Σήμερα τιμᾶται ἡ μνήμη τοῦ Πρωτομάρτυρα Στέφανου. Ποὺ μὲ ἀφοσίωση φρόντιζε γιὰ τὶς ὑλικὲς καὶ πνευματικὲς ἀνάγκες τῶν πιστῶν. Ποὺ ἄνοιξε πρῶτος τὸ δρόμο στὸν χορὸ τῶν μαρτύρων τῆς Πίστης.
Ἀπὸ τοὺς ἐγκωμιαστικοὺς λόγους α’ καὶ β’ τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης
Ὁ Στέφανος, πρῶτος ἔλαβε τὸν στέφανο τῆς μαρτυρίας, πρῶτος ἄνοιξε τὸ δρόμο στὸ χορὸ τῶν μαρτύρων, πρῶτος ἀντιστάθηκε στὴν ἁμαρτία χύνοντας τὸ αἷμα του.(…)
Εἶναι σὰν στάδιο μὲ ἀγωνιζόμενους ὁ ἀνθρώπινος βίος. Καὶ ἐφορμοῦσαν ὁ ἕνας στὸν ἄλλον, ὁ πονηρὸς ἀντίπαλος τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, ποὺ νίκησε ἀπὸ τὴν πτώση τῶν πρωτοπλάστων μέχρι τὰ χρόνια τοῦ Στέφανου καὶ ὁ μεγάλος ἀγωνιστής τῆς πίστεως ἀγωνιστής, μόνος ἀπέναντι στὴν ἔφοδο τοῦ ἀντιπάλου, μὲ ὅπλα, τοῦ ἐφετρέτη τοῦ θανάτου τοῦ θανάτου ἡ ἀπειλή, καὶ τοῦ μαθητῆ τῆς ζωῆς ἡ ὁμολογία τῆς πίστεως (…)
Ἀλλὰ ἂς δοῦμε στὴ συνέχεια τῶν ἀγώνων, πῶς ἀμύνεται στοὺς φονιάδες του, θαμμένος στὶς πέτρες, τί ειδους βολὲς ἀνταποδίδει σ’ αὐτοὺς ποὺ ρίχνουν τὶς βολὲς τῶν λίθων. Ἂς μάθουν οἱ Ἰουδαῖοι ποιὰ εἶναι τὰ ὅπλα τῶν Χριστιανῶν, μὲ τὰ ὁποῖα ἀμύνθηκε ὁ μέγας Στέφανος, ὡς ἀποτέλεσμα τοῦ τρόπου ζωῆς του. Αὐτοί, μὲ θηριώδη καὶ μανιώδη λύσσα κύκλωσαν τὸν ἅγιο, κάνοντας ὅπλο κατὰ τοῦ Στεφάνου ὅ,τι ἔπιαναν στὰ χέρια. Ἐκεῖνος, σὰν ἱερἐας ποὺ κατὰ τὸν πνευματικὸ νόμο ἱερουργοῦσε εὐαγῆ θυσίαν ὄχι μὲ ἄλλο, ἀλλὰ προσάγοντας τὸ δικό του σῶμα, καὶ ἀντὶ σπονδῆς χύνοντας τὸ αἷμα του, ζητοῦσε ἐξιλέωση ἀπὸ τὸν Θεό, ποὺ ἔβλεπε στὰ ἄδυτα τοῦ οὐρανοῦ, γιὰ χἀρη τῶν φταιχτῶν, ἀνταμείβοντας τὴ δολοφονία ποὺ διέπρατταν μὲ εὐεργεσία, λέγοντας: Κύριε, μὴν ἀποδώσεις σ’ αὐτοὺς τὴν ἁμαρτία αὐτή.
Καὶ αὐτὸς ἐξάλειφε μὲ εὐχὴ τὴν ἁμαρτία, τὴν ὁποία διέπρατταν μὲ τὰ παράνομα χέρια τους οἱ δολοφόνοι, κι ἐκεῖνοι ἐξοργίζονταν άκόμα περισσότερο μὲ τὴν εύχή, καὶ δεν σταμάτησαν νὰ ρίχνουν, μέχρι ποὺ ὁ μέγας Στέφανος, σὰν νὰ δεχόταν ἀπαλὰ λουλούδια ἢ δροσοσταλιές, κοιμήθηκε τὸν γλυκὸ καὶ μακαριστὸ ὕπνο. (…)
Ὁ θαυμάσιος αὐτὸς ἄνθρωπος πρῶτα εἶχε ἀναλάβει τὴ φροντίδα τῶν χηρῶν, καὶ ἔπειτα, οἱ ἀπόστολοι ἔκριναν ὅτι ἦταν πιστός, πλήρης Πνεύματος Ἁγίου καὶ πνευματικῆς σοφίας.
Τοῦ ἀνέθεσαν τὴν ἐπιμέλεια τῶν χηρῶν καὶ καταγινόταν μὲ τὴ φροντίδα τῶν ψυχῶν˙ τὶς πρῶτες ἔτρεφε μὲ ψωμί, ἐνῶ τὶς ἄλλες τὶς παιδαγωγοῦσε μὲ τὸ λόγο˙ σ’ ἐκεῖνες παρέθετε τραπέζι ὑλικό, στὶς ἄλλες πρότεινε τραπέζι πνευματικό.
Ἦταν πράγματι ἄνθρωπος ἀγαθός καὶ πλήρης Πνεύματος ἁγίου. Με τὴν ἀγαθότητα τῆς προαίρεσής του ἐργαζόταν στὴν ὑπηρεσία τῶν φτωχῶν, ἐνῶ μὲ τὴν παρρησία καὶ τὴ δύναμη τοῦ Πνεύματος, ἀποστόμωνε τοὺς ἐχθροὺς τῆς ἀλήθειας. Ἀντέκρουε τοὺς πάντες καὶ κατανικοῦσε τοὺς πάντες μὲ τὸ λόγο τῆς ἀλήθειας, γκρεμίζοντας συλλογισμούς καὶ κάθε ἔπαρση ποὺ ὑψωνόταν κατὰ τῆς γνώσης τοῦ Θεοῦ. Εἶχε τόση δύναμη λόγου, ὥστε, κατὰ τὴ μαρτυρία τῆς ἁγίας Γραφῆς, νὰ μὴ μπορεῖ κανένας ν’ ἀντισταθεῖ στὴ σοφία καὶ στὴ δύναμη τοῦ Πνεύματος μὲ τὸ ὁποῖο μιλοῦσε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου