ΕΠΙΣΤΟΛΗ
ΣΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΟΝΟΓΟΝΕΪΚΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ
Προς τον Υπουργό παιδείας Αλεξανδρούπολη,
15/09/2018
Αξιότιμε
κύριε Γαβρόγλου
Λέγομαι …. κι είμαι και
φέτος, για ακόμη μία χρονιά, αναπληρώτρια μαθηματικός. Πήρα λοιπόν το θάρρος να
απευθυνθώ σε εσάς και κυρίως στην πολιτική και ανθρωπιστική σας ευαισθησία για
ένα ζήτημα που, χρόνια τώρα, με κατατρύχει. Έχω την τύχη και την ευτυχία να έχω
δύο κοριτσάκια που πέρσι χάσανε τον
πατέρα τους. Τα παιδιά, δεν δικαιούνται σύνταξης από κανέναν φορέα. Και ενώ
η ελληνική κοινωνία αλλάζει, οι αντίστοιχοι νόμοι αργούν πολύ να την
ακολουθήσουν με αποτέλεσμα η μονογονεϊκή
μας οικογένεια να μένει χωρίς κανένα
κοινωνικό έρεισμα. Κι ενώ, όλα τα παιδιά της ελληνικής πολύτεκνης
οικογένειας δικαιούνται δικαίως μίας
υποστήριξης, είτε οικονομικής (με επιδόματα), είτε κατάταξης σε ειδική
κατηγορία, ή προτεραιότητα στην εργασία
(προτεραιότητα στην κατάληψη θέσεων), τα ανήλικα παιδιά που έχουν χάσει τον
πατέρα τους, θεωρούνται ότι δεν έχουν καμία ανάγκη για κοινωνική στήριξη.
Εύλογα διερωτάται κανείς, αν αυτά τα παιδιά δεν έχουν τα ψυχικά τραύματα που
συνεπάγεται ο χαμός ενός γονέα, ή αν αυτά τα παιδιά δεν έχουν τις ανάγκες που
έχει κάθε παιδί για να μεγαλώσει και να αναλάβει την κηδεμονία δύο ανήλικων
παιδιών μετά από το θάνατο του άλλου γονέα, είναι ικανός να αντεπεξέλθει μόνος
του στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε και στους οποίους, δύο γονείς με
πολλή δυσκολία τα καταφέρνουν;
Ως αναπληρώτρια, κάθε
Αύγουστο και Σεπτέμβρη έρχομαι αντιμέτωπη με προβλήματα: Πού θα διοριστώ; Πόσο
μακριά θα είναι το σχολείο μου; Πώς θα μπορέσω μέσα σε τρεις ή τέσσερις μέρες,
να τακτοποιήσω τα παιδιά στα καινούρια σχολεία, να βρω σπίτι, να μετακομίσω και
μάλιστα, μετά την ανεργία του καλοκαιριού; Ποιος θα με βοηθήσει σε όλα αυτά;
Δεν θα έπρεπε άραγε η πολιτεία, σε ένα ευνομούμενο κράτος πρόνοιας που σέβεται
τους πολίτες του, να είναι πολύτιμη αρωγός και σίγουρο στήριγμα για μία μητέρα
μόνη, με δύο ανήλικα παιδιά; Αν δεν είναι αυτή αρμόδια, τότε ποιος είναι; Ποιος
είναι αυτός που θα στηρίξει τα αδύναμα μέλη μιας κοινωνίας, ώστε να αισθανθούν
ότι είναι και αυτά μέλη της, και να μην αισθάνονται ότι κάποιος, τα ωθεί
μονίμως στο περιθώριο και τον κοινωνικό αποκλεισμό; Γιατί, αν για κάθε παιδί σε
αυτήν τη χώρα είναι δεδομένο το σχολείο που θα φοιτήσει, η πόλη που θα μείνει
και οι παρέες που θα έχει, για τα δικά μου παιδιά δεν είναι, εφόσον, ακόμη και
στον ίδιο νομό να είμαι, δεν υπάρχει αντίστοιχη νομοθεσία που να με τοποθετεί
σε κάποια ειδική κατηγορία. Πέρα από τα χρόνια
προϋπηρεσίας σε διάφορα σχολεία της Ελλάδας, έχω δικαιωθεί και από απόφαση
του ΣτΕ (154/2018) που έχετε στα
χέρια σας δηλαδή ανήκω στους δικαιωθέντες του διαγωνισμού του ΑΣΕΠ2008,
όπως ήμουν επιτυχούσα στον διαγωνισμό του2006. Στο γνωστικό αντικείμενο στα
μαθηματικά το ποσοστό επιτυχίας μου ήταν 92%. Με αυτό θέλω να σας πω πως παλεύω
δίκαια, άξια και με αξιοπρέπεια να ζήσω εγώ και τα παιδιά μου χωρίς να ζητάω
χάρες και ρουσφέτια. Ζητώ την απόδοση της δικαιοσύνης και την ύπαρξη του κοινωνικού
κράτους προς όλες τις ευπαθείς ομάδες χωρίς διακρίσεις. Με όλο το σεβασμό κ.
Γαβρόγλου να σας θέσω το εξής ερώτημα. Ποιο πιστεύετε πως είναι ποιο δύσκολο:
«Μία γυναίκα που μόνη ανατρέφει δύο παιδιά και αναγκάζεται να μετακομίζει κάθε
χρόνο ή να ταξιδεύει 250 χιλιόμετρα από το σπίτι της κάθε μέρα για να πάει στο
σχολείο που τη διορίσανε αφήνοντας πίσω μόνα
τα παιδιά να πάνε να γυρίσουν στα σχολεία τους με όλες τις δυσκολίες και τους
κινδύνους που συνεπάγεται αυτό, ή ένας άνδρας που αφήνει τα 3 παιδιά του
στη γυναίκα του και μπορεί να μετακινηθεί σε διάφορα μέρη της Ελλάδας έχοντας
την έγνοια της οικογένειάς του, αλλά καθημερινά έχει να φροντίσει μόνο τον
εαυτό του. Επίσης βρίσκετε σωστό να έχουν προτεραιότητα οι γονείς τρίτεκνων
οικογενειών να έρχονται από διάφορα μέρη της Ελλάδας που ούτως η άλλως έχουν
μετακινηθεί και εγκατασταθεί σε ένα νέο μέρος και να εξοστρακίζουν τους
ντόπιους 250 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι τους και να βρίσκονται σε κίνδυνο
μέσα στο δρόμο και όντας μονογονεϊκή οικογένεια να αυξάνουν τις πιθανότητες να αφήσουν τα παιδιά τους ολοκληρωτικά ορφανά;
Που υπάρχει η μέριμνα γι αυτές τις οικογένειες.? Δεν ζητώ να αφαιρεθούν δικαιώματα
από κανένα, όμως δεν μπορώ να μη ζητήσω να μας προσέξετε κι εμάς που χωρίς να
είναι δική μας επιλογή βρισκόμαστε σε αυτή την κατάσταση και παλεύουμε να τα καταφέρουμε αυτές τις
δύσκολες εποχές κρατώντας την αξιοπρέπεια
και τις αρχές μας.»
Μήπως
λοιπόν κ. Γαβρόγλου, μεταξύ των τόσων προβλημάτων που καλείστε να επιλύσετε, θα
έπρεπε να σκεφτείτε και τις μονογονεϊκές οικογένειες;
Όλα τα παιδιά μιας ευνομούμενης κοινωνίας δεν δικαιούνται οικονομική
σταθερότητα με ασφαλή ανατροφή ; Για να επιτευχθεί αυτό, δεν θα έπρεπε ο
εναπομείναντας γονέας να έχει επαγγελματική στήριξη από την Πολιτεία; Γνωρίζω
πως δεν έχουμε ισχυρό σύλλογο, για να παλέψει για τα δικαιώματα και τις ανάγκες
μας. Μαζί όμως με τις συλλογικές φωνές, που ολοένα αποδυναμώνονται, θα πρέπει
να πάψουμε πλέον να προσβλέπουμε και στο κράτος πρόνοιας και δικαιοσύνης; Ποια είναι
τότε η κοινωνική πολιτική μιας κυβέρνησης, που ευαγγελίζεται την κοινωνική
δικαιοσύνη με ευαισθησία στις αδύναμες κοινωνικές ομάδες; Θαυμάζουμε την κοινωνική μέριμνα , χωρίς στιγματισμούς της μονογονεϊκής
ανατροφής παιδιών των ευρωπαϊκών κρατών, αλλά πώς αλήθεια εφαρμόζεται αυτή στη
χώρα μας;
Είμαι
βέβαιη ότι δεν σας λείπει το ενδιαφέρον για τις κοινωνικές ιδιαιτερότητες.
Οι συγκυρίες της οικονομίας είναι, όπως όλοι γνωρίζουμε, αποθαρρυντικές, αλλά
σίγουρα προέχει για σας όσο και για μας, που υπηρετούμε την παιδεία, η ψυχικά
και κοινωνικά ισορροπημένη ανάπτυξη των παιδιών και η αξιοπρέπεια των
εκπαιδευτικών που θα μεταλαμπαδεύσουν την πίστη στους δημοκρατικούς θεσμούς και
στην ευαισθησία των πολιτικών λειτουργών.
Με εκτίμηση …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου