Η ιστορία του λευκού αθλητή, που το 1968 στάθηκε δίπλα στους μαύρους που ύψωσαν συμβολικά τη γροθιά τους στους Ολυμπιακούς αγώνες. 38 χρόνια μετά σήκωσαν το φέρετρό του
Η φωτογραφία του ΤΙΜΕ που δείχνει δύο Αφροαμερικανούς να σηκώνουν τη γροθιά τους φορώντας μαύρα γάντια στο βάθρο τον Ολυμπιακών Αγώνων έμεινε στην ιστορία. Έχουν περάσει 50 χρόνια από τους Αγώνες του Μεξικού και η εμβληματική φωτογραφία εξακολουθεί να φιλοξενείται σε αφιερώματα μεγάλων εφημερίδων και περιοδικών που θυμούνται με θαυμασμό το θάρρος των δύο αθλητών […]
Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/i-istoria-tou-lefkou-athliti-dipla-stous-emvlimatikous-mavrous-athlites-pou-ipsosan-simvolika-ti-grothia-tous-stous-o-a-tou-1968-timorithike-sklira-gia-ti-stasi-tou-38-chronia-meta-i-dio-mavri-sina/
Μια φωτογραφία σύμβολο αντιρατσισμού
Μια κούρσα που δεν τελείωσε ποτε
Σαν σήμερα, 16 Οκτωβρίου του 1968,
ο “χρυσος” Τονι Σμιθ και
ο “χαλκινος” Τζον Κάρλος
είχαν αποφασίσει να ανέβουν στο βάθρο φορώντας την ολυμπιακή κονκάρδα
για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Θα έπαιρναν τα μετάλλιά τους ξυπόλυτοι, αντιπροσωπεύοντας την φτώχεια που αντιμετωπίζουν οι Αφροαμερικανοί.
Θα φορούσαν τα διάσημα μαύρα γάντια,
ένα σύμβολο της Black Power και θα σήκωναν
τις γροθιές τους.
Ο “ασημένιος” Πητερ Νόρμαν,
ο λευκός Αυστραλός συναθλητής τους,
έχοντας ενημερωθεί για την πρωτοβουλία τους θα φορέσει κι αυτός την ολυμπιακή κονκάρδα
των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε ένδειξη στήριξης του αγώνα τους.
Η μεγάλη στιγμή έφτασε και οι τρεις
ανέβηκαν στο βάθρο.
Όλοι τους φορούσαν την κονκάρδα.
Οι δύο Αμερικανοί τα γάντια.
Στο στάδιο επικράτησε σιωπή.
Η τιμωρία δεν άργησε να έρθει αν
και ήδη είχαν γίνει αντιρατσιστικά σύμβολα.
Ο επικεφαλής της αμερικανικής αποστολής
είπε ότι οι αθλητές θα πληρώσουν αυτό
που έκαναν για όλη τους ζωή
κι ότι η πράξη τους δεν είχε καμία σχέση
με τον αθλητισμό.
Ο Κάρλος κι ο Σμιθ αμέσως αποβλήθηκαν
από την αμερικανική ολυμπιακή ομάδα
κι εκδιώχθηκαν από το ολυμπιακό χωριό.
Ο Χόφμαν κατηγορήθηκε για συνωμοσία.
Μόλις οι δύο ταχύτεροι άνθρωποι στον κόσμο γύρισαν στην πατρίδα τους, ήρθαν αντιμέτωποι ακόμη και με απειλές για τη ζωή τους
όμως με το πέρασμα του χρόνου
και σχετικά γρήγορα αποδείχθηκε
ότι έκαναν το σωστό κι έγιναν πρωταθλητές
στον αγώνα για τα ανθρώπινα δικαιώματα....
Τα πράγματα για τον Νόρμαν ήταν διαφορετικά.
Το 1972 οι Αυστραλοί δεν τον έστειλαν
στους Ολυμπιακούς του Μονάχου
αν και είχε κερδίσει την πρόκριση.
Οι συμπατριώτες του του συμπεριφέρθηκαν
σαν να ήταν ξένος.
Η οικογένειά του απομονώθηκε
κι ο ίδιος δεν μπορούσε να βρει δουλειά.
Δεν σταμάτησε ποτέ όμως να μάχεται
για την ισότητα.
Απογοητευμένος, συνέχισε να τρέχει
σε ερασιτεχνικό επίπεδο.
Ένας σοβαρός τραυματισμός όμως
τον οδήγησε στην κατάθλιψη
και τον αλκοολισμό.
Για πολλά χρόνια τον καλούσαν
να καταδικάσει την πράξη των συναθλητών του και σε αντάλλαγμα θα έπαιρνε μια χάρη
από το σύστημα που τον είχε εξοστρακίσει.
Μία χάρη που θα του επέτρεπε να βρει
μια σταθερή δουλειά στην αυστραλιανή Ολυμπιακή Επιτροπή και να πάρει μέρος
στη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων
του Σίδνεϊ το 2000.
Ο Νόρμαν δεν ενέδωσε ποτέ.
Αν και υπήρξε ο μεγαλύτερος Αυστραλός σπρίντερ στην ιστορία της χώρας
και ο κάτοχος του ρεκόρ των 200 μέτρων
δεν εκλήθη ποτέ στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ.
«Ο Πίτερ στεκόταν μόνος του αντιμέτωπος
με μια ολόκληρη χώρα» θυμάται ο Κάρλος.
Ο Νόρμαν πέθανε ξαφνικά από ανακοπή
το 2006, χωρίς να του έχει ζητηθεί
ούτε μια τυπική συγγνώμη.
Στην κηδεία του ο Τόμι Σμιθ και ο Τζον Κάρλος, φίλοι του από τότε, ήταν αυτοί που κράτησαν το φέρετρο αποχαιρετώντας τον ως ήρωα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου