικών μας εκπροσώπων από την πολιτεία.
Η είδηση ότι καταργούνται και τα τελευταία δρομολόγια, που γίνονταν και μ’ αυτό το τραίνο ακόμα, απλά μετέτρεψε το θυμό και τη θλίψη γ΄ αυτή τη μακροχρόνια ολιγωρία μας σε αγανάκτηση, όπως υποψιάζομαι πως συμβαίνει σε όλους μας. Αγανάκτηση για τη λογική να απαξιώνουμε, να υποβαθμίζουμε, να μηδενίζουμε και τελικά να καταργούμε, ότι δε μπορούμε να εξελίξουμε να εκσυγχρονίσουμε και να εντάξουμε στην καθημερινότητά μας, τη στιγμή που άλλοι λαοί δημιουργούν καινούργιες αξίες από το μηδέν, χωρίς να καταστρέφουν υπάρχουσες και δοκιμασμένες!
-Και τι σε νοιάζει εσένα και κόβεσαι για τα τραίνα, αφού δεν τα χρησιμοποιείς ποτέ, με ρώτησε ένας φίλος . Ολόκληρο τραίνο να έρχεται με πέντε επιβάτες σε κάθε δρομολόγιο ποια ιδιωτική εταιρία, που κυνηγάει το κέρδος, θα το δέχονταν; – Οι επιβάτες είναι πέντε, γιατί το τραίνο εγκαταλείφθηκε στην κατάσταση που ήταν λίγο μετά την εποχή του καρβουνιάρη. Ποιος αμφιβάλει ότι δεν θα το χρησιμοποιούσαμε στη συντριπτική μας πλειοψηφία , αν ήταν γρήγορο, καθαρό, με συνέπεια στα δρομολόγιά του και κατάλληλα συνδεδεμένο με δρομολόγια όμορων χωρών; Γιατί το χρησιμοποιούν στην πλειοψηφία τους οι άνθρωποι σε όλον τον κόσμο και δεν θα το κάναμε εμείς; Επομένως όσοι από μας διαμαρτυρόμαστε για την κατάργηση των δρομολογίων της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, δεν το κάνουμε προφανώς επειδή ξεβολευτήκαμε οι ίδιοι με τις μετακινήσεις μας. Το σωστό είναι ότι δεν διαμαρτυρόμαστε. Απαιτούμε το σημερινό τραίνο να μην καταργηθεί, αλλά να εκσυγχρονιστεί και να εναρμονιστεί με τα επιτεύγματα της σύγχρονης τεχνολογίας, ώστε να μας κάνει όλους επιβάτες του και να γίνουν τα δρομολόγιά του κερδοφόρα πιο συχνά και με μεγαλύτερους ορίζοντες , καθώς βρισκόμαστε στο σταυροδρόμι τριών χωρών.
Δεν θέλουμε να χαθεί από τον τόπο μας η δυνατότητα να χρησιμοποιούμε ένα μεταφορικό μέσο, που σ’ ολόκληρο τον αναπτυγμένο κόσμο είναι σημαντικό εργαλείο ανάπτυξης . Οι πολιτικοί μας εκπρόσωποι δεν καλούνται να ζητήσουν την εύνοια της εταιρείας για να μας κάνουν χάρη, κρατώντας τα δρομολόγια όπως είναι. Υποχρεούνται να τους πείσουν ότι η επένδυσή τους στα τραίνα του τόπου μας θα είναι και γι’ αυτούς κερδοφόρα, αν αξιοποιήσουν αποτελεσματικά τα πλεονεκτήματά του.”
Μαρία Γκουγκουσκίδου :
ΟΧΙ στην κατάργηση των δύο δρομολογίων της ΤΡΑΙΝΟΣΕ Α.Ε. στο Νομό Έβρου
Ανακοινώθηκε πρόσφατα από τον ΟΣΕ Α.Ε. ότι κατόπιν αιτήματος της ΤΡΑΙΝΟΣΕ Α.Ε., στο οποίο διαπιστώνει έλλειψη προσωπικού και μειωμένη επιβατική κίνηση, αναστέλλονται δύο δρομολόγια στο τμήμα Αλεξανδρούπολη – Δίκαια, με ημερομηνία έναρξης της αναστολής τη 17η Ιανουαρίου 2018. Αυτό σημαίνει ότι στο εξής οι κάτοικοι του βορείου Έβρου θα έχουν μόνο ένα σιδηροδρομικό δρομολόγιο να τους συνδέει με την Αλεξανδρούπολη ημερησίως.
Πρόκειται για μία ακόμα απόφαση που εντάσσεται στο πλαίσιο των πολιτικών των περικοπών, των καταργήσεων, των συγχωνεύσεων, των απομακρύνσεων υπηρεσιών, δομών, καταστημάτων, γραφείων, σχολείων από το βόρειο τμήμα του Νομού Έβρου.
Πρόκειται για μία ακόμα απόφαση που ενισχύει την απομόνωση της περιοχή μας από την υπόλοιπη Ελλάδα, που υποβιβάζει ακόμα περισσότερο το ήδη χαμηλό επίπεδο των συγκοινωνιών στην περιοχή μας. Η κατάστασή όλου του οδικού δικτύου του βορείου Έβρου, εθνικού, επαρχιακού, δημοτικού, είναι άθλια, έχει δε δεκαετίες να συντηρηθεί επαρκώς και να εκσυγχρονιστεί. Ο κάθετος άξονας της Εγνατίας Οδού που μας συνδέει με την πρωτεύουσα του Νομού και με την υπόλοιπη χώρα δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη, ενώ ξεκίνησε εδώ και είκοσι χρόνια, η κατάστασή του δε είναι πολύ κακή και επικίνδυνη. Επιπρόσθετα το σιδηροδρομικό δίκτυο έχει απαξιωθεί τα τελευταία χρόνια τόσο από άποψη υποδομών όσο και από άποψη δρομολογίων και εξυπηρέτησης, με σκοπό προφανώς βαθμιαία να διακοπεί, όπως σήμερα αποδεικνύεται.
Πώς μπορεί άραγε μια επιχείρηση που εδρεύει στο βόρειο Έβρο να ανταγωνιστεί επιχειρήσεις άλλων περιοχών της χώρας, όταν η σύνδεσή της με την υπόλοιπη χώρα είναι αποκομμένη. Πώς μπορεί άραγε κάποιος πολίτης να παραμείνει στο βόρειο Έβρο ή να επιλέξει αυτόν ως τόπο κατοικίας του όταν ο τόπος αυτός τις τελευταίες δεκαετίες αποψιλώνεται και απομονώνεται διαρκώς.
Όλοι εμείς οι κάτοικοι του βορείου Έβρου πληρώνουμε τους ίδιους φόρους, τα ίδια τέλη, τηρούμε στο ακέραιο όλες τις υποχρεώσεις μας και έχουμε επομένως και τα ίδια δικαιώματα με όλους τους υπόλοιπους κατοίκους όλης της χώρας.
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ λοιπόν να ανακληθεί άμεσα η απόφαση κατάργησης των δύο σιδηροδρομικών δρομολογίων στο Νομό Έβρου.
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ να σταματήσει άμεσα η αποψίλωση και η απομόνωση της περιοχής του βορείου Έβρου.
Σοφία Ντούπη:
Σήμερα 18/1/18 με ανακοίνωση της ΤΡΕΝΟΣΕ θα γίνουν για τελευταία φορά τα δρομολόγια των αμαξοστοιχίων ιντερσίτι από την Αλεξανδρούπολη προς τα Δίκαια και αντίστροφα και από την Παρασκευή 19/1 ο βόρειος Έβρος θα συνδέεται με την πρωτεύουσα του νομού με ένα μόνο σιδηροδρομικό δρομολόγιο ημερησίως. Η απόφαση για την αναστολή των συγκεκριμένων δρομολογίων βασίζεται -όπως λέει η ΤΡΕΝΟΣΕ στη μειωμένη επιβατική κίνηση της γραμμής’’.
Όταν οι άνθρωποι γίνονται αριθμοί, όταν η επιβίωση των χωριών του βορειότερου και μακρύτερου σε μήκος νομού αφορά στατιστικές…Τότε οι διοικούντες παίρνουν αποφάσεις… Βάζουν στην ζυγαριά τα υπέρ και τα κατά…κονδύλια και αριθμούς στην μια πλευρά και τους λιγοστούς εναπομείναντες ανθρώπους(πελάτες) με τις ανάγκες τους από την άλλη. Κι η ζυγαριά ζυγίζει και μάλιστα δίχως να παλαντζάρει… ζυγίζει καθαρά και το βάρος των αριθμών δυστυχώς για του ‘’καρεκλοκένταυρους’’ είναι πάντα βαρύτερο/μεγαλύτερο από αυτό των ανθρώπων και των αναγκών τους. Κι εγώ δεν έχω με τη να πολεμήσω για να τους πίσω ότι κάνουν λάθος…μόνο οι αναμνήσεις μου που μπαίνουν στη σειρά μ’ αφήνουν ξάγρυπνη και με γεμίζουν νοσταλγία για τα ταξίδια (με την ταχεία Ορμενίου-Διλόφου/ Αθήνας ή την οτομοτρίς για την Ορεστιάδα) των παιδικών μου χρόνων. Θα μου πεις και τι ζητάς τώρα, να βάλει στην ζυγαριά η ΤΡΕΝΟΣΕ τις αναμνήσεις σου; Όχι φυσικά… δεν έχω τέτοια απαίτηση…σκεφτόμουν μόνο:
Αν…αν μπορούσε να βάλει την ανάγκη του ενός και μόνου ηλικιωμένου επιβάτη, που δεν έχει άλλο μέσο μεταφοράς! Που λείπουν τα παιδιά του γιατί αυτή η ίδια αναλγησία των ιθυνόντων κι ή ίδια ζυγαριά των αριθμών κάποτε τα έδιωξε που πρέπει να φτάσει έγκαιρα στο νοσοκομείο της Αλεξανδρούπολης για την προγραμματισμένη του χημειοθεραπεία!
Κλείνω με την ευχή έστω και τώρα (κι ας έχουν αποφασίσει…) οι υπεύθυνοι της ΤΡΕΝΟΣΕ να σκεφτούν πιο ανθρώπινα, βάζοντας στη ζυγαριά το βάρος της ανάγκης, της λύπης και της χαράς αυτών των ανθρώπων κι ύστερα με το χέρι στην καρδιά, όχι με τον νου στην οθόνη των αριθμών και των πελατειακών στατιστικών ας αφήσουν τα μάτια της ψυχής κι ας δουν εκ νέου το βάρος στη ζυγαριά τους, είμαι σίγουρη ότι δεν θα παλαντζάρει (και πάλι)γιατί το βάρος της ανάγκης, της λύπης, της χαράς και της δίκης τους Δίκαιης Συνείδησης είναι μεγαλύτερο!”
Κώστας Πατλακίδης
“Ήρθε το τραίνο;
Θυμάμαι σαν νάναι τώρα, κι άς πέρασαν πάνω από πενήντα χρόνια, τον μπαμπά μου να ρωτά, κάθε νύχτα, χρόνια ολόκληρα. Στο μυαλό μου έχω κρατήσει την φωνή πνιγμένη στα κοαξίματα των βατράχων, κατακαλόκαιρο, ίσως γιατί τότε το ακούγαμε καθαρά, μ’ ανοιχτά τα παράθυρα άλλωστε, η εποχή του ddt, καμιά διακοσαριά μέτρα μας χώριζαν, το πατρικό μου απ’ την γραμμή. Την γραμμή που δεν έπρεπε να περνάμε, που ήταν απαγορευμένος τόπος, οι μεγάλοι φοβόταν μη μας πατήσει το τραίνο, και που όταν το τόλμησα έφαγα το ξύλο της χρονιάς μου, αφού πρώτα σχεδόν κατουρήθηκα πάνω μου, όταν είδα φάτσα κάρτα το μπαμπά μου με το μαύρο του γυαλί στυλ ΄60 που δεν ήταν διατεθειμένος όπως άλλες φορές να συγχωρήσει την αποκοτιά του 5χρονου.
Το «ήρθε το τραίνο;», τι ακριβώς σήμαινε τότε για μας, μπορεί ίσως μόνο να το καταλάβει κάποιος που έχει ζήσει σε δευτεροκλασάτο νησί αναλογιζόμενος τον ερχομό του πλοίου. Γεγονός πρώτου μεγέθους που είχε σχέση με πολλά περισσότερα απ’ όσο με τον ερχομό ενός μέσου μεταφοράς. Σύνδεση με τον κόσμο, και ίσως κατά βάθος και μια αίσθηση ή και ελπίδα ότι υπάρχει διέξοδος. Μιλάμε τώρα για την εποχή του Σιδηρού Παραπετάσματος, την Ελλάδα του γύψου, με την χουνταία τριμελή των ευυπόληπτων πολιτών στα πάνω της, εποχή που δεν υπήρχαν αυτοκίνητα, μετρημένοι στα δάχτυλα οι προνομιούχοι, και το τραίνο κυριαρχούσε όχι μόνο στην μεταφορά των ψυχών μας αλλά και των εμπορευμάτων και, πολύ συχνά και των ζώων.
Την εποχή που τραγουδάει ο Καζαντζίδης στο «Σαββατόβραδο», το οποίο φυσικά είναι απαγορευμένο, με τα μαγαζιά ανοιχτά ως αργά το βράδυ του Σαββάτου, τα κουρεία στο φόρτε τους και με γυναικεία πελατεία, τα κομμωτήρια αγνοούνται ακόμη, το λουξ της καροποιίας του Κυριάκου, το μανάβικο του Κατσικούδη, τα εδώδιμα αποικιακά του Κωνσταντινίδη, τα άλογα που καρτερούν υπομονετικά στην σειρά για αγώγι ή για ένα νεύμα του νταλίκατζη, το τζουκ μποξ του Καραμούζα.
Είναι κι η εποχή που ο θείος Γιώργος κάπου – κάπου χάνεται, κι εγώ όλο να ρωτώ για το αίτιο της απουσίας του την μάνα που μου παράγγελνε «μην τολμήσεις να ρωτήσεις την θεία Ευτυχία», πού να καταλάβω τότε ότι η μισή Ελλάδα κυνηγούσε την άλλη μισή, εγώ νόμιζα, όπως όλα τα πράγματα ήταν αιώνια, ότι κι οι «εθνοσωτήρες» υπήρχαν αιωνίως, αν και κατά βάση δίκιο είχα, απλώς δεν ήξερα ακόμη ότι αλλάζουν μορφή.
Θυμάμαι τους σιδηροδρομικούς, αργά τα πρωινά, να κατεβαίνουν ένστολοι παρέα για καφέ και για φαγητό πιο μετά. Περήφανα περπατούσαν, ίσως γιατί κρατούσαν τα κλειδιά της συναναστροφής μας με τον άλλο κόσμο, μπορεί όμως και γιατί έτσι έκανε τότε ο κόσμος του μεροκάματου, της μπέσας, του αγώνα για μια καλύτερη ζωή. Τους εκτιμούσαν οι ντόπιοι. Δεν είχε ξεκινήσει ακόμη ο υποβιβασμός και η απαξίωσή τους, η απόδοση ευθυνών σ’ αυτούς για την ανεπάρκεια του κράτους και των διαχειριστών του και, κυρίως, για την αδιαντροπιά μιας τάξης που μόνο κατ’ όνομα ήταν αστική, δεν μπορούσε κι ούτε και θέλησε ποτέ να δοκιμάσει να πατήσει στα πόδια της, έμαθε να αναπαράγεται μέσα απ’ το ξεπούλημα, τις ρεβερέντζες στους ξένους, την κρατική υπεραξία.
Θυμάμαι έναν σταθμό μάνες, και την δική μου, δυο τουλάχιστον φορές το χρόνο να υπομένουν καρτερικά την άφιξη του τραίνου για να ξεπροβοδίσουν τα βλαστάρια τους που τα ήθελαν σπουδαγμένα, για να ξεφύγουν, έτσι πίστευαν, απ’ την κακοδαιμονία της μετρημένης ζωής.
Θυμάμαι τις σειρές των στρατευσίμων της πόλης να κρεμιούνται απ’ τα παράθυρα των βαγονιών για να αποχαιρετίσουν έναν σταθμό γεμάτο κόσμο, γλέντι αληθινό, οι μισοί πάνω στο τραίνο κι οι άλλοι μισοί από κάτω, η αποθέωση του σχετίζεσθαι. Λίγο πριν πρέπει να εκδράμαμε στα Δίκαια, ένα οικοτροφείο γεμάτο λυκόπουλα, διανυκτερεύοντα λόγω της πυκνότητας του χιονιού, με χαρακτηριστικότερο σημείο της εκδρομής την στάση στο Καραγάτς, αφού τότε το τραίνο διέσχιζε κι ένα κομμάτι Τουρκίας προκειμένου να ολοκληρώσει την διαδρομή του μέχρι το βορειότερο μέρος του νομού.
Και αρκετά μετά, ’77 ήταν νομίζω, νύχτα, τελειόφοιτοι Λυκείου, να περιμένουμε ξημερώματα το τραίνο στο Πύθιο, σχεδόν όλη η τάξη, αφού πριν είχαμε γιορτάσει την πρώτη μέρα του χρόνου μαζί με καμιά τετρακοσαριά κατοίκους του χωριού, κυρίως κοριτσόπουλα, τόσους μάζευε τότε ο χώρος, δεν είχε αρχίσει ακόμη η τρίτη και τελειωτική αιμορραγία σε ανθρώπους, η πρώτη λόγω πεποιθήσεων, η δεύτερη ελέω φτώχειας, η τρίτη της αποψίλωσης του εθνικού ιστού ένεκα των «εκσυγχρονιστικών» αυτοδιοικητικών μεταρρυθμίσεων.
Θυμάμαι ακόμα κάτι αυθημερόν ταξίδια για σουλάτσο και σινεμά στην Σαλονίκη, στην οποία έφτανες πρωί, πάνω από δέκα ώρες δρόμος με το τραίνο, κι επιστροφή το βράδυ, κάπου γύρω τις έντεκα ήταν η αναχώρηση, τώρα πια δεν θυμάμαι από ποια γραμμή. Και μπορεί το πρωί, τον πρώτο που θάβλεπες εκτός απ’ τον σταθμάρχη όταν κατέβαινες το τραίνο, να ήταν ο κυρ’ Αλέκος, που επιμελούνταν την μεταφορά των εμπορευμάτων Ταχυδρομείο – Σιδηροδρομικός Σταθμός, που εκτός από καλή κουβέντα, σούδινε κι ένα χέρι βοηθείας, σε πήγαινε και στο σπίτι αν ήσουν γνωστός, με την νταλίκα και τ’ άλογο, εννοείται, κι εγώ είχα προνόμια παιδιόθεν. Κάθε των Φώτων μούφερνε ένα απ’ τα περιστέρια του και το κούρνιαζε μέσα στο στήθος κάτω απ’ το παλτό μου, δεν κοτούσα ούτε να τ’ αγγίξω, τόσο πολύ το φοβόμουν, αλλά μόλις άκουγα «και το πνεύμα εν είδει περιστεράς» άνοιγα το παλτό κι εκείνο χάνονταν στον ουρανό.
Το τραίνο όμως ήταν και κιβωτός διάσωσης της μνήμης. Ακόμη έχω φυλαγμένα σε κάποιο συρτάρι του πατρικού μου εισιτήρια που γράφουν «Νέα Ορεστιάς», επιβεβαίωση όπως κι η ταμπέλα του Σιδηροδρομικού Σταθμού ότι δεν ήταν φαντασία μου το γεγονός ότι στο Δημοτικό έγραφα «Εν Νέα Ορεστιάδι». Πράγμα που, μέσω διαλόγου, απέδωσε μια Καμπάνια για την αποκατάσταση της ονομασίας της πόλης με τίτλο «Ορεστιάδα ή Νέα Ορεστιάδα». Κινηματογραφική Λέσχη Νέας Ορεστιάδας, 1988.
Κόντρα στον άνεμο της λήθης που ήδη είχε αρχίσει να σαρώνει τα πάντα, προάγγελος μάλλον της «κρίσης» που εξαϋλώνει την χώρα και τις ζωές μας. Κι εμείς στα ντουζένια μας, κάτω από τα τριάντα, να μην νογάμε από υποχωρήσεις, ανυποχώρητοι μέχρις εσχάτων για τα πιστεύω μας. Πέραν του Σιδηροδρομικού Σταθμού δεν υπήρχε άλλη ταμπέλα τότε στην πόλη που να αναγράφει το «Νέα», το μόνο μας στήριγμα ίσως, αν και τότε κάποιοι το είδαν σαν λόξα νεανική, η μόνη απόδειξη πάντως, μέχρι την στιγμή που ο κύριος Τάκης (Τσονίδης) ερευνητής με βούλα της ιστορίας της πόλης μου είπε «Κωστάκη», έτσι με έλεγε από μικρό, «έχετε δίκιο, μην κάνετε πίσω».
Πράγματι η νοσταλγία είναι ισχυρό συναίσθημα, όπως το λέει ο Ταρκόφσκι. Δεν πρόκειται όμως γι’ αυτό… Μπορεί κάποιος στα χρόνια μου να νοσταλγεί και μια συνδιάλεξη, ο ΟΤΕ σχεδόν ως το ’80 ήταν γεμάτος κάθε απόγευμα με καημούς κάθε ηλικίας, που ξεροστάλιαζαν καρτερικά για να μιλήσουν στον φίλο που πεθύμησαν στην Λάρισα, στο κορίτσι που δεν είχαν τολμήσει να φιλήσουν πριν απ’ το φευγιό του για να σπουδάσει στην Σαλονίκη ή στο ξενιτοπούλι τους στην Γερμανία που χρόνο με το χρόνο μεγάλωνε και την πληγή στο στήθος τους. Δεν είναι το ίδιο.
Μιλάμε για το τραίνο, που ίσως είναι και μια γέφυρα για την αξιοπρέπειά μας, γιατί τα ελλείποντα δρομολόγιά του ταυτίζονται μάλλον με την έλλειψη προοπτικής, με το δρομολόγιο για το πουθενά που βιώνουμε όλοι μας σ’ αυτήν την χώρα, με τα φτερά που μας έκοψαν, με την αδυναμία να χαράξουμε μια ρότα χωρίς ανασφάλεια, άγχος ή αβεβαιότητα. Ακόμη θυμάμαι εκείνο το παράπονο που βάραινε στο στήθος μου, τέλη του 2005 θα ήταν, σούρουπο στον Σταθμό Λαρίσης, τον Σταθμό της Πρωτεύουσας με τις τρεις όλο κι όλο γραμμές, μια χαλασμένη, μια για τον προαστιακό και μια μόλις για τα τραίνα της Ελλάδας, αφού δεν είχε περάσει και πολύς καιρός από τότε που μετρώντας τις γραμμές στους σιδηροδρομικούς σταθμούς δυο ιταλικών πόλεων επιπέδου Πάτρας, άντε και λίγο παραπάνω, τις είχα βγάλει κι εγώ δεν ξέρω πόσες, αφού είχαν πάνω από είκοσι αφετηρίες…
Το τραίνο ζει. Δεν είναι παρελθόν. Εμφιλοχώρησε μέσα μας, σε ζωντανούς και σ’ αγέννητους, η μνήμη είναι σαν την φτώχεια, μεταβιβάζεται διαγενεακά. Κι είναι, κάπου εκεί στα βάθη τους καθενός μας, στην πηγή των συναισθημάτων και πρωτίστως της αγάπης. Το δικαιούται. Ίσως και ως αντίδωρο για τις αγάπες που πηγαινόφερε τόσα χρόνια. Γιατί δεν τις έπαιρνε μόνο, όπως λέει το λαϊκό τραγούδι. Τις πισωγύριζε στα όνειρα τις νύχτες, οι συριγμοί του θέριευαν την λαχτάρα για το νόστιμον ήμαρ. Κι έτσι πλασμένες με τα αγκομαχητά και σφυρίγματα του σιδερένιου θεριού κρατιόταν ζωντανές μέχρι τη μέρα που πάλι αυτό θα τις ταξίδευε καταγράφοντας στα κατάστιχά του το τέρμα του μισεμού τους. Και τις φέρνει και τώρα. Συχνά ταξιδεύω μ’ αυτό. Αλεξανδρούπολη – Νέα Ορεστιάδα. Ταξίδια της μιας διανυκτέρευσης, πού αλλού, στο πατρικό μου. Και κάθε φορά, τώρα πια, το μυαλό δεν ακολουθεί τα πόδια, κατεβαίνει στον παλιό σταθμό. Ξαναπλάθει φανταστικά εκείνο που αρνιόμουν πεισματικά ως έφηβος, ως σπουδαστής, ως στρατιώτης. Την μάνα να με περιμένει στα σκαλιά, λίγα μόλις μέτρα από την πρώτη ταμπέλα που φρόντισαν οι παλαιοί Ορεστιαδίτες: «Νέα Ορεστιάς».”
RadioEvros.gr
Η Αναστασία Πατλακίδου παρουσιάζει την εκπομπή “Άρωμα Μελωδίας” στο RadioEvros, 18:00-20:00 από Δευτέρα έως Παρασκευή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου