Μυρμήγκια που θέλουν να σταματήσουνε την άμαξα…
Μεγάλη αναταραχή από εργατικές
λαϊκές κινητοποιήσεις σε όλο τον κόσμο.
Στην Ισπανία, στο Ιράκ, στο Λίβανο, στη
νοτιοανατολική Ασία. Οι λαοί βρίσκονται στο δρόμο. Στην Λατινική Αμερική, το
Εκουαδόρ, τη Βραζιλία, την Αργεντινή, τη
Χιλή εξεγείρονται. Οι εργαζόμενοι αντιδρούν στις αυξήσεις στο κόστος διαβίωσης,
στη διαλυμένη Παιδεία, Υγεία, κοινωνική ασφάλιση και σύνταξη. Στα περιορισμένα
εργατικά δικαιώματα και στον κοινωνικό αποκλεισμό. Στο ερημωμένο κοινωνικό
τοπίο που έχουν αφήσει οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, οι ιδιωτικοποιήσεις και τα συνεχή προγράμματα λιτότητας και
«σταθεροποίησης» που επιβάλλουν το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα, δεκαετίες τώρα.
Οι δυνάμεις καταστολής και ο στρατός καλούνται από κυβερνήσεις μαριονέτες του ιμπεριαλισμού
να επιβάλουν την «τάξη». Χιλιάδες τραυματίες και συλλήψεις και βέβαια πολλοί
νεκροί. Στο Σικάγο, μετά από 11 μέρες απεργίας, μετά από μεγάλη κινητοποίηση με
την υποστήριξη των γονέων και άλλων ομάδων, οι δάσκαλοι πετυχαίνουν 5ετείς
συμφωνίες με 16% αυξήσεις στους μισθούς και κονδύλια για υποδομές και
υποστήριξη.
Στην Ελλάδα η κυβέρνηση ΝΔ επιταχύνει
τις αναδιαρθρώσεις και τη διάλυση του κοινωνικού ιστού που ήδη τα δεκαετή μνημόνια
έχουν αποσαθρώσει, με νεοφιλελεύθερες συνταγές σε αντιπαράθεση με εργαζόμενους
και νεολαία, ιδιωτικοποιήσεις σε υποδομές και αγαθά, σε ό,τι έχει μείνει ακόμα
δημόσιο από την επέλαση του ΣΥΡΙΖΑ. Περαιτέρω χτύπημα των εργατικών και
συνδικαλιστικών δικαιωμάτων με την ψήφιση νέων νόμων και διάλυση των εργασιακών
σχέσεων προς όφελος μιας χούφτας μιντιαρχών και τραπεζιτών της αστικής τάξης και
«επενδυτών» που δρουν μόνο με δανεικά σαν πραγματικά αρπακτικά του διεθνούς
κεφαλαίου.
Η ΝΔ, ως ενεργούμενο των ΗΠΑ και
της ΕΕ, συμπράττει στα εγκλήματα των
ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στην Μέση Ανατολή και στον Ευφράτη σε βάρος του
συριακού και κουρδικού λαού. Βάζει τη χώρα στη δίνη των ενδοϊμπεριαλιστικών
ανταγωνισμών και στο ζοφερό μέλλον της αστάθειας στα Βαλκάνια προσδοκώντας
ανταλλάγματα στη διαχείριση ξένων εταιρειών στις ΑΟΖ. Κλείνει τα σύνορα για
τους πρόσφυγες των συνεχιζόμενων πολέμων στην ευρύτερη περιοχή, ψηφίζει νέους
αντιμεταναστευτικούς νόμους, περιορίζει το άσυλο, υποκινεί ρατσιστικές αντιδράσεις στη Β. Ελλάδα και στα
νησιά.
Στην εκπαίδευση εξελίσσεται και βαθαίνει η
κρίση. Η αναντιστοιχία του μνημονιακού σχολείου της λιτότητας, της υποβάθμισης
και των περικοπών με τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες και τα μορφωτικά δικαιώματα
των παιδιών του λαού, τα χιλιάδες κενά στα σχολεία, οι χιλιάδες χαμένες ώρες, η
ανυπαρξία μόνιμων διορισμών δείχνουν ανάγλυφα τις πολιτικές που διαχρονικά
επιβάλλουν κυβερνήσεις, Ε.Ε., ΟΟΣΑ, ΔΝΤ, ΣΕΒ. Μαθητές και φοιτητές αντιδρούν.
75 σχολές είναι κατειλημμένες, τα σχολεία είναι σε κατάληψη το ένα μετά το άλλο
αντιδρώντας και στους νόμους Γαβρόγλου, αλλά και στους νόμους και τα σχέδια
Κεραμέως που υλοποιούν τα ενιαιοποιημένα
αντιεκπαιδευτικά σχέδια των ταξικών φραγμών και της ιδιωτικοποίησης. Μαζικές
και μαχητικές διαδηλώσεις κάθε βδομάδα.
Δύο μήνες μετά τo άνοιγμα των σχολείων, η πλειοψηφία της
ΟΛΜΕ αντιδρά και μόνο στο άκουσμα του πανεκπαιδευτικού μετώπου. Θέλει την
ομοσπονδία να μετατρέπεται σε ένα εργοδοτικό γραφειοκρατικό μόρφωμα που βλέπει
όλα τα μέτρα να περνούν. Προσοντολόγιο, Νέο Λύκειο, συνδιδασκαλίες,
αντισυνδικαλιστικός νόμος είναι γι' αυτήν περασμένα ξεχασμένα. Δεν σκέφτεται
ούτε μπορεί να διεκδικήσει μαζικούς μόνιμους διορισμούς, απεργία- αποχή από την
αξιολόγηση, ανθρώπινες συνθήκες για όλους στα σχολεία, ελεύθερη πρόσβαση στα
ΑΕΙ, αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις των εκπαιδευτικών κι όσα ακόμη
αποτελούν την παρακαταθήκη των μεγάλων νικηφόρων αγώνων, σκληρών απεργιών του
κλάδου, αλλά και όσα είναι πάγια αιτήματα. Και όχι μόνο. Συμφωνώντας επί της ουσίας με τις
νεοφιλελεύθερες πολιτικές, όπως πρόσφατα απέδειξε με τις αναιμικές έως
ανύπαρκτες αντιδράσεις στον αντισυνδικαλιστικό νόμο, στοιχιζόμενη πάντα πίσω
από ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΕ, αποτελεί βασικό ανάχωμα των πολιτικών αυτών καταστέλλοντας
προληπτικά και αποσυμπιέζοντας τις αντιδράσεις του κλάδου.
Η αργοπορημένη Γ.Σ. των προέδρων
των ΕΛΜΕ στις 2/11, αποδεικνύει ακριβώς τα προηγούμενα. Η πλειοψηφία των ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΚ
(κι από κοντά ΠΕΚ) υφίσταται την πρώτη σοβαρή πολιτικοσυνδικαλιστική ήττα, αφού
η αναιμική, χωρίς τουλάχιστον αντικυβερνητικό πλαίσιο, χωρίς μορφές πάλης και
σχέδιο δράσης εισήγησή της καταψηφίζεται από την ΓΣ προέδρων. Η εξουσιοδότηση
στην ΑΔΕΔΥ για «αναπτυξιακό» που.. έχει περάσει και προϋπολογισμό δεν συγκινεί
τον κλάδο. Η ύπουλη προσπάθεια να περάσει την αξιολόγηση ως αποτίμηση στο
πλαίσιο αιτημάτων γίνεται αντιληπτή από
την πλειοψηφία των ΕΛΜΕ και καταψηφίζεται. Η ανύπαρκτη αναφορά στον αντιασφαλιστικό
νόμο ιδιωτικοποίησης της επικουρικής ασφάλισης και της νέας μείωσης των
συντάξεων που θα επιφέρει, προφανώς δεν συσπειρώνει έναν κλάδο όπου το 73%
είναι πάνω από 50 χρονών. Και βεβαίως η αναφορά στο πρόγραμμα δράσης για «νέες
έκτακτες ΓΣ του κλάδου με την κατάθεση πολυνομοσχεδίου για την β/θμια
εκπαίδευση, που θα περιέχει ρυθμίσεις αντίθετες προς τις θέσεις του κλάδου για
κλιμάκωση και οργάνωση απεργιακών κινητοποιήσεων» δεν μπορεί να πείσει
κανέναν.
Αλλά όχι μόνο. Το προεδρείο, που
είναι όργανο της Γ.Σ. και όχι της πλειοψηφίας του Δ.Σ., με αντικαταστατικά
τερτίπια, θάβει την 3ωρη στάση εργασίας στην κινητοποίηση που ψηφίστηκε για τη
δίκη Μιχαλολιάκου, με τον ισχυρισμό ότι πρόκειται για απεργία που θέλει τα 2/3
(Αν είναι έτσι πώς το ΔΣ προκηρύσσει 3ωρες;
Θα έπρεπε όλες να τις στέλνει σε ΓΣ προέδρων). Και το κυριότερο,
επικαλείται το 8ο Συνέδριο του 1997 για να εμποδίσει
αντικαταστατικά απόφαση για
απεργία-αποχή από κάθε διαδικασία αξιολόγησης που υπογράφουν 42 ΕΛΜΕ, ενώ
νεώτερα συνέδρια ( 15ο, 16ο ), αλλά και το ίδιο το ΔΣ της ΟΛΜΕ (8/1/2014) και η
Γ.Σ. των προέδρων (25/1/2014), έχουν πάρει απόφαση ενάντια σε αυτοαξιολόγηση
και αξιολόγηση.
Συνάδελφοι και συναδέλφισσες. Η
ΟΛΜΕ δεν θέλει και δεν μπορεί να χαράξει αγωνιστικά βήματα για τον κλάδο όσον
αφορά:
·
κινητοποιήσεις που αφορούν τα κοινά προβλήματα
στην παιδεία, φοιτητών, μαθητών, εκπαιδευτικών, δημιουργία και συντονισμό
πανεκπαιδευτικού μετώπου.
·
Απεργία-αποχή από κάθε μορφή αξιολόγησης.
·
Αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, καμιά
ιδιωτικοποίηση της κοινωνικής ασφάλισης.
·
Όχι στη μείωση των εισακτέων στα ΑΕΙ, όχι στο
Νέο Λύκειο, στο Εθνικό Απολυτήριο, στις τράπεζες θεμάτων. Επιστροφή των
μαθημάτων γενικής παιδείας. Όχι στα
πολυπληθή τμήματα και τις συνδιδασκαλίες.
·
Μαζικούς μόνιμους διορισμούς, κατάργηση του
προσοντολόγιου. Μονιμοποίηση των αναπληρωτών με πτυχίο και προϋπηρεσία.
·
Όλα τα προσφυγόπουλα στα σχολεία, απρόσκοπτη
πρόσβασή τους σ' αυτά, κατάργηση των κέντρων κράτησης.
Για τα παραπάνω επίδικα μαζί και
χωριστά, οι εκπαιδευτικοί της βάσης με τα σωματεία μας, είναι απαραίτητο να
πάρουμε πρωτοβουλίες συντονισμού και μαχητικής διεκδίκησης. Να πάρουμε την
κατάσταση στα χέρια μας ξεκινώντας έναν πολύμορφο, διαρκή και αδιάλλακτο αγώνα
με άμεσο στόχο την υπεράσπιση του Δημόσιου σχολείου και των δικαιωμάτων μας.
Κυβερνήσεις και κρατικοσυνδικαλιστές θα μας βρουν μπροστά τους!
5-11-19
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου