Λαέρτης Τανακίδης για αμφιθέατρο Δικαίων: Το πρωί σχολείο, το απόγευμα κασμά...
Με ανυπόκριτη συγκίνηση μιλά για τους μαθητές του, τελειόφοιτους του εξατάξιου τότε Γυμνασίου Δικαίων, της χρονιάς 1969-1970, ο Λαέρτης Τανακίδης, συνταξιούχος φιλόλογος, που στα δύσκολα εκείνα χρόνια πήρε μετάθεση για το βορειότερο άκρο της χώρας.
Με την ίδια συγκίνηση και βαθιές αναμνήσεις, οι τότε μαθητές του, πενήντα δύο χρόνια μετά, ανέλαβαν την πρωτοβουλία να πάρει το όνομα του 82χρονου σήμερα Λαέρτη Τανακίδη το υπαίθριο αμφιθέατρο των Δικαίων, κρίνοντας πως άξιζε αυτή η ελάχιστη τιμή στον άνθρωπο που εμπνεύστηκε τη δημιουργία του θεάτρου.
Η πρόταση να δοθεί το όνομα του Λαέρτη Τανακίδη στον συγκεκριμένο χώρο, πήρε πριν από λίγες ημέρες και την ομόφωνη έγκριση του δημοτικού συμβουλίου, ενώ την 1η Οκτωβρίου αναμένεται να πραγματοποιηθεί και μία λιτή, στα μέτρα της ταπεινής προσωπικότητας του κ. Τανακίδη, εκδήλωση, παρουσία και του ίδιου, για την επίσημη ονοματοδοσία του υπαίθριου θεάτρου.
Μιλώντας στην ΕΡΤ Ορεστιάδας, ο κ. Τανακίδης, που στις αρχές της δεκαετίας του ’80 διετέλεσε και πρόεδρος της ΟΛΜΕ, μοιράστηκε την «πολύ ζωντανή» ανάμνηση που έχει μέχρι σήμερα από την περίοδο που συνεργάστηκε με τους μαθητές του για να διαμορφωθεί ο χώρος που στη συνέχεια εξελίχθηκε σε υπαίθριο θέατρο, το οποίο για πολλά χρόνια υπήρξε σημείο αναφοράς για τα πολιτιστικά δρώμενα της ευρύτερης περιοχής του Τριγώνου.
«Το πρωί σχολείο, το απόγευμα με τον κασμά και στις πρόβες του θεάτρου…», ανέφερε ανακαλώντας στη μνήμη του την περίοδο που εκείνος και οι απόφοιτοι εκείνου του έτους πήραν «ζεστά» την απόφαση να διαμορφώσουν έναν χώρο στο χώμα, για να παρουσιάσουν στο τέλος της χρονιάς (καλοκαίρι του 1970) την τραγωδία του Ευριπίδη «Ιφιγένεια εν Αυλίδι». Έναν χώρο αμφιθεατρικό που ο Λαέρτης Τανακίδης είχε «σταμπάρει» σε έναν μοναχικό περίπατο και έχοντας στο μυαλό του αυτό που είχαν κάνει κάποιοι συνάδελφοί του στα Γρεβενά, να φτιάξουν από το «τίποτα» ένα υπαίθριο θέατρο για τις σχολικές παραστάσεις.
«Φώναξα μια παρέα μαθητών στο σημείο που είχα δει, το συζητήσαμε, κι ενώ στην αρχή τους φάνηκε λίγο περίεργο, γρήγορα αγκάλιασαν την ιδέα και ξεκινήσαμε…Πήραμε φτυάρια και κασμάδες και αρχίσαμε να το διαμορφώνουμε. Περνούσαν οι κάτοικοι, μας ρωτούσαν τι κάνουμε, τους εξηγήσαμε το σχέδιο και κάποια στιγμή η Κοινότητα, πήρε απόφαση και διέθεσε, για τον σκοπό μας, ημέρες «προσωπικής εργασίας» των κατοίκων-όπως συνέβαινε εκείνα τα χρόνια στην ελληνική επαρχία, που κάθε κάτοικος είχε την υποχρέωση να διαθέτει κάθε χρόνο 2-3 ημέρες προσωπικής εργασίας στην Κοινότητα. Στη συνέχεια η Κοινότητα βρήκε και ένα ποσό και το διέθεσε για μπετόν, με το οποίο έγιναν και κάποιες πρώτες εργασίες με τσιμέντο. Θυμάμαι έντονα τη μέρα που ρίξαμε τα μπετά! Τα παιδιά είχαν μεγάλο ενθουσιασμό, κουβαλούσαν τα σακιά στην πλάτη, τραγουδούσαν, πειράζονταν μεταξύ τους, ήταν πολύ ζωντανές στιγμές…», περιέγραψε συγκινημένος ο κ. Τανακίδης. Το ίδιο συγκινημένος ακούστηκε και όταν αναφέρθηκε στη συνάντηση που θα έχει σε λίγες ημέρες με τους μαθητές του. «Είναι πολύ όμορφο που θα έχω την ευκαιρία να τους ξαναδώ μαζεμένους στο ίδιο αυτό θέατρο….», σχολίασε συγκεκριμένα.
Ο ίδιος σημείωσε ότι «ουρά» αυτού που δημιουργήθηκε εκείνη τη χρονιά, ήταν να ενημερωθεί το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας για τον χώρο αυτό και να το εντάξει από το επόμενο έτος στις καλοκαιρινές του περιοδείες.
Συντάκτης: Χρυσούλα Σαμουρίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου