Ήταν πολύ δύσκολο αυτό το καλοκαίρι, στα 60 μου χρόνια δεν έχω ξαναζήσει κάτι παρόμοιο. Δοκιμαστήκαμε πάρα πολύ εδώ στον Έβρο και δυστυχώς αυτή τη στιγμή δοκιμάζονται απίστευτα άλλοι συμπατριώτες μας. Αυτήν την ώρα όμως, καθώς βλέπουμε εμείς οι εκπαιδευτικοί όλα τα παιδιά μας εδώ, είναι για μας, μια μέρα αισιοδοξίας.
Πενθούμε για τους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους, πονάμε: για τους συμπατριώτες μας που καταστράφηκαν οικονομικά, για τα ελαιόδεντρα και τα αμπέλια μας, τα μελίσσια μας, για τα δάση που καμαρώναμε, για τα αρπακτικά, και όλα τα ζωντανά που έχασαν το βιότοπό τους ή απανθρακώθηκαν.
Πολλά λέγονται και ακούγονται και πολλές θεωρίες συνομωσίας έχουν αναπτυχθεί γι αυτό που προκάλεσε αυτήν την καταστροφή. Το αν υπάρχει ανθρώπινο χέρι που έβαλε τις φωτιές και ποιο είναι αυτό, μόνο οι αρχές, μετά από εμπεριστατωμένη έρευνα μπορούν να το πουν. Αυτό που ξέρω εγώ, είναι ότι εδώ και δύο χρόνια δεν χιόνισε, δεν έβρεξε, τα πηγάδια μας στέρεψαν, η εικόνα της δέντρων και των φυτών τον Ιούλιο ήταν εικόνα Σεπτέμβρη. Ναι, το κλίμα αλλάζει με έναν τρόπο που δεν μπορούμε να προβλέψουμε. Δυστυχώς, η δική μου γενιά, σας παραδίδει ένα πλανήτη σε κλιματική κρίση. Τα μεγάλα συμφέροντα αλλά και ο ευδαιμονισμός, κύρια της Δύσης, οδηγούν τον πλανήτη μας στην καταστροφή.
Το επιστέγασμα της καταστροφής που βιώσαμε είναι η αβασάνιστη υιοθέτηση μια αναπόδεικτης φήμης που στοχοποιεί ως ενόχους αναγκεμένους ανθρώπους στην πλειονότητά τους, που δεν μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Αποτέλεσμα αυτού ήταν η εμφάνιση αυτόκλητων εκπροσώπων της πολιτείας που αποφάσισαν να πάρουν το νόμο στα χέρια τους, κάτι, που δυσφήμησε σε πανελλήνιο επίπεδο την περιοχή μας.
Όταν άνθρωποι αναγκάζονται να μπουν σε κλουβί που δεν βάζεις σκύλο, όταν άνθρωποι αποκαλούνται «κομμάτια», τότε η θλίψη είναι βαθιά, από ηθική άποψη αυτή τη φορά. Θα σας διαβάσω ένα απόσπασμα που εμένα με συγκίνησε από μία ανακοίνωση του τμήματος θεολογίας του ΕΚΠΑ για τις πρόσφατες πυρκαγιές: «Οι νεκροί του δάσους της Δαδιάς έρχονται να στοιχειώσουν, μαζί με τους νεκρούς του ναυαγίου στην Πύλο (και χιλιάδες άλλους νεκρούς μετανάστες), τη μακαριότητα της κοινωνίας μας. Η εικόνα των απανθρακωμένων νεκρών σωμάτων, εικόνα απανθρακωμένων ονείρων και ελπίδων για μια καλύτερη ζωή, πρέπει να αποτελούν πυρακτωμένο κάρβουνο στη σκέψη και τη συνείδησή μας, αναγκάζοντάς μας να βρίσκουμε και, εάν δεν μπορούμε να βρούμε, να επινοούμε ομαλές συνθήκες περίθαλψης και παρηγοριάς ανθρώπων αναγκεμένων».
Θα πρέπει αγαπητά μου παιδιά όλοι να μάθουμε από αυτήν την καταστροφή. Η πολιτεία να δει για τις τυχόν αβλεψίες, παραλήψεις, υποχρηματοδοτήσεις και υποστελεχώσεις υπηρεσιών, τα επιχειρησιακά σχέδια, τα εθελοντικά σώματα πυρόσβεσης που δεν έχουμε, την πρόληψη για φυσικές καταστροφές που μέχρι τώρα δεν ξέραμε και δυστυχώς με την κλιματική αλλαγή θα πληθαίνουν κ.α.π. Αλλά θα πρέπει να δούμε και τις πράξεις συμπαράστασης και αλληλεγγύης που είδαμε και που βλέπουμε τώρα στις πλημμυρισμένες περιοχές. Τα 20 παιδιά μας, που ήταν μέχρι το πρωί για δυό συνεχόμενες μέρες για να βοηθούν στη πυρόσβεση, χωρίς να καίγεται το δικό τους χωριό, νομίζω είναι αυτό στο οποίο πρέπει να εστιάσουμε. Στην αλληλεγγύη, στην ανθρωπιά, στη συλλογικότητα και στο κοινό μας όραμα να ζούμε στον τόπο μας με αξιοπρέπεια. Υπάρχει ένα παλιό αφρικάνικο παραμύθι. Έχει αρπάξει φωτιά το δάσος και όλα τα ζώα τρέχουν έντρομα να απομακρυνθούν. Ένα κολιμπρί όμως (ένα πουλί 2,5 εκ), παίρνει συνεχώς με το στόμα του μια σταγόνα νερό και το ρίχνει στη φωτιά. Τα άλλα ζώα το ρωτούν «μα τι κάνεις;», κι αυτό απαντά «κάνω αυτό που μου αναλογεί». Αν κάνουμε όλοι αυτό που μας αναλογεί, τότε ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος.
Εύχομαι παιδιά μου εσείς, να πάρετε ότι καλό έχει να δώσει η δική μας γενιά αλλά και να αφήσετε πολλά στην άκρη. Τον ατομικισμό μας, την αδιαφορία για τον συνάνθρωπό μας, τον καταναλωτισμό μας, την αδιαφορία μας γι αυτό που συμβαίνει στην υπόλοιπη γη και τόσα άλλα. Να παλέψετε για έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς πολέμους, χωρίς πείνα και αρρώστιες, χωρίς τόσο τρομακτικές διαφορές ανάμεσα σε αυτούς που κατέχουν τα πάντα και σε αυτούς που με δυσκολία επιβιώνουν. Να αναλάβετε την ευθύνη του δικού σας οικολογικού αποτυπώματος και να παλέψετε συλλογικά ώστε το κέρδος κάποιων λίγων να μην είναι πάνω από το όφελος, το κοινό καλό και τη ζωή των πολλών, και τίποτα να μην είναι πάνω από το καλό των επόμενων γενεών. Εύχομαι να καταφέρετε να παραδώσετε στην επόμενη γενιά ένα πλανήτη καλύτερο από αυτό που βρήκατε.
Είμαι σίγουρος παιδιά μου ότι εσείς θα τα καταφέρετε καλύτερα από μας. Είστε η ελπίδα μας και θα κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε εδώ στο σχολείο, για να σας βοηθήσουμε.
Καλή σχολική χρονιά παιδιά μου.
Για τους πυροσβέστες, Έλληνες και ξένους, για τους αγρότες, του εθελοντές που πάλεψαν με τη φωτιά, ένα θερμό χειροκρότημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου