ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΕΒΡΟΥ: Τιμή και δόξα στο Νίκο Τεμπονέρα!

 

“Τέκνο της ανάγκης κι ώριμο τέκνο της οργής”!

Μέρες του 1990: Εκτυλίσσεται οργανωμένο σχέδιο επιβολής αντιδραστικής-αντιλαϊκής λαίλαπας ενάντια στον ελληνικό λαό, από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, του Κωνταντίνου βεβαίως βεβαίως…

Ποιος άνοιξε το δρόμο στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη; Όλη η πολιτική “αφρόκρεμα” της εποχής, Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου, το ΠΑΣΟΚ πρωτίστως, και όλο το πολιτικό σύστημα και οι κυβερνήσεις συνεργασίας που έκριναν ότιμπροστά στο ξέπλυμα της “κόπρου του Αυγεία”, τα “σκάνδαλα” δηλαδή ενός μέρους του πολιτικού προσωπικού του συστήματος, της προηγούμενης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, έπρεπε να επιτρέψουν στον Μητσοτάκη πατέρα να σαρώσει όλα τα δικαιώματα του λαού. Στην οικονομία ξεκινάει οργανωμένο σχέδιο κλεισίματος/ιδιωτικοποίησης των “προβληματικών” επιχειρήσεων, π.χ. Πειραϊκής Πατραϊκής, OlympingCatering, ορυχεία Σκαλιστήρη, ξεθεμελιώματος δηλαδή όλης της παραγωγικής βάσης και των παραδοσιακών τομέων της ελληνικής οικονομίας. Στο διάστημα ’90-’93, 111 επιχειρήσεις δημοσίου συμφέροντος ιδιωτικοποιήθηκαν ή έκλεισαν και επιχειρήθηκε επιπλέον και η ιδιωτικοποίηση των δημοσίων συγκοινωνιών. Οι επιχειρήσεις που έκλεισαν ή πωλήθηκαν απασχολούσαν 129.000 εργαζόμενους, που στις περισσότερες περιπτώσεις απολύθηκαν. Οι άνεργοι από 254.000 το 1990 αυξάνονται κατά 100.000 και το 1993 φθάνουν τους 351.000.

         Μέσα σ’ αυτό το κλίμα ξεκινάει από τον Μάη οργανωμένο σχέδιο συντηρητικής επέλασης στη Δημόσια Εκπαίδευση, που σύμφωνα με τις τότε ανακοινώσεις της ΟΛΜΕ, εκτιμώνται ως  “εκφρασμένη διάθεση του κυβερνώντος κόμματος για επιβολή λιτότητας στη δημόσια εκπαίδευση και ιδεολογική χειραγώγηση εκπαιδευτικών και εκπαιδευομένων» (Ανακοίνωση OΛME 16/5/1990).

Και οι αγώνες του εκπαιδευτικού κινήματος αρχίζουν να κλιμακώνονται. Οι διεκδικήσεις επικεντρώνονται στην αύξηση των μισθών, στη μείωση του ορίου συνταξιοδότησης και στην αύξηση των διορισμών.

• Στις 22 και 23 Μαΐου 1990 πραγματοποιείται διήμερη απεργία και στις 6 Ιουνίου ακολουθεί νέα μονοήμερη απεργία.
• Από το δεύτερο 15νθήμερο του Μαΐου και για περίπου δύο μήνες πραγματοποιούνται 10 συλλαλητήρια στην Αττική και αντίστοιχα σε όλες τις πρωτεύουσες νομών.
• Αποφασίζεται από το υπουργείο Παιδείας η αναβολή των γενικών εξετάσεων και η παράταση του διδακτικού έτους μέχρι τις 31 Ιουλίου.
• Στις 16 Ιουλίου αρχίζουν οι γενικές εξετάσεις «σε βαριά ατμόσφαιρα και με συλλαλητήρια των εκπαιδευτικών έξω από τα εξεταστικά κέντρα» (από ανακοίνωση της ΟΛΜΕ).

Το φθινόπωρο του 1990 η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση “ανοίγει” πλέον πλήρως τα χαρτιά της και ανακοινώνει πολυνομοσχέδιο για την Παιδεία, το οποίο προβλέπει μεταξύ άλλων λειτουργία ιδιωτικών ΑΕΙ, κατάργηση των δωρεάν συγγραμμάτων, επιβολή χρονικού ορίου στις σπουδές, περιορισμό του πανεπιστημιακού ασύλου, επιβολή ομοιόμορφης ενδυμασίας, επαναφορά του ομαδικού εκκλησιασμού, «αναμόρφωση» των μαθητικών κοινοτήτων,  ολοσχερή κατάργηση των αδικαιολόγητων απουσιών, επιβολή ενός pointsystem ελέγχου και ποινικοποίησης της συμπεριφοράς των μαθητών. Το εκπαιδευτικό κίνημα συγκεντρώνει δυνάμεις

• Από τέλος Οκτώβρη ξεκινούν φοιτητικές και μαθητικές κινητοποιήσεις με καταλήψεις, διαδηλώσεις δεκάδων χιλιάδων κόσμου. Στα μέσα Δεκέμβρη, τα κατειλημμένα γυμνάσια και λύκεια ξεπερνούν το 70%.
• Οι αδιόριστοι εκπαιδευτικοί παρακολουθούν ζωηρά τις κινητοποιήσεις. Στο χρονικό διάστημα μέχρι τον Δεκέμβρη του 1990, επανιδρύεται από 33 αδιόριστους, σημερινά στελέχη των Αγωνιστικών Παρεμβάσεων-Συσπειρώσεων-Κινήσεων ΔΕ, η Πανελλήνια Ένωση Αδιόριστων Εκπαιδευτικών, η οποία θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στις κατοπινές εξελίξεις.

Η κυβέρνηση της ΝΔ ελπίζει σε εκτόνωση στο δεκαπενθήμερο των Χριστουγέννων και δηλώνει μέσω του ΥΠΕΠΘ ότι τα προεδρικά διατάγματα δεν θα εφαρμοστούν για ένα τρίμηνο, μέχρι να γίνουν «πλήρως κατανοητά» από μαθητές και καθηγητές, αλλά οι μήνες γίνονται δώδεκα και το νομοσχέδιο τροποποιείται μερικώς, χωρίς αλλαγές, όμως, στα σημαντικότερα σημεία (πειθαρχικές διατάξεις, περικοπές κ.ά.).

Εντωμεταξύ, στην αρχή του χρόνου μαθητές και φοιτητές αποφασίζουν τη συνέχιση των κινητοποιήσεων με καταλήψεις στα ΑΕΙ, τα ΤΕΙ και σε 1.800 από τα 3.014 γυμνάσια και λύκεια της χώρας. Ως απάντηση, ο υπουργός Παιδείας Βασίλης Κοντογιαννόπουλος δηλώνει ότι όσοι συμπληρώσουν 50 αδικαιολόγητες απουσίες λόγω των καταλήψεων θα χάσουν τη χρονιά. Δίνεται εντολή να παίρνονται απουσίες έξω από τα σχολεία.

      Ο Νίκος Τεμπονέρας, μέλος της ΕΛΜΕ Αχαϊας και των Παρεμβάσεων, από τον πολιτικό χώρο του Εργατικού Αντιιμεριαλιστικού Μετώπου, φωτεινό παράδειγμα αριστερού συνδικαλιστή, Δασκάλου και μαχόμενου συλλογικού Ανθρώπου, στηρίζει έμπρακτα ως “τέκνο της ανάγκης κι ώριμο τέκνο της οργής” τις μαθητικές καταλήψεις στα σχολεία της Αχαϊας. “Πάνω στο καθήκον”, το καθήκον όλων των αγωνιστών δασκάλων, δολοφονείται στις 8 προς 9 Γενάρη μέσα στο σχολικό συγκρότημα του 3ου-7ου Γυμνασίου και Λυκείου Πάτρας, που τελεί σε κατάληψη με τη συμπαράσταση γονιών και καθηγητών, χτυπημένος από λοστό στο κεφάλι από το χέρι του στελέχους της ΟΝΝΕΔ και δημοτικού συμβούλου της ΝΔ στην Πάτρα, Γιάννη Καλαμπόκα, μετά από εισβολή γνωστής ομάδας ροπαλοφόρων που συμπλήρωναν οι Σπίνος, Μαραγκός κ.ά. Η δολοφονία αυτή ήταν μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου «ανακατάληψης», με κάθε μέσο, των σχολείων και είχε σαν στόχο την καταστολή του μαζικού κινήματος που είχε αναπτυχθεί σ΄ ολόκληρη τη χώρα με τον πολύμορφο αγώνα μαθητών, εκπαιδευτικών, φοιτητών ενάντια στο αντιδραστικό νομοσχέδιο. Το κράτος και το παρακράτος, δηλαδή, σε αγαστή σύμπνοια και συνεργασία!

Ακολούθησε μεγάλη πολυήμερη λαϊκή εξέγερση σε Πάτρα, Αθήνα και σε όλη την Ελλάδα, ενάντια στον αυταρχισμό και την κρατική καταστολή, η παραίτηση του υπουργού και η αντικατάστασή του από τον Γ. Σουφλιά που του ανατέθηκε το έργο της “πυρόσβεσης” και η απόσυρση όλου του νομοσχεδίου. Ίσως να υπήρχε και συνέχεια, αν ο Πόλεμος του Κόλπου στο Ιράκ δεν μετατόπιζε το κέντρο των κινητοποιήσεων, και δίκαια, σε ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα των αμερικανών και άγγλων ιμπεριαλιστών.

Η θυσία του Τεμπονέρα, ουδέποτε “δικαιώθηκε” από τα αστικά δικαστήρια και οι ηθικοί αυτουργοί κυκλοφορούν ελεύθεροι! Δικαιώθηκε, όμως, ΑΠΟΛΥΤΑ στη συνείδηση του εκπαιδευτικού κινήματος, που όσο πληθαίνει η χορεία των ηρώων και μαρτύρων του τόσο πιο πολύ φουντώνει το “δέντρο του λαού” που λέει και ο Πάμπλο Νερούντα.

Στις δύσκολες μέρες του 2022, που βρισκόμαστε μπροστά σε μια ίδιας κοπής αντιδραστική-αντιλαϊκή λαίλαπα ενάντια στον ελληνικό λαό και την εκπαιδευτική κοινότητα, ορκιζόμαστε ότι θα κρατήσουμε ψηλά τη σημαία του αγώνα και θα ακολουθήσουμε το παράδειγμα του δικού μας Νίκου Τεμπονέρα!

Ο Τεμπονέρας ΖΕΙ!

Με Πέτρουλα – Λαμπράκη μας οδηγεί!