Στη φωτογραφία, ο Όσκαρ Γουάιλντ με φουστανέλλα.
Του Κων. Μπλάθρα
Απόσπασμα από την επαναστατική προκήρυξη του Πέτρου Μαυρομιχάλη, που «εξεδόθη εις το στρατηγείον της Καλαμάτας, 28 Μαρτίου 1821», όπως τη δημοσιεύει ο Σκώτος Θωμάς Γόρδων, ο πρώτος ιστορικός της (παγκόσμια ξακουστής, αλλά αυτό το έχουμε ξεχάσει μάλλον) Ελληνικής Επανάστασης.
Είναι σε μετάφραση Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη – που έμεινε πάνω από έναν αιώνα ανέκδοτη, για να εκδοθεί τη ζοφερή ώρα της Μνημονιακής Κρίσης, το 2015, σε μία ιστορική σύμπτωση όχι χωρίς σημασία. Γιατί, το παρελθόν, κάποτε, είναι προβολή του παρόντος και, ελπίζουμε, αυτή τη δύσκολη στιγμή, να γίνει άγγελμα του μέλλοντος. Αφού μοιάζει η πραγματικότητα της τυραννίας τότε και τώρα, εδώ σε μας αλλά και παντού αλλού, όπου και όταν κάποιοι αποφασίζουν αυθαίρετα και τυραννικά ότι οι άνθρωποι χωρίζονται σε κύριους και δούλους:
«Τόσον υπερβάλουσα κατέστη η σκληρότης (του ζυγού της τυραννίας), ώστε τα λιπόθυμα θύματά του μόλις είχον την δύναμιν δια να εκφέρουν γογγυσμούς. Εις την κατάστασιν ταύτην, απεστερημένοι όλων των δικαιωμάτων μας, ομοθύμως απεφασίσαμεν ν’ αναλάβωμεν τα όπλα κατά των τυράννων μας. Όλη η εμφύλιος διχόνοιά μας βυθίζεται εις λήθην, ως καρπός της καταπιέσεως, και αναπνέομεν τον αέρα της ελευθερίας. Αι χείρες μας διαρρήξασαι τα δεσμά, εγείρονται ήδη κατά των βαρβάρων. Δεν περιτρέχομεν πλέον νυχθημερόν δια να εκτελώμεν αγγαρείας επιβαλλομένας από ανηλεή αυθέντην. Τα στόματά μας ανοίγονται· κλεισμένα έως τώρα ή χρησιμεύοντα μόνον δια ν’ απευθύνωσιν ανωφελείς ικεσίας εις τους βασανιστάς μας, πανηγυρίζουν τώρα μίαν απελευθέρωσιν, την οποίαν ωμόσαμεν να συντελέσωμεν, ή άλλως να χαθώμεν...»
Άμποτε και τούτη τη δύσκολη στιγμή, η ανόητη, ποδηγετημένη από τους νέους Μνημονιακούς τυράννους, διχόνοιά μας να βυθιστεί στη λήθη και τα στόματα να ανοίξουν, παύοντας τις ανωφελείς ικεσίες (ή το γλείψιμο) στους βασανιστές μας, να ωμόσουν μίαν απελευθέρωσιν ή άλλως ας χαθώμεν!
Λέω με το φτωχό μου το μυαλό, πως αντί να λυσσομανάμε και να τρωγόμαστε σα σκυλιά για το αν το ‘21 ήταν τούτο ή το άλλο, αν είμαστε Έλληνες ή Μισέλληνες ή Μηέλληνες ή ό,τι άλλο ξεκούτικο κατεβάζει η βρώσις των καρπών της τωρινής μας καταπίεσης, λέω πως θάπρεπε σήμερα να το γλεντάμε με επαναστατικές προκηρύξεις όπως αυτή, που στο κάτω κάτω θα την υπέγραφε κάθε καταπιεσμένος και δυστυχής τυραγνισμένος άνθρωπος όπου γης, Έλληνας ή Μηέλληνας, αλλοδαπός, αλλοεθνής ή ιθαγενής.
Ας αναπνεύσωμεν, βρε παιδιά, επί τέλους λίγο καθαρό αέρα ελευθερίας, μέρα πούναι!
Είναι σε μετάφραση Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη – που έμεινε πάνω από έναν αιώνα ανέκδοτη, για να εκδοθεί τη ζοφερή ώρα της Μνημονιακής Κρίσης, το 2015, σε μία ιστορική σύμπτωση όχι χωρίς σημασία. Γιατί, το παρελθόν, κάποτε, είναι προβολή του παρόντος και, ελπίζουμε, αυτή τη δύσκολη στιγμή, να γίνει άγγελμα του μέλλοντος. Αφού μοιάζει η πραγματικότητα της τυραννίας τότε και τώρα, εδώ σε μας αλλά και παντού αλλού, όπου και όταν κάποιοι αποφασίζουν αυθαίρετα και τυραννικά ότι οι άνθρωποι χωρίζονται σε κύριους και δούλους:
«Τόσον υπερβάλουσα κατέστη η σκληρότης (του ζυγού της τυραννίας), ώστε τα λιπόθυμα θύματά του μόλις είχον την δύναμιν δια να εκφέρουν γογγυσμούς. Εις την κατάστασιν ταύτην, απεστερημένοι όλων των δικαιωμάτων μας, ομοθύμως απεφασίσαμεν ν’ αναλάβωμεν τα όπλα κατά των τυράννων μας. Όλη η εμφύλιος διχόνοιά μας βυθίζεται εις λήθην, ως καρπός της καταπιέσεως, και αναπνέομεν τον αέρα της ελευθερίας. Αι χείρες μας διαρρήξασαι τα δεσμά, εγείρονται ήδη κατά των βαρβάρων. Δεν περιτρέχομεν πλέον νυχθημερόν δια να εκτελώμεν αγγαρείας επιβαλλομένας από ανηλεή αυθέντην. Τα στόματά μας ανοίγονται· κλεισμένα έως τώρα ή χρησιμεύοντα μόνον δια ν’ απευθύνωσιν ανωφελείς ικεσίας εις τους βασανιστάς μας, πανηγυρίζουν τώρα μίαν απελευθέρωσιν, την οποίαν ωμόσαμεν να συντελέσωμεν, ή άλλως να χαθώμεν...»
Άμποτε και τούτη τη δύσκολη στιγμή, η ανόητη, ποδηγετημένη από τους νέους Μνημονιακούς τυράννους, διχόνοιά μας να βυθιστεί στη λήθη και τα στόματα να ανοίξουν, παύοντας τις ανωφελείς ικεσίες (ή το γλείψιμο) στους βασανιστές μας, να ωμόσουν μίαν απελευθέρωσιν ή άλλως ας χαθώμεν!
Λέω με το φτωχό μου το μυαλό, πως αντί να λυσσομανάμε και να τρωγόμαστε σα σκυλιά για το αν το ‘21 ήταν τούτο ή το άλλο, αν είμαστε Έλληνες ή Μισέλληνες ή Μηέλληνες ή ό,τι άλλο ξεκούτικο κατεβάζει η βρώσις των καρπών της τωρινής μας καταπίεσης, λέω πως θάπρεπε σήμερα να το γλεντάμε με επαναστατικές προκηρύξεις όπως αυτή, που στο κάτω κάτω θα την υπέγραφε κάθε καταπιεσμένος και δυστυχής τυραγνισμένος άνθρωπος όπου γης, Έλληνας ή Μηέλληνας, αλλοδαπός, αλλοεθνής ή ιθαγενής.
Ας αναπνεύσωμεν, βρε παιδιά, επί τέλους λίγο καθαρό αέρα ελευθερίας, μέρα πούναι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου