ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟΣ ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ. ΓΙΑ ΤΗ ΛΙΤΣΑ ΓΚΙΝΤΙΔΟΥ...

 

του Γιώργου Τζίρα

Αναστάσιμος επικήδειος λόγος

Λίγο πριν ξημερώσει και αναρωτιέμαι εάν θα απευθύνω το λόγο στους φίλους που αγάπησες ή σε σένα την ίδια.

Παρακαλώ το Θεό να μη ραγίσει η φωνή μου και να μην γίνει η καρδιά μου χίλια κομμάτια.

Αυτό το δειλινό είμαστε μαζεμένοι στο χωριό της Λίτσας.

Δυο δρόμοι μας έφεραν ως εδώ, αυτός που περνά απ’  το κέντρο του χωριού και ο άλλος  που περνά  μπροστά απ’ την εκκλησία μέχρι τα κοιμητήρια.

Εκεί που καταλήγουν όλοι οι δρόμοι όποια στράτα και αν πάρεις στη ζωή σου.

Ποια ήταν όμως η Λίτσα που την έκανε ξεχωριστή για τον καθένα μας;

Νομίζω ότι τη χαρακτήριζε η  γνησιότητα, κάτι που λίγοι άνθρωποι καταφέρνουν , να είναι  δηλαδή ο εαυτός τους κάθε στιγμή.

Αυτή η αλήθεια που βλέπεις την ψυχή να πάλλεται από κάτι βαθύτερο.

Η Λίτσα επικοινωνούσε μέσα από το τραγούδι με αθωότητα χωρίς καλλιτεχνική υστεροβουλία.

Αγαπούσε τη ζωή, ένιωθε σιγουριά μέσα στις καλά εδραιωμένες φιλίες που ξεκινούσαν απ’ την αρχή του κόσμου.

Τα παλικάρια της υπήρξαν ο θησαυρός της, τα τραγούδια, τα βιβλία και ένα σκυλάκι πάντα κοντά της αναπλήρωναν τις απώλειες της προσωπικής της ζωής.

Οι άνθρωποι που ένιωσαν την καυτή ανάσα της ασθένειας στο πρόσωπό τους γίνονται είτε απόμακροι είτε περισσότερο ευαίσθητοι.

Κάθε φορά που έβγαινε από μία μεγάλη περιπέτεια υγείας και δεν ήταν λίγες, η είσοδός της στον κόσμο γινόταν με μια μουσική παράσταση, μια συναυλία, ένα ταξίδι στην ομογένεια εκτός Ελλάδος.

Εκείνο που μένει έντονα στη μνήμη μου είναι μια γιορτή στο κάστρο με πανσέληνο ένα βράδυ του καλοκαιριού.

Ευγενική πάντα με όλους τους συναδέλφους, μαθητές, φίλους έκανε μια παύση στο λόγο της, με ένα χαμόγελο. Ένα παράπονο και ένα δάκρυ στις πολύ ιδιαίτερες στιγμές, ποτέ δημόσια.

Στο μικρό κόσμο που επιλέγουμε να ζούμε οι γνωριμίες μας δεν έχουν αρχή, απλώς γνωριζόμαστε από πάντα.

Αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι είμαστε εδώ για να αποχαιρετήσουμε τη Λίτσα με μια αγκαλιά λουλούδια, μια μελωδία στα χείλη και αποχαιρετούμε μαζί ένα κομμάτι απ’ τη δική μας χαμένη αθωότητα.

Να κλάψουμε και για τις δικές μας ζωές και για τις δικές μας απώλειες.

Το χθες περίσσεψε και το αύριο λιγοστεύει, μεγαλώνουμε και εμείς, αλλάζουμε γινόμαστε άραγε καλύτεροι;

«Περνούν οι άνθρωποι απ΄ τη ζωή μας και φεύγουν»

Έφη Μπιλιμπίνη

«Τραγική η απώλεια αγαπημένων προσώπων με τους οποίους συνεργαστήκαμε, μας ενέπνευσαν, γεμίσαμε συναισθήματα.

Η ζωή και το έργο τους προσφορά.

Άλλωστε δεν επιλέγουν τυχαία το λειτούργημα και δεν στρατεύονται χωρίς λόγο στην τέχνη.

Ένα δάσος χαμένων φίλων το μυαλό μας που το δρασκελίζει η μνήμη»

 Ζαφειριάδης Κυριάκος

 

Αιωνία της η μνήμη.

Τζίρας Γεώργιος

ΠΕ11

1^ο Γυμνάσιο Διδυμοτείχου