Παρεμβάσεις ΠΕ: ΥΠΑΙΘΑ, Πιερρακάκης και Μιχαηλίδου οδηγούν σε απόγνωση γονείς μαθητών με αναπηρία ή και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες εκφοβίζουν συλλόγους διδασκόντων κατακρεουργούν μορφωτικά δικαιώματα αναπήρων

 

ανεξάρτητες αυτόνομες αγωνιστικές ριζοσπαστικές

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ Π.Ε.

 

www.paremvasis.gr, paremvasisdoe@gmail.com, 2103242144                          Σεπτέμβρης 2023

ΥΠΑΙΘΑ, Πιερρακάκης και Μιχαηλίδου οδηγούν σε απόγνωση γονείς μαθητών με αναπηρία ή και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες

εκφοβίζουν συλλόγους διδασκόντων

κατακρεουργούν μορφωτικά δικαιώματα αναπήρων

Ως ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ,  μια βδομάδα μετά το άνοιγμα των σχολείων, χαιρετίζουμε τη στάση των αναπληρωτών και των μόνιμων εκπαιδευτικών, που σε πολιτικό περιβάλλον συνολικής επίθεσης της κυβέρνησης ενάντια σε κάθε κοινωνικό δικαίωμα, υπερασπίζονται τα μορφωτικά δικαιώματα όλων των μαθητών και τα εργασιακά τους δικαιώματα, με επιμονή και σταθερότητα που αναγκάζει το υπ. παιδείας να καταφεύγει σε αντιεκπαιδευτικά επιχειρήματα για να στηρίξει την πολιτική επιλογή των περικοπών και της ιδιωτικοποίησης πλευρών της εκπαίδευσης. 

Με υπερβάλλοντα ζήλο και υλοποιώντας οδηγίες του ΥΠΑΙΘΑ, διοικητικά και παιδαγωγικά στελέχη διευθύνσεων εκπαίδευσης προτρέπουν τις/τους διευθυντ(ρι)ες σχολείων, να ζητήσουν από τα ΚΕΔΑΣΥ «τροποποίηση των ωρών» που αρχικά υπήρχαν σε αξιολογήσεις μαθητών, προκειμένου να υλοποιηθεί το πρόγραμμα «εξοικονομώ» στην  παράλληλη στήριξη. Ακολουθούν κατά βήμα τις ανιστόρητες και αντιεπιστημονικές δηλώσεις της κ. Μιχαηλίδου που  επαναλαμβάνει με κάθε ευκαιρία ότι «με βάση την εμπειρία της στην ειδική αγωγή (!) ...το παιδί με την αναπηρία χρειάζεται κάποιον να το βοηθάει εκπαιδευτικά, δε χρειάζεται κάποιον να γίνει η σκιά του...».

Τα σχολεία δυσκολεύονται να ανασάνουν κάτω από τις πιέσεις του ΥΠΑΙΘΑ για μοίρασμα της φτώχειας, τη στιγμή που οι εκπαιδευτικοί αγωνιούν και μάχονται για το πώς θα προστατέψουν τους μαθητές με αναπηρία/ή και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, από την επίθεση που δέχονται τα μορφωτικά τους δικαιώματα.

Σε αντίθεση με την  κ. Μιχαηλίδου και όλους τους «ακολούθους»  αυτής της πολιτικής, οι εκπαιδευτικοί γνωρίζουμε πολύ καλά ότι:

1.                  Οι μαθητές με αναπηρία/ή και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες έχουν ανάγκη να κινούνται σε περιβάλλον ασφάλειας, περιβάλλον που δεν εξασφαλίζεται με την part time υποστήριξη που τους δίνει το Υπουργείο Παιδείας. Ποιον μαθητή θα υποστηρίζει ο εκπαιδευτικός παράλληλης στήριξης στο διάλειμμα από το σύνολο των μαθητών που του έχει ανατεθεί; Ποιο πρόγραμμα κοινωνικών δεξιοτήτων θα εφαρμόζει, όταν οι ανάγκες των μαθητών σε αυτόν τον τομέα δε συμπίπτουν; Τι θα γίνεται με τους υπόλοιπους μαθητές με αναπηρία/ή και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες που δε θα υποστηρίζονται στο διάλειμμα;  

2.                  Οι μαθητές με αναπηρία/ ή και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες για να οικοδομήσουν σχέση εμπιστοσύνης και συνεργασίας με τους εκπαιδευτικούς παράλληλης στήριξης, προκειμένου να αποδώσει ο στόχος της ένταξης τους στο σχολικό περιβάλλον, θέλουν χρόνο συνεχή και όχι διακοπτόμενο, θέλουν περιβάλλον σταθερότητας και όχι αστάθειας που καλλιεργείται από το Υουργείο Παιδείας μέσα στις σχολικές αίθουσες. 

3.                  Οι μαθητές με αναπηρία/ή και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες έχουν ανάγκη ενός εξατομικευμένου εκπαιδευτικού προγράμματος που υλοποιείται σε όλη την έκταση του τυπικού (και πολλές φορές και του άτυπου) σχολικού προγράμματος. Αυτή η συνθήκη τορπιλίζεται από τον  «κόφτη» του υπουργείου.

4.                  Οι μαθητές του γενικού πληθυσμού έχουν και αυτοί αντίστοιχα δικαιώματα (ασφάλειας και εκπαίδευσης) τα οποία ακυρώνονται, όταν οι εκπαιδευτικοί γενικής εκπαίδευσης αναλαμβάνουν ρόλο παράλληλης υποστήριξης. Είναι διαφορετική η συνθήκη εναλλαγής ρόλων δυο ή και περισσότερων όπου χρειάζεται, σταθερών εκπαιδευτικών εντός της τάξης (παράλληλης στήριξης και εκπαιδευτικού γενικής εκπαίδευσης) και αποδίδει σε πολλές περιπτώσεις, όταν αυτό είναι προγραμματισμένο, σχεδιασμένο και σε επίπεδο χρόνου και σε επίπεδο δραστηριοτήτων. Και είναι τελείως διαφορετική μια συνθήκη όπου ο επαιδευτιός γενικής εκπαίδευσης θα πρέπει να έχει την ίδια στιγμή δύο διαφορετιούς διακριτούς ρόλους για δύο μαθητικές ομάδες με διαφορετικές ανάγκες, είπεδα και ανησυχίες. Αυτό που συμβαίνει σε αυτή την περίπτωση είναι η υλοποίηση του δόγματος: «όποιος αντέξει θα μείνει στο δημόσιο γενικό σχολείο». Αγώνας δρόμου και αντοχής για τους μαθητές του ειδικού πληθυσμού, του γενικού πληθυσμού, των εκπαιδευτικών. Το υπ. παιδείας καλλιεργεί (για την επόμενη φάση) προϋποθέσεις κοινωνικού αυτοματισμού εναντίον των μαθητών με αναπηρία/ ή και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες. Δε θα επιτρέψουμε να γίνει ότι έγινε σε χώρες που η ειδική εκπαίδευση συρρικνωνόταν σταδιακά ή και απότομα και το αποτέλεσμα ήταν η ιδιωτικοποίηση της ειδικής αγωγής με τους γονείς να βάζουν το χέρι στην τσέπη ακόμα πιο βαθιά.  

5.                  Το νέο δόγμα του Υπουργείου Παιδείας, που σα παπαγαλάκια επαναλαμβάνουν διάφοροι ανιστόρητοι και αδιάβαστοι «ειδήμονες» κυβερνητικοί παράγοντες, ότι δηλαδή «οι παράλληλες στηρίξεις δίνονται στο σχολείο  (ή στο τμήμα)» θα ήταν φαιδρό αν δεν ήταν πρωτίστως επικίνδυνο. Η έγκριση των ΚΕΔΑΣΥ αφορά μαθητή, όχι τμήμα. Οι γονείς των μαθητών και όχι οι εκπαιδευτικοί των τμημάτων ή οι διευθυντές των σχολείων αιτούνται αξιολόγησης των μαθητών. Ακόμα και το φετινό πρόγραμμα προσλήψεων αναπληρωτών παράλληλης στήριξης αναφέρεται σε  «μαθησιακή υποστήριξη μαθητών/τριών με αναπηρία ή/και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες» και όχι σε κουλτούρα συμπερίληψης σε τάξεις ή σχολεία.  Η αναφορά σε μαθητές σημαίνει υποστήριξη σε μαθητές. Και η υποστήριξη αυτή οφείλει για να εκπληρώσει το στόχο της να έχει συνέχεια, συνέπεια και σταθερότητα και φυσικά να υλοποιείται από εκπαιδευτικούς ειδικής αγωγής.

Οι δηλώσεις κυβερνητικών παραγόντων αποτυπώνουν την επίσημη εκπαιδευτική πολιτική του ΥΠΑΙΘΑ που αποδέχεται οδηγίες ΕΕ/ΟΟΣΑ για μείωση της «κρατικής δαπάνης», αναγκάζοντας τους γονείς να  πληρώνουν για όσα έπρεπε το κράτος να τους παρέχει. Ταυτόχρονα, είναι πλέον φανερό ότι το Υπουργείο Παιδείας αντιμετωπίζει την αγανάκτηση τόσο των εκπαιδευτικών όσο και των γονιών των μαθητών με αναπηρία/ή και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες. Οι γονείς, βρισκόμενοι σε απόγνωση από την εφαρμοζόμενη εκπαιδευτική πολιτική, επιλέγουν, και συχνά μέσα στην απελπισία τους πιέζουν τους εκπαιδευτικούς, να αποδεχτούν την ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης με τους ιδιώτες ειδικούς βοηθούς (που βρίσκονται ανασφάλιστοι σε δημόσια σχολεία), προσπαθώντας να βρουν ατομική λύση στο Γολγοθά που ανεβαίνουν.

Ωστόσο, οι ιδιώτες ειδικοί βοηθοί δεν έχουν αναφορά στο σύλλογο διδασκόντων, δεν αποτελούν μέλη του, δε σχεδιάζουν και δε λογοδοτούν για εξατομικευμένα προγράμματα που οφείλουν να απευθύνονται στους μαθητές με αναπηρία. ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ οι εκπαιδευτικοί παράλληλης στήριξης, οι σχολικοί νοσηλευτές και το ειδικό βοηθητικό προσωπικό που έχουν θεσμοθετημένο και ακριβή ρόλο εντός του σχολικού πλαισίου, είναι μέλη του συλλόγου διδασκόντων και  προσφέρουν πολυεπίπεδα στην ενίσχυση των μορφωτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των μαθητών, συνδιαμορφώνοντας με τους υπόλοιπους δημόσιους λειτουργούς, το εξατομικευμένο πρόγραμμα υποστήριξης των μαθητών.

Η τελευταία εμφάνιση ιδιωτών ειδικών βοηθών με τη μορφή «εθελοντών» σε σχολεία, είναι εξαιρετικά επικίνδυνη. Προσπαθώντας να γλυτώσουν τα πρόστιμα που η νομοθεσία επιβάλλει για την ανασφάλιστη εργασία (που φυσικά δεν μπορούν να αποφευχθούν γιατί ακόμα και για τους «εθελοντές» απαιτείται να ασφαλιστούν), ανοίγουν τον ασκό του Αιόλου για το δημόσιο αγαθό της εκπαίδευσης και το δημόσιο σχολείο. Δε θα επιτρέψουμε την ιδιωτικοποίηση, την εμπορευματοποίηση και την εισβολή του «εθελοντισμού» στη δημόσια ειδική αγωγή και εκπαίδευση.

Η ιδιωτικοποίηση της ειδικής εκπαίδευσης (με την κραυγαλέα ενίσχυσή της λόγω απόσυρσης του κράτους από τις ευθύνες του), η εμπορευματοποίηση και η εισβολή του «εθελοντισμού» στο δημόσιο σχολείο και την ειδική αγωγή, αποτελεί αιτία πολέμου.