Εκδήλωση των Αγωνιστικών Κινήσεων Φοιτητών/Εκπαιδευτικών

 

Καλησπέρα και καλωσήρθατε στην σημερινή εκδήλωση.

Προχωρήσαμε σε αυτή την κοινή εκδήλωση των Αγωνιστικών Κινήσεων φοιτητών και των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών,

γιατί κρίνουμε πως οι εξελίξεις στην εκπαίδευση με τα νομοσχέδια που ανακοινώθηκαν και η επαναφορά της συζήτησης περί αναθεώρησης του αρ. 16, έρχονται να πλήξουν την νεολαία και τον λαό στο σύνολό τους. Συνεπώς, αντίστοιχη είναι και η απάντηση που πρέπει να δοθεί ενάντια στο αντιεκπαιδευτικό-αντιλαϊκό έκτρωμα που παρουσιάζεται, όχι μόνο από τους φοιτητές, αλλά από ένα πλατύτερο πανεκπαιδευτικό, παλλαϊκο μέτωπο που είναι ανάγκη να συγκροτηθεί σε αυτή τη βάση.

Ας ξεκινήσουμε όμως βλέποντας λίγο και τη γενική εικόνα: το σύστημα βρίσκεται σε μια βαθιά και αθεράπευτη κρίση. Ότι αφήγημα έχει προβάλει όλες τις προηγούμενες δεκαετίες έχει καταρρεύσει. Κατακτήσεις, που είχαν οι εργαζόμενοι, εξανεμίζονται από την επίθεση. Συζητάνε και προετοιμάζονται για το ενδεχόμενο ενός γενικευμένου πολέμου, ενώ καθημερινά χιλιάδες σφαγιάζονται, ως αθώα θύματα των ανελέητων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Ο ηρωικός παλαιστινιακός λαός οδηγείται σε γενοκτονία από το σιωνιστικό-φασιστικό κράτος του Ισραήλ, ενώ στην Ουκρανία, δύο χρόνια μετά τη Ρωσική εισβολή, δεκάδες πόλεις έχουν εξαφανιστεί και εκατομμύρια έχουν γίνει πρόσφυγες. Στους λαούς κυριαρχούν γενικά η αβεβαιότητα, η ανησυχία, τα αδιέξοδα. Όλα τα κράτη θωρακίζονται πίσω από τη φασιστικοποίηση, την τρομοκρατία, την καταστολή, φοβούμενα το ξέσπασμα της λαικής οργής και αγανάκτησης για τη ζωή που γίνεται αβίωτη. Οι πιο σκοταδιστικές απόψεις προωθούνται και αναδεικνύονται, ενώ τα φασιστικά μορφώματα κερδίζουν έδαφος στις λαικες συνειδήσεις.

            Σε αυτό το πλαίσιο η νεολαία είναι κρίσιμο στοίχημα για το σύστημα. Γιατί αποτελεί το κομμάτι αυτό που μπορεί να βγει μπροστά, να εμπνεύσει τον λαό, να παλέψει και να δημιουργήσει προβλήματα στο σύστημα. Για αυτό είναι στοίχημα να την «σπάσει» από νωρίς. Να της μάθει ότι είναι δεδομένο ότι δεν υπάρχουν δικαιώματα αλλά «ευκαιρίες».  Να θεωρεί αντικειμενικό και σωστό τον εργασιακό μεσαίωνα. Να της εμπεδωθεί ότι οι αξίες του συστήματος είναι οι μόνες αξίες που πρέπει να κυριαρχούν και να αναπαράγονται.

            Η επίθεση που γίνεται στην εκπαίδευση όλα αυτά χρόνια έχει και τον παραπάνω στρατηγικό χαρακτήρα.  Έχει σαν στόχο την αμφισβήτηση και το χτύπημα του λαϊκού δικαιώματος στην δημόσια δωρεάν παιδεία για όλους, στις δωρεάν σπουδές. Στην δυνατότητα δηλαδή που καταχτήθηκε, σε ένα σχετικά πλατύ επίπεδο σε παιδιά του λαού να μπορούν να σπουδάσουν και να έχουν κάποια δικαιώματα. Αυτό που αποτέλεσε κεκτημένο του κινήματος της νεολαίας (ιδιαίτερα των φοιτητών) και του λαού, με αναφορά στην εξέγερση του Πολυτεχνείου.             Με αυτή τη λογική πράγματι αποτελεί έναν «αναχρονισμό» για το σύστημα της εκμετάλλευσης. Και για αυτό θεωρεί ότι πρέπει να το τελειώσει.

Συνοπτικά για όποιον δεν έχει παρακολουθήσει, η κυβέρνηση ανακοίνωσε μέσα στις γιορτές την πρόθεση να καταθέσει 6 νομοσχέδια εντός του πρώτου 2μηνου του 2024 στην βουλή, τα οποία αφορούν: την Επαγγελματική εκπαίδευση και κατάρτιση (ψηφίστηκε ήδη), την ακαδημαϊκή αναδιάρθωση του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο, την Ακαδημία Αθηνών, την πλήρη διοικητική αυτοδυναμία του ελληνικού ανοιχτού πανεπιστημίου και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση της Λισαβόνας.

Η λεγόμενη ενδυνάμωση του ΔΠΘ γίνεται μέσω της ίδρυσης νέων τμημάτων και την ενσωμάτωση στο ΔΠΘ ολων των τμημάτων που λειτουργούν σε όλη την ΑΜΘ (δλδ Καβάλα και Δράμα), της συγχώνευσης τμημάτων (πχ ιστορία εθνολογια, ελληνικη φιλολογια και των τμημα παρευξείνιων σπουδών στην Κομοτην σε ένα τμημα ανθρωπιστικων σπουδων)

Βασικό στοιχείο γύρω από το οποίο δικαίως προσανατολίζεται η κοινή γνώμη είναι η ίδρυση αυτών που με εξωραϊστικό τρόπο η κυβέρνηση αποκαλεί «μη-κρατικά , μη-κερδοσκοπικά» ιδρύματα. Επαναφέρει δηλαδή η κυβέρνηση με την άνεση που της δίνει η οπισθοχώρηση του λαϊκού και του φοιτητικού κινήματος, μία χρόνια επιδίωξη του συστήματος για να επικυρώσει το τσάκισμα του δικαιώματος στις σπουδές. Ξανά κάνει λόγο, 14 χρόνια μετά για ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και αναθεώρηση του άρθρου 16, προσπαθώντας να ξεχάσει τι πυροδότησε την τελευταία φορά που το επιδίωξε, το 06’-07’ με τον πολύμηνο αγώνα της νεολαίας.  

Μετα και τη χθεσινή ανακοίνωση του ν/σχ, έχει ανοίξει μία συζήτηση στα ΜΜΕ για τους όρους λειτουργίας των ιδιωτικών πανεπιστημίων, το αν θα πρέπει να υπάρχει η ΕΒΕ και να δίνουν πανελλαδικές όσοι πάνε σε αυτά, ποιο θα ειναι το υψος των διδακτρων, αν θα έχουν επαγγελματικα δικαιώματα, αν θα μπορεί ένα ιδιωτικό κολλέγιο να μετατραπεί -μέσω μιας συνεργασίας με ένα ξένο πανεπιστήμιο – σε ιδιωτικό πανεπιστημιο, ποιοι καθηγητές και σε τι υποδομές θα διδάσκουν και άλλα πολλά. Μια συζήτηση δλδ που παίρνει ως δεδομένο τη ψήφιση του ν/σχ, χωρίς να μπαίνει καθόλου στο ζήτημα των επιπτώσεων στο δημόσιο πανεπιστημιο και στα όσα μέχρι σήμερα ισχύουν. Μία καλά οργανωμένη εκστρατεία παραποληροφόρησης της κοινής γνώμης, ώστε να την προσανατολίσει -στην καλύτερη των περιπτώσεων- στο να ζητά πιο αυστηρούς όρους λειτουργίας των ιδιωτικών παν/μιων.

Για εμάς είναι ξεκάθαρο πως το σύστημα θέλει να τελειώνει με το -όπως χαρακτηρίζεται- «πανεπιστήμιο της μεταπολίτευσης» και συγκεκριμένα με το πλέγμα δικαιωμάτων που αυτό περιλάμβανε, σαν αποκρυστάλλωση των αγώνων του λαϊκού και του φοιτητικού κινήματος. Θέλει να μετατρέψει την εκπαίδευση ακόμα περισσότερο σε προνόμιο παρά δικαίωμα για τα παιδιά του λαού. Η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, θα αποτελέσει τομή σε αυτήν την κατεύθυνση φέρνοντας την «απειλή» για αναθεώρηση του άρθρου 16 πολλά βήματα πιο κοντά.

Είναι φανερό πως κύριος στόχος είναι να πιεστούν τα δημόσια πανεπιστήμια, ώστε να λειτουργούν κατ’εικόνα και καθ’ομοίωσιν των ιδιωτικών. Να ενισχυθούν δηλαδή τα ιδιωτικά-οικονομικά κριτήρια και να σαρώσουν ό,τι έχει μείνει όρθιο από δικαίωμα.  Να θεσπιστούν δίδακτρα και στα προπτυχιακά, να χώσουν ακόμα πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη οι φοιτητές για δικαιώματα που πλέον το σύστημα ονομάζει «παροχές» και παίρνει σιγά σιγά πίσω (σίτιση, στέγαση, συγγράμματα, μεταφορές), να εφαρμοστούν οι διαγραφές, να υψωθούν περεταίρω ταξικοί φραγμοί.

Όλες οι κυβερνήσεις διαχρονικά έχουν ψηφίσει νόμους που οξύνουν τους ταξικούς φραγμούς, αυξάνουν την εντατικοποίηση και κατακερματίζουν τα πτυχία, δημιουργώντας μία παιδεία για λίγους και εκλεκτούς. Έχουν χτυπήσει με κάθε δυνατό τρόπο το λαϊκό άσυλο αγώνων, τα συλλογικά όργανα και τον συνδικαλισμό, προσπαθώντας να κάμψουν κάθε μορφή αντίστασης εν τη γενέσει της. Από το 2006 με τον Νόμο-Πλαίσιο της  Γιαννάκου, που μίλαγε πρώτη φορά για αναθεώρηση του άρθρου 16, καταργούσε το Άσυλο , έφερνε όρια σπουδών και μια σειρά αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις και που το φοιτητικό κίνημα πλάι στο λαϊκό κατήγγειλε, καταφέρνοντας τελικά να αναβάλει την αναθεώρηση του άρθρου 16. Συνεχίζοντας στην ίδια ρότα το 2011, που με τον νόμο Διαμαντοπούλου, επιχειρήθηκε ξανά χτύπημα στο Άσυλο και τον φοιτητικό συνδικαλισμό, αυστηρός έλεγχος στα όρια σπουδών και τριετή προγράμματα σπουδών.  Φτάνοντας έτσι στο σήμερα, με το Άσυλο καταργημένο πλέον και με τη βούλα  και με τους ψηφισμένους νόμους Κεραμέως να επαναφέρουν διαγραφές, να ιδρύουν πανεπιστημιακή αστυνομία, να εφαρμόζουν για 3 χρονιές στη σειρά την ΕΒΕ πετώντας δεκάδες χιλιάδες μαθητές εκτός τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Όλα αυτά αποδεικνύουν πως το βίαιο πέταγμα της νεολαίας από την τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι διακαής πόθος του συστήματος και δεν θα πάψει να τον επιδιώκει, όσο βρίσκει χώρο.

Η κυβέρνηση λοιπόν στρέφεται ξανά απέναντι σε αυτές τις κατακτήσεις. Θέλει να περιορίσει τη δυνατότητα των παιδιών από πιο φτωχές λαϊκές οικογένειες να σπουδάζουν. Καταργεί κάθε έννοια επαγγελματικού δικαιώματος από τα πτυχία. Θεσπίζει διαγραφές ως μέσο πειθάρχησης, για να έχει φοιτητές και έπειτα πτυχιούχους με σκυμμένο το κεφάλι, έτοιμους για την εργασιακή ζούγκλα. Χτυπάει το δωρεάν πλέγμα σίτισης-στέγασης-συγγραμάτων -μεταφορών μετατρέποντας την εκπαίδευση σε προνόμιο για ακόμα λιγότερους. Φέρνει αστυνομία, πειθαρχικά και διαγραφές, καταπατά το άσυλο, θεσπίζει όργανα αντιπαραθετικά από αυτά των φοιτητών για να τρομοκρατήσει, να χτυπήσει τον συνδικαλισμό και την συλλογική πάλη, να διασφαλίσει ότι η νεολαία δεν θα έρθει σε επαφή με προοδευτικές ριζοσπαστικές ιδέες, ώστε να έχει το μονοπώλιο στην γαλούχηση της με τις σάπιες συστημικές αξίες. Αυτές είναι οι «ανορθογραφίες» στις οποίες αναφέρεται ο πρωθυπουργός και τις οποίες ισχυρίζεται πως θα διορθώσει με το νομοσχέδιο Πιερρακάκη. Ανορθογραφίες που επί δεκαετίες λυσσομανάει το σύστημα να διορθώσει, αλλά βρίσκει το νεολαιίστικο και ευρύτερα το λαϊκό κίνημα απέναντί του.

Η ψήφιση του νομοσχεδίου για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, αποτελεί πολιτικό στοίχημα για την κυβέρνηση και το σύστημα. Θα επιβεβαιώσει τον πολιτικό συσχετισμό υπέρ του και την χρόνια αποσυγκρότηση των φοιτητικών συλλόγων, των οργάνων πάλης του λαού και της νεολαίας, και θα φέρει την κυβέρνηση σε καλύτερη θέση για το επόμενο βήμα, την αναθεώρηση δηλαδή του άρθρου 16.

Άρθρο 16: «Όλοι οι Έλληνες έχουν δικαίωμα δωρεάν παιδείας, σε όλες τις βαθμίδες της, στα κρατικά εκπαιδευτήρια. (…)

H ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται αποκλειστικά από ιδρύματα που αποτελούν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου»

ΤΕΧΝΑΣΜΑ

Άρθρο 28: «Oι γενικά παραδεγμένοι κανόνες του διεθνούς δικαίου (…) υπερισχύουν από κάθε άλλη αντίθετη διάταξη νόμου.

ΌΧΙ νομικό, αλλά ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ

Και βέβαια έχουν κάνει και άλλα βήματα, όπως για παράδειγμα η καθιέρωση διδάκτρων στα μεταπτυχιακά και τα δίδακτρα στα προπτυχιακά του ΕΑΠ.

Δεν είναι τυχαίο που σύσσωμο το αστικό πολιτικό σκηνικό έχει ταχθεί με το μέρος της κυβέρνησης. Τι κι αν δίνουν και παίρνουν επιχειρήματα περί «αντιστυνταγματικότητας» - ακόμα και από τα αριστερά- σε μια απέλπιδα προσπάθεια να «πειστεί» η κυβέρνηση να αναθεωρήσει. Έχει αποδειχθεί δεκάδες φορές πώς κόβουν και ράβουν τα ίδια τους τα συντάγματα, πως παρακάμπτουν τους δικούς τους νόμους προς όφελός τους, για να προχωρήσει η αντιλαϊκή πολιτική και η επίθεση σε βάρος του λαού. Όσο κι αν αποτυπώνονται σε αυτό κατακτήσεις αιώνων που κέρδισε το λαϊκό κίνημα με τους αγώνες του, το σύνταγμα και η επίκληση στην τήρησή του δεν πρόκειται να εξασφαλίσει στον λαό την διατήρηση των δικαιωμάτων του.

Εδώ να τονίσουμε το γεγονός ότι στην ΕΕ αποκλειστικά δημόσια πανεπιστήμια έχει μόνο η Ελλάδα και το Λουξεμβούργο, στο οποίο βέβαια υπάρχουν δίδακτρα. Δηλαδή η μόνη χώρα της ΕΕ με προπτυχιακά αποκλειστικά χωρίς δίδακτρα είναι η Ελλάδα! Αυτή η ελληνική «ανορθογραφία» οφείλεται στις κατακτήσεις του φοιτητικού κινήματος. Για παράδειγμα, παρά τη σχετική νομοθεσία για τις διαγραφές, η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που δεν τις έχει εφαρμόσει ακόμα, με τη συζήτηση για την έναρξη των διαγραφών να πηγαίνει μακριά. Υπάρχουν επίσης -σε κάποιο βαθμό- δωρεάν εστίες και λέσχες φαγητού, που δέχονται όμως διαρκή πλήγματα. Ενώ τέλος, ας αναρωτηθούμε, που αλλού υπάρχουν δωρεάν συγγράματα;

Παρουσιάζουν ως πρότυπα, διάφορα δημόσια πανεπιστήμια του εξωτερικού, αποκαλύπτοντας για άλλη μια φορά τον ρόλο της εξάρτησης της χώρας από τον αμερικάνικο και ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό. Μάλιστα η εξάρτηση αυτή βαθαίνει ακόμα περισσότερο. Τα ελληνικά πανεπιστήμια γίνονται όλο και πιο πολύ παραρτήματα της ΕΕ και των ΗΠΑ και ανοίγει νέο πεδίο κερδοφορίας για ντόπιο και ξένο κεφάλαιο. To brain-drain που ισχυρίζονται πως θα αντιμετωπίσουν με την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, θα αυξηθεί ακόμα περισσότερο, αφού τα παραρτήματα ξένων πανεπιστημίων στην χώρα θα λειτουργούν ως ιμάντες μεταβίβασης εξειδικευμένου προσωπικού προς τις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις. Ακόμα μία δυνατότητα που δίνεται στον ιμπεριαλισμό για να επωφεληθεί από αυτή την κίνηση, είναι η ικανοποίηση συνολικότερων επιδιώξεών του επί των εξαρτημένων χωρών μέσω της εκπαίδευσης ( λόγου χάρη- ίδρυση «πράσινων» ιδιωτικών πανεπιστημίων για την προώθηση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας).

Τέλος, η ακόμα πιο άμεση παρέμβαση των ΗΠΑ στην ελληνική εκπαίδευση είναι δεδομένη. Δεν ξεχνάμε, την διαρροή μέσω των wikileaks επιστολής της αμερικάνικης πρεσβείας το 2009  με θέμα την αναδιάρθρωση στην εκπαίδευση στην Ελλάδα. Περιγράφονταν σε αυτήν, πώς το Ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα προκαλεί τις διπλωματικές επιδιώξεις των ΗΠΑ, βρίσκεται σε αταξία, πως το δικαίωμα των φοιτητών να διαδηλώνουν και να κάνουν καταλήψεις εμποδίζει τους υπόλοιπους φοιτητές να έχουν ποιοτική εκπαίδευση, πως οι φοιτητικοί σύλλογοι είναι ενοχλητικά δυνατοί και πως το άσυλο πρέπει να καταργηθεί με την θέσπιση πανεπιστημιακής αστυνομίας.

Διαβάζουμε λοιπόν μέσα στην απόρρητη επιστολή της Αμερικανικής Πρεσβείας (2009)

«Ο αντι-αμερικανισμός είναι ακόμα δημοφιλής στα ελληνικά πανεπιστήμια και οι φοιτητικές διαδηλώσεις συχνά περνούν από την Πρεσβεία.»

«Η υψηλά πολιτικοποιημένη και συχνά αριστερίστικη φύση πολλών πανεπιστημίων στην Ελλάδα κάνει επικίνδυνο για το προσωπικό της Πρεσβείας το να επισκεφτεί τα ιδρύματα και απίθανο για την Πρεσβεία να αναγνωρισθεί σε κοινά προγράμματα.»

«…πρέπει να κρατάμε «χαμηλό προφίλ» ή να ρισκάρουμε διακοπή του προγράμματος από τη φοιτητική αριστερά.»

«Η κυβέρνηση προτιμάει να κρατάει αυτές τις συζητήσεις σε χαμηλούς τόνους, δεδομένων των αναμενόμενων αρνητικών αντιδράσεων από την αριστερά και τους φοιτητικούς συλλόγους σχετικά με την θεωρούμενη διάβρωση του “δωρεάν και για όλους” ως εκπαιδευτικού όρκου.

15 χρόνια μετά, πολλές από τις επιδιώξεις που κρύβουν οι παραπάνω σειρές έχουν ψηφιστεί ή και εφαρμοστεί, μαρτυρώντας με τον χειρότερο τρόπο την παρέμβαση του ιμπεριαλιστικού παράγοντα στα τεκταινόμενα της χώρας. 

 

Στα παραπάνω προστίθεται η δήθεν κατάργηση των πανελλαδικών εξετάσεων και η εισαγωγή στα πανεπιστήμια με βάση το λεγόμενο «ακαδημαϊκό απολυτήριο». Ο Υπουργός δήλωσε ότι μετά τη ψήφιση των ιδιωτικών πανεπιστημίων «θα ξεκινήσει η συζήτηση».

Τρία χρόνια μετά την εφαρμογή της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής και της Τράπεζας Θεμάτων που έχουν μπλοκάρει το δρόμο στις σπουδές σε δεκάδες χιλιάδες μαθητές, το Υπουργείο φιλοδοξεί να προχωρήσει σε μια μεγάλη «τομή» σε ότι αφορά το δικαίωμα των παιδιών του λαού στην εκπαίδευση. Επιδιώκουν:

1.       Θεσμοθέτηση Εθνικού / ακαδημαικου απολυτήριου Λυκείου και άμεση εφαρμογή του από τη χρονιά 2024-2025.

2.       Ο Γενικός Μέσος  Όρος του απολυτηρίου θα προκύπτει από τους βαθμούς των τριών τάξεων του Λυκείου με ειδικό συντελεστή ανά τάξη.

3.       Στόχος όλα τα θέματα (τώρα είναι τα 2/4) να επιλέγονται από την Τράπεζα Θεμάτων.

4.       Διατήρηση (ή όχι) των Πανελλαδικών Εξετάσεων με καθορισμό εισακτέων από τα τμήματα των Πανεπιστημίων.

Απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις, έχουν δοθεί κάποιες πρώτες ιδιαίτερα ενθαρρυντικές απαντήσεις από πλευράς φοιτητών, μαθητών και εκπαιδευτικών.  Στις σχολές έχουν πραγματοποιηθεί γενικές συνελεύσεις (αλλού μαζικές, αλλού με οριακές απαρτίες) , έχουν πραγματοποιηθεί καταλήψεις και έχουν καλεστεί πολύ μαζικά συλλαλητήρια ενάντια στο νομοσχέδιο Πιερρακάκη και την αναθεώρηση του άρθρου 16. Η κυβέρνηση για άλλη μια φορά επιλέγει μία τέτοια περίοδο κινηματικής νηνεμίας και στη συγκεκριμένη φάση εξεταστικής, ελπίζοντας ότι θα πιάσει τους φοιτητές στον ύπνο. Όπως το 19’ κατήργησε το Άσυλο μέσα στο καλοκαίρι, όπως επέλεξε να ψηφίσει τον Νόμο Κεραμέως- Χρυσοχοϊδη εν μέσω πανδημίας, έτσι και τώρα επιλέγει μία περίοδο, που σε συνδυασμό με την συνολικότερη αποσυγκρότηση των φοιτητικών συλλόγων θέλει να εξασφαλίσει τις ελάχιστες δυνατές αντιδράσεις.

Όμως όπως φαίνεται, οι μνήμες του νικηφόρου κινήματος του 06-07 -που έβαλε στον πάγο την αναθεώρηση του αρθρου 16-, είναι ακόμα νωπές και το δικαίωμα σε δημόσιες δωρεάν σπουδές είναι ριζωμένο στις συνειδήσεις της νεολαίας. Δεν είναι εύκολο να περάσει αναίμακτα μία τέτοια τομή, για αυτό και επιστρατεύει κάθε μηχανισμό του για να αποφύγει τα χειρότερα: Είναι ενδεικτικές οι εικόνες από την επέμβαση της αστυνομίας στην κατάληψη του ΕΜΠ την Δευτέρα 15/01, όπου δυνάμεις των ΜΑΤ και ΔΡΑΣΙΣ, έπνιξαν φοιτητές στα χημικά, άνοιξαν κεφάλια και έσπειραν την τρομοκρατία, σε μία προσπάθεια να καταστείλουν και να σπάσουν την κατάληψη που είχαν αποφασίσει με γενικές συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων. Στη συνέχεια ήρθε και η εισαγγελική παρέμβαση κατόπιν κυβερνητικής εντολής για τις φοιτητικές  καταλήψεις, έχοντας τα εξής αποτελέσματα: Στη Θεσσαλονίκη στις 1 Φλεβάρη εγινε εισβολή των δυνάμεων καταστολής μέσα στο ΑΠΘ για να σπάσει η κατάληψη της Πρυτανείας , ενώ τη Δευτέρα 5/2 είχαμε και στην Κομοτηνή την αστυνομική επιχείρηση στην κατειλημένη Νομική, που είχε ως αποτέλεσμα τον ξυλοδαρμό αγωνιστών και την προσαγωγή 18 φοιτητών/τριων.

Αντίστοιχα, η προκλητική παρουσία αστυνομικών δυνάμεων στα συλλαλητήρια και η απρόκλητη καταστολή, η τηλεκπαίδευση ως μοχλός πίεσης σε σχολεία που τελούν υπό κατάληψη και οι απειλές για ΕΔΕ σε βάρος εκπαιδευτικών που δεν συμμορφώνονται με αυτό,  η πειθαρχική δίωξη σε φοιτητή στον Βόλο αλλά και απειλές προς μαθητές που συμμετέχουν σε καταλήψεις δείχνουν τι έχουμε απέναντι μας. Ακόμα και η συντονισμένη εμφάνιση πλαισίων «αντικατάληψης» στις σχολές από την κυβερνητική παράταξη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, την ΠΑΣΠ και διάφορους «ανένταχτους», συνοδευόμενη από απειλές για «χαμένα εξάμηνα» , όλα επαληθεύουν πως η κυβέρνηση θα επιστρατεύσει όλους του τους μηχανισμούς μέσα και έξω από τις σχολές για να καταστείλει τους αγώνες της νεολαίας.

Στην κατεύθυνση χτυπήματος των κινητοποιήσεων η κυβέρνηση -πέραν της εισαγγελικής παρέμβασης και όσων προαναφέραμε- ενεργοποίησε το αντιδραστικό καθηγητικό κατεστημένο, που μέσω της Συνόδου Πρυτάνεων επέβαλε τη διενέργεια τηλεεξετάσεων σε περίπτωση κατάληψης. Η απόφαση αυτή δεν πάρθηκε «για να σωθεί το εξάμηνο και η εξεταστική» όπως λένε, αλλά ξεκάθαρα για να βάλει εμπόδια στο ξεδίπλωμα του φοιτητικού αγώνα και να βοηθήσει την κυβέρνηση στην ψήφιση του νομοσχεδίου για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.

Το φοιτητικό κίνημα πρέπει, όπως έχει κάνει και στο παρελθόν, να αρνηθεί τον απεργοσπαστικό ρόλο που παίζει η τηλεεξέταση και να πάρει απόφαση αποχής από αυτή. Να αγωνιστεί ώστε να κατοχυρώσει το εξάμηνο και τη δια ζώσης εξεταστική σε χρόνο που οι ίδιοι οι φοιτητικοί σύλλογοι θα αποφασίσουν.

           

Ας επιστρέψουμε όμως λίγο στη φάση την οποία βρισκόμαστε. Μετά από διάφορες παλινωδίες, πισωγυρίσματα και υποχωρήσεις, το σύστημα στη χώρα εκτιμά ότι έχει τον συσχετισμό να προχωρήσει σε ένα σαρωτικό χτύπημα στο δικαίωμα στη δημόσια και δωρεάν παιδεία, στο δικαίωμα στις δωρεάν σπουδές.

           

            Από το νηπιαγωγείο ως τις σπουδές στο πανεπιστήμιο ορθώνονται μια σειρά φραγμών για να γίνει αποδεκτή η ταξική ανισότητα. Τηλεκπαίδευση, εντατικοποίηση, αλλαγές στα προγράμματα σπουδών, κατηγοριοποίηση σχολείων μέσα από την αξιολόγηση, εξετάσεις Pisa, Τράπεζα Θεμάτων και Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής διαμορφώνουν μια δραματική κατάσταση μέσα στα σχολεία. Ειδικά τα δύο τελευταία (Τράπεζα Θεμάτων και ΕΒΕ ) σε συνδυασμό με το συνολικότερο κλίμα αποθάρρυνσης και έλλειψης προοπτικής έχουν συμβάλει καθοριστικά στο μπλοκάρισμα του δρόμου για τις σπουδές σε δεκάδες χιλιάδες νέους. Η τοποθέτηση της τότε Υπουργού Κεραμέως μετά την πρώτη εφαρμογή της ΕΒΕ ότι «απεγκλωβίσαμε 40.000 νέους και νέες από τα πανεπιστήμια» ήταν πολύ χαρακτηριστική. Χαρακτηριστικό είναι επίσης και το γεγονός του αυξανόμενου αριθμού μαθητών που «επιλέγει» να μην δώσει καν πανελλαδικές υπό το βάρος όλης αυτής της ταξικής επίθεσης.

            Θα λέγαμε ότι βασική επιδίωξη να σπρώξει το πιο μεγάλο κομμάτι από τα παιδιά των πιο φτωχών και λαϊκών στρωμάτων από νωρίς εκτός εκπαίδευσης για να έρθει σε επαφή με την εργασιακή ζούγκλα που της έχει ετοιμάσει. Να το προωθήσει στην φθηνή κατάρτιση και στην ευέλικτη εργασία

            Αυτή άλλωστε είναι και η βασική επιδίωξη του νόμου -που ψηφίστηκε ήδη- για την επαγγελματική εκπαίδευση. Δημιουργία «σχολών κατάρτισης» -μεταγυμνασιακών όπως φαίνεται- που θα προετοιμάσουν αυτά τα παιδιά για τις εργασιακές συνθήκες της «αγοράς». Μαθητεία, καμία προοπτική για σπουδές, μνημόνια συνεργασίας με τις τοπικές επιχειρήσεις είναι μερικές από τις αιχμές που διαμορφώνουν την αυριανή μέρα στην τεχνική εκπαίδευση.

            Και αν στον εξαρτημένο ελληνικό καπιταλισμό, της παραγωγικής αποσυγκρότησης, αναδειχθούν ξανά οι αντιφάσεις και τα αδιέξοδα όλου αυτού του «σχεδίου» για την τεχνική εκπαίδευση, στην πραγματικότητα ο βασικός στόχος θα έχει επιτευχθεί: πώς θα διοχετευθεί ένα μεγάλο δυναμικό νέων εκτός σπουδών και εκπαίδευσης.

            Άλλωστε η αγορά εργασίας έχει διαμορφωθεί με ακριβώς αυτούς τους όρους. Ευέλικτη εργασία, κατάργηση κάθε έννοιας του ωραρίου, συμβάσεις μηδενικού ωραρίου, πολλαπλοί εργοδότες. Το αφήγημα άλλωστε είναι ότι «έχουν περάσει πλέον οι εποχές που ο άνθρωπος είχε μια καριέρα, τώρα ανοίγουν οι εποχές των 6-7 καριερών στη ζωή ενός ανθρώπου».

            Αν λοιπόν για αυτή τη νεολαία της προετοιμάζουν μια ζωή κόλαση, η δουλειά του εκπαιδευτικού για το σύστημα στο σχολείο θα πρέπει να είναι να κάνει την κόλαση να φαντάζει αντικειμενική πραγματικότητα.

            Να αναπαράγει και να προωθεί την ταξικότητα. Να συμβάλλει στον αποκλεισμό των μαθητών. Να καταστέλλει τις αγωνιστικές διαθέσεις τους. Να αναπαράγει τις σάπιες αξίες και ιδεολογίες του συστήματος. Να αποτελέσει δηλαδή ένα εργαλείο προώθησης της επίθεσης στον πυρήνα της καθημερινής σχολικής ζωής. Να είναι υποταγμένος, για να διδάσκει την υποταγή.

            Για αυτό τόση μεγάλη κάψα για να επιβάλλει την αξιολόγηση.

Γιατί έτσι θα μπορέσει να χτίσει ένα πλαίσιο ασφυκτικού ελέγχου, πολυδιάσπασης, και -προφανώς- αμφισβήτησης του δικαιώματος στη μόνιμη και σταθερή δουλειά. Το ξεκίνημα πέρυσι τέτοιο καιρό της αξιολόγησης των νεοδιόριστων -αρχικά- συναδέλφων από τους συμβούλους εκπαίδευσης, βρήκε τους εκπαιδευτικούς σε αναβρασμό, με συγκεντρώσεις έξω από τα σχολεία, με στάσεις εργασίας που απέτρεπαν τους αξιολογητές από το να μπουν στα σχολεία σε πολλές περιπτώσεις. Οι κινήσεις αυτές ήταν αποτέλεσμα της πλειοψηφικής εναντίωσης του κλάδου στην αξιολόγηση, που εκφράστηκε πολλάκις -με κάθε ευκαιρία που δίνονταν- με πολύ μεγάλη συμμετοχή σε απεργίες και διαδηλώσεις. Το υπουργείο γνωρίζει ότι η ατοιμική αξιολόγηση περπάτησε σε μικρό βαθμό (λένε για 10-40% ανάλογα την περιοχή), γνωρίζει όμως και το χρήσιμο και βρώμικο ρόλο των συνδικαλιστικών ηγεσιών που σαλπίζουν την υποχώρηση με το πρώτο στρίμωγμα, όπως έπραξαν χαρακτηριστικά στο ζήτημα της αξιολόγησης της σχολικής μονάδας. Στο ζήτημα αυτό, με τα λεγόμενα «ενιαία κείμενα» καλλιέργησαν φρούδες ελπίδες ότι δήθεν θα «ξεγελάσουν» το υπουργείο, σέρνοντας τον κλάδο τελικά στο να συμπληρώνει δείκτες και κουτάκια.

Συμπληρωματικά στα παραπάνω, πολλές διευθύνσεις εκπαίδευσης (Α και Β/βάθμια) βγάζουν ανακοινώσεις για την έναρξη της ατομικής αξιολόγησης και στους μόνιμους εκπαιδευτικούς -τονίζοντας μάλιστα ότι θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας. Ψάχνουν δλδ πρόθυμους που θα δεχθούν να αξιολογηθούν -από τους διευθυντές τους σε πρώτη φάση-, προωθώντας παράλληλα στους εκπαιδευτικούς τη λογική του «ας αξιολογηθούμε να τελειώνουμε». Άραγε που τελειώνει,  -αν τελειώνει κάπου- η επίθεση που διεξάγεται μέσω της αξιολόγησης; Που βρίσκεται ο πάτος του βαρελιού, όταν μόλις τώρα ξεκινά μία επιδίωξη του συστήματος που για πάνω από 40 χρόνια δεν είχε υλοποιηθεί;

Και είναι τόσο μεγάλη η κάψα τους για την αξιολόγηση, που σέρνουν στα δικαστήρια τις αποφάσεις του κλάδου για απεργία αποχή από αυτήν, όπως έκανε ο Πιερρακάκης χθες. Στόχος τους να βγάλουν στην παρανομία κάθε μορφή αντίστασης στην πολιτική τους. Αναβολή για 16/2.

           

Οι άθλιες εργασιακές συνθήκες για τους δεκάδες χιλιάδες αναπληρωτές, η βιομηχανία διώξεων για συνδικαλιστική και πολιτική δράση αλλά και οι απειλές προς όσους εκπαιδευτικούς αρνούνται να παίξουν το ρόλο του «μπάτσου» ενάντια στις μαθητικές καταλήψεις, μέσω τηλεκπαίδευσης, συμπληρώνουν το παζλ στο τί θέλουν να διαμορφώσουν, ένα σχολείο ταξικό και τοξικό, ακριβό για τους γονείς, αποστειρωμένο από τις συλλογικές διεκδικήσεις των μαθητών και των εκπαδευτικών.

           

Συναγωνιστές συναγωνίστριες, φίλοι και φίλες,

            Με βάση όλα τα παραπάνω δεν μπορεί να μην αντιλαμβανόμαστε ότι το ζήτημα του δικαιώματος στη δημόσια δωρεάν παιδεία δεν είναι μια υπόθεση αμιγώς «εκπαιδευτική». Οφείλουμε Να αναδείξουμε ότι το δικαίωμα σε δημόσια δωρεάν εκπαίδευση είναι μία καθόλα λαϊκή υπόθεση, θέτοντας το καθήκον συγκρότησης πανεκπαιδευτικού, παλλαϊκού μετώπου για την υπεράσπισή του. Βάζοντας μπροστά την ακλόνητη πεποίθηση ότι οι σπουδές για τα παιδιά του λαού, δεν είναι προνόμιο αλλά ΔΙΚΑΙΩΜΑ.

            Επομένως, Βασικό και άμεσο καθήκον είναι να ενισχύσουμε και να βοηθήσουμε το αγώνα που είναι σε εξέλιξη.

            Και αυτό για μας γίνεται μέσα από την κατεύθυνση συγκρότησης συνελεύσεων και κινηματικών διαδικασιών στους χώρους μας ώστε να οικοδομηθεί αυτό το κοινό μέτωπο. Με τα αιτήματα αυτά που έχει γεννήσει η ίδια η ζωή (η εναντίωση στα διάφορα νομοσχέδια, την αξιολόγηση, τους ταξικούς φραγμούς). Αντίστοιχες πρωτοβουλίες μπορούν και πρέπει να παρθούν ευρύτερα σε κάθε πόλη για την υπεράσπιση του δικαιώματος στην δωρεάν παιδεία. Να γίνει δηλαδή υπόθεση για όλο το λαό.

 

 Είναι κρίσιμο ζήτημα επίσης να μην περάσει αυτή η προσπάθεια τρομοκράτησης, εκβιασμού και φόβου. Να καταγγελθούν πλατιά οι απειλές προς του μαθητές, τους εκπαιδευτικούς, τους φοιτητές. Να σπάσει ο τσαμπουκάς της κυβέρνησης και συνολικά του συστήματος.

            Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να ενισχυθεί η διάθεση για αγώνα, οι δυνατότητες που έχει το κίνημα να συγκροτεί τη δική του φωνή όταν βγαίνει στους δρόμους. Εκεί δηλαδή που κρίνεται και διαμορφώνεται πραγματικά ο συσχετισμός των δυνάμεων ανάμεσα στον λαό και το σύστημα. Αυτό σημαίνει ενίσχυση των γενικών συνελεύσεων, της ενεργοποίησης ευρύτερου δυναμικού μέσα στον αγώνα. Έχοντας ξεκάθαρο τί παλεύουμε και πως το υπερασπιζόμαστε.

            Θα μπορούσα να κλείσω εδώ, αλλά θέλουμε να θέσουμε 2 ζητήματα πιο πριν:

1)       

Δεν ονειροβατούμε. Γνωρίζουμε πολύ καλά το πολιτικό πεδίο μέσα στο οποίο γίνονται αυτές οι κινητοποιήσεις. Ακόμα καλύτερα γνωρίζουμε Τους γενικότερους συσχετισμούς και τις οργανωμένες δυνάμεις και τις λογικές που παρεμβαίνουν και κυριαρχούν μέσα κίνημα στα σωματεία και στους συλλόγους.

Έχουμε δει πολλές φορές το πώς λειτουργούν και σε ποια κατεύθυνση προσπαθούν να συγκροτήσουν τον κόσμο. Να είναι ακολουθητής και όχι υποκείμενο μέσα στην πάλη. Το πώς παλεύουν να μην ενωθούν οργανικά τα κομμάτια αυτά που μπορούν να συγκροτήσουν μέτωπο και να δημιουργήσουν προβλήματα στο σύστημα και την κυβέρνησή του.

 

Πώς σε κρίσιμες στιγμές των αγώνων έχουν σαλπίσει υποχώρηση, ή αδυνατούν να δουν κάτι πέρα από το εγκεφαλικό τους σχέδιο για το πώς πρέπει να συνεχίσει, και βυθίζονται στα δικά τους αδιέξοδα.

 

Δεν είναι ζήτημα που αφορά μόνο το εκπαιδευτικό ή το φοιτητικό κίνημα. Το βλέπουμε γενικά.

α) Πόσες άραγε βαρύγδουπες δηλώσεις έχουμε ακούσει για νόμους που θα γίνουν κουρελόχαρτα, δε θα εφαρμοστούν, και άλλα τέτοια. Και στο πρώτο τζαρτζάρισμα, στην πρώτη πίεση (γιατί έτσι λειτουργεί το σύστημα), έχουμε ολοσχερή υποχώρηση. Χαρακτηριστική η πρόβλεψη του ν Χατζηδάκη για τα σωματεία και ηλεκτρονικές εκλογές.

Β) Πόσα κάζους μπέλι έχουμε ακούσει, πόσα «ούτε να το σκέφτεστε», πόσα «εμείς θα το πάμε μέχρι τέλους». και μετά τα μέτρα να περνάνε το ένα μετά το άλλο.

 

Και παράλληλα στήνεται ένα κίνημα εικονικό. Με «αλλαγές» στους συσχετισμούς των ΔΣ, που δεν συμβάλλουν σε τίποτα στην ανατροπή των πραγματικών πολιτικών-ταξικών συσχετισμών. Γιατί δεν οικοδομείται η κατεύθυνση ο κόσμος να γίνει πραγματικό υποκείμενο σε έναν αγώνα. Να βάλει μπροστά τα δικαιώματά του και να παλέψει για αυτά, να αποφασίσει τις μορφές πάλης και τα αιτήματα.

Δεκάδες σωματεία, ομοσπονδίες και συλλογοι που βγάζουν ανακοινώσεις επι ανακοινώσεων για τη συνέχιση πολύμορφων αγώνων και κινητοποιήσεων που καταλήγουν σε ένα πολύμορφο τίποτα, στην εκτόνωση τελικά στην κάλπη (όποια είναι αυτή).

Τα πολιτικά καύσιμα στον κάθε αγώνα είναι ζωτικής σημασίας. Για αυτό νιώθουμε την ανάγκη να πούμε ότι χρειάζεται να δυναμώσει η δική μας κατεύθυνση μέσα στο κίνημα. Να ενισχυθεί η λογική του ότι ο αγώνας αποτελεί μονόδρομο για να αντιμετωπιστεί η επίθεση του συστήματος. Να διευρυνθεί το δυναμικό που υποστηρίζει και παλεύει αυτήν τη κατεύθυνση. Να παλέψουμε για να γίνει συνείδηση και πράξη το σύνθημα: «ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΙΜΟΙ Ή ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ, ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΙ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟΙ».

 

 

2)

Η ζωή δε λειτουργεί σε εργαστηριακές συνθήκες. Και ακόμα και με έλλειψη πολιτικών κινητήρων μπορούν να παραχθούν γεγονότα. Η νεολαία το έχει αποδείξει πολλαπλές φορές ακόμα και στο πρόσφατο παρελθόν. (ν Σμύρνη, Τέμπη)

Άλλωστε είναι η ίδια η σαρωτική επίθεση του συστήματος που κάνει τα πράγματα πολύ καθαρά. Δεν αφήνει στην νεολαία πολλά περιθώρια. Της υπόσχεται μόνο χειρότερες μέρες. Ότι θα πρέπει να κοιτάει το μέλλον και να το βλέπει με ανασφάλεια. Ειδικά για τους μαθητές.

Αυτό είναι από μόνο του μία κατάσταση εκρηκτική.

Νομίζω πρέπει να το λαμβάνουμε όλο αυτό υπόψη μας στην εξίσωση. Ότι παρόλη την έλλειψη πολιτικών κινητήρων, δε ανοίγεται μπροστά μας μια περίοδος ηρεμίας και απουσίας κινηματικών γεγονότων. Άλλωστε και οι πολιτικές δυνάμεις αυτές και μέσα από τέτοιες διαδικασίες θα συγκροτηθούν και θα παραχθούν.

Να παλέψουμε άμεσα ώστε να αναδειχθεί η ανάγκη της συγκρότησης κοινού μετώπου ενάντια στην προσπάθεια ισοπέδωσης του δικαιώματος στη δωρεάν παιδεία.

Να αναδεικνύεται το ιδιαίτερο στίγμα της αντίληψής μας που βλέπει σαν πρωταρχικό στόχο της επίθεσης τους, μέχρι και την έννοια της λέξης δικαίωμα. Στο ξεκαθάρισμα εχθρών και φίλων, αλλά και του τί έχουμε απέναντί μας να αντιμετωπίσουμε. Άρα στην ανάγκη συγκρότησης αγώνων και αγωνιστών που θα υπερασπίζονται αυτά τα δικαιώματα (δωρεάν παιδεία-σταθερή δουλειά).

Είμαστε μέσα σε έναν νεολαιίστικό αναβρασμό. Η ανησυχία του συστήματος να τον καταστείλει, φανερώνει την αγωνία του για το πώς μπορούν να εξελιχθούν τα πράγματα. Και αν το πράγμα συνεχιστεί θα επιχειρήσει να χρησιμοποιήσει και άλλα και πιο σκληρά μέσα καταστολής.

Κλείνω με τα βασικά ζητήματα που θεωρούμε ότι πρέπει να αναδειχθούν:

·         Το δυνάμωμα του μετώπου του αγώνα με μαζικές γενικές συνελεύσεις- με την ενεργοποίηση όσο πιο πλατιού γίνεται αγωνιστικού δυναμικού για να γίνει ο ίδιος υποκείμενο μέσα σε αυτόν τον αγώνα. Με καταλήψεις φοιτητών και μαθητών. Με την κατεύθυνση απεργιακής κινητοποίησης των εκπαιδευτικών. Η 28/2 είναι χρονικά μακριά, αλλά δεν μπορούμε να πάμε στον «αυτόματο πιλότο» μέχρι τότε.

·         Να κάνουμε προσπάθειες να ανοίξει το ζήτημα συνολικά στον λαό. Να υπερασπίσει ο ίδιος το δικαίωμα των παιδιών του στην δωρεάν εκπαίδευση και στις σπουδές

·         Να σπάσει η τρομοκρατία και οι απειλές.

·         Να συγκροτηθεί παράλληλα ένα δίκτυο αγωνιστών που θα έχουν ξεκάθαρο στίγμα για τους στόχους, θα δείχνουν και θα παλεύουν την κατεύθυνση του αγώνα κόντρα στις λογικές της εκτόνωσης, της ανάθεσης και της υποταγής.

 

Σας ευχαριστούμε!