Συνώνυμο της αξιολόγησης είναι ο φόβος!
Δεν θα επιτρέψουμε να γίνει η «νέα» παιδαγωγική αρχή!
Για πολλοστή φορά το Υπουργείο Παιδείας έσυρε στα δικαστήρια τον εκπαιδευτικό κλάδο [για την Απεργία/Αποχή ενάντια στην αξιολόγηση], κλάδο που με συντριπτική πλειοψηφία από την αρχή έχει απορρίψει και αυτόν τον ακραία αντιεκπαιδευτικό - αντιπαιδαγωγικό νόμο. Απέναντι στην δημοκρατική βούληση των εκπαιδευτικών, το υπουργείο “είναι γυμνό” για 10η και 11η φορά, αφήνοντας στην άκρη κάθε δημοκρατικό πρόσχημα, καταφεύγοντας ξανά στην καταστολή, με τρεις νέες απανωτές αγωγές σε ΟΛΜΕ, ΔΟΕ, ΑΔΕΔΥ μέσα σε λίγες μέρες. Όλα αυτά τα χρόνια η κυβέρνηση της ΝΔ προσπαθεί να επιβάλει την αξιολόγηση με βασικά εργαλεία τις δικαστικές αποφάσεις και την καταστολή, την φίμωση, τις απειλές και τον φόβο. Αυτές είναι οι παιδαγωγικές και δημοκρατικές «αρχές» τους, γιατί η πολιτική της αυταρχικής επιβολής και της πειθάρχησης αποτελεί βασικό περιεχόμενο και στόχο για το σχολείο που οραματίζονται.
Για μια ακόμη φορά το Υπουργείο, καταφεύγει στον φόβο. Τέσσερα χρόνια τώρα τα ίδια. Από τα κατώτερα στελέχη της εκπαίδευσης μέχρι τον υπουργό παιδείας και τον πρωθυπουργό κάθε απεύθυνση στον κλάδο των εκπαιδευτικών δεν έχει παρά απειλές και τρομοκρατία. «Να τι θα πάθετε, αν δεν υποκύψετε». Με τις απειλές φτιάχνουν το “νέο σχολείο”, που κατά τα άλλα είναι πνιγμένο στις λέξεις δημοκρατία, ελευθερία, πρωτοβουλία, καινοτομία…
Για μια ακόμη φορά οι σύμβουλοι, αυτοί οι θλιβεροί κήρυκες του φόβου, που γεννήθηκαν από τη μήτρα της αξιολόγησης, θα περάσουν τις πόρτες των σχολείων ως «άβουλοι» και «μοιραίοι» επιθεωρητές. Οι «συνάδελφοι» με τους “παιδαγωγικούς τίτλους”, έχουν μετατραπεί σε φερέφωνα των κυβερνητικών απειλών, σε μέντορες της πειθάρχησης και της κατάπνιξης της ελεύθερης σκέψης.
Για μια ακόμη φορά σύμβουλοι, διευθυντές και λοιποί εξωραϊστές μιας άθλιας διαδικασίας μάς καλούν με τη συμμετοχή μας «να ξεμπερδέψουμε». Όταν πλέον ακόμη και οι πιο αφελείς καταλαβαίνουν ότι όχι απλά «δεν ξεμπερδεύεις», αλλά εμπλέκεσαι σε μια ατέρμονη διαδικασία διαρκών αξιολογικών διαδικασιών, που στο τέλος έχουν μόνο κατηγοριοποίηση, πειθάρχηση, χειραγώγηση, διάλυση εργασιακών σχέσεων και δικαιωμάτων. Όταν και οι πλέον καλοπροαίρετοι συνειδητοποιούν ότι η αξιολόγηση δεν αφορά στη μονιμοποίηση, αλλά ακριβώς στην κατάργηση κάθε έννοιας μονιμότητας, σταθερότητας και εργασιακής ασφάλειας.
Για μια ακόμη φορά όλοι αυτοί θέλουν να κλείσουμε τα μάτια, να κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε, ότι αγνοούμε τα όσα συμβαίνουν γύρω μας 2 χρόνια τώρα. Όταν με τις διαρκείς απειλές και τον φόβο, σέρνονται συνάδελφοι νεοδιόριστοι σε «θεατρικές παραστάσεις» αναξιοπρέπειας. Ενάντια σε κάθε παιδαγωγική, κατά παράβαση κάθε επιστημονικής θεωρίας, σκέψης και αρχής. Είναι πλέον γνωστές σε όλους οι αναρίθμητες περιπτώσεις ευτελισμού της εκπαιδευτικής πράξης, των εκπαιδευτικών και των μαθητών, που λαμβάνουν χώρα κατά τις 45λεπτες παραστάσεις του νεοεπιθεωρητισμού. Τάξεις που στολίζονται, μαθητές με ειδικές ανάγκες που εκπαραθυρώνονται για τις ανάγκες της «υποδειγματικής διδασκαλίας», μαθητές που προετοιμάζονται μέρες πριν για την κακόγουστη και κακοστημένη παράσταση. Σχέδια μαθήματος, που, όπως και στον στρατό, όλοι οι μετέχοντες γνωρίζουν ότι αρχίζουν και τελειώνουν στο 45λεπτο της επιθεώρησης. Στο τέλος κάθε τέτοιας «διδακτικής πράξης» οι επιθεωρητές καμώνονται τους ανήξερους για την επίδραση της παρουσίας τους στην τάξη και φτιάχνουν… εκθέσεις.
Πόσο πιο θλιβερή μπορεί να γίνει η σχολική ζωή; Η απάντηση είναι απλή. Πολύ πιο θλιβερή! Γιατί αν κερδίσουν οι κήρυκες του φόβου και η αξιολόγηση εδραιωθεί, τότε από το «κάνε το να σου βάλω άριστα να ξεμπερδεύεις, αφού και μένα με υποχρεώνουν» θα έρθει το επόμενο στάδιο, «Τι να κάνω και εγώ αφού με υποχρεώνουν με την ποσόστωση να κρίνω κάποιους ανεπαρκείς;», μέχρι να φτάσουμε στον τελικό πραγματικό στόχο αυτής της πολιτικής, όταν οι σημερινοί άβουλοι και μοιραίοι «σύμβουλοι» θα μετατραπούν στους αυριανούς άτεγκτους τιμωρούς κάθε άλλης φωνής, σκέψης και δράσης από αυτήν που απαιτεί και επιβάλλει η κυρίαρχη πολιτική.
Πολλοί κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους και παριστάνουν τους αδαείς. Κάνουν ότι δεν βλέπουν πουθενά τον ρόλο του φόβου σε όλο αυτό. «Εγώ δεν φοβάμαι κανέναν», κομπάζουν κάποιοι από τους θιασώτες της αξιολόγησης. Υποκρίνονται! Όποιος βρίσκεται στα σχολεία τα τελευταία χρόνια γνωρίζει καλά ότι ο φόβος είναι η λέξη που στοιχειώνει τους συλλόγους, που ακούγεται ολοένα και περισσότερο. Ο φόβος και όχι η βούληση είναι που οδηγεί όσους νεοδιόριστους συναδέλφους αποδέχθηκαν την αθλιότητα του νεοεπιθεωρητισμού και «κάλεσαν» τον επιθεωρητή στην τάξη. Από αυτούς που φοβούνται μην και δεν μονιμοποιηθούν (άγνωστος μέχρι πριν 2 χρόνια αυτός ο φόβος), μέχρι αυτούς που φοβούνται μην χάσουν τη θέση του συμβούλου ή του διευθυντή (φαιδρός φόβος αυτός, αν μιλάμε για εκπαιδευτικούς...), μέχρι αυτούς που φοβούνται μην απολυθούν! Στα σχολεία, το 2024, παντού μιλούν για τον φόβο. Αυτό ακριβώς φέρνει η αξιολόγηση. Η πειθάρχηση και η χειραγώγηση, λέξεις που έχουν γραφτεί στις ανακοινώσεις των εκπαιδευτικών σωματείων χιλιάδες φορές, δεν αφορούν κάποιο ακαθόριστο μέλλον. Αφορούν το παρόν. Είναι τα πραγματικά συνώνυμα της αξιολόγησης. Είναι τα πρώιμα τέκνα της. Πριν ακόμα επιβληθεί αυτή, έχει γεμίσει τα σχολεία με φόβο. Αν ατονίσουν οι αντιστάσεις του κλάδου, αν η αξιολόγηση κερδίσει κι άλλο έδαφος, ο ζόφος και η εξουθένωση θα είναι η καθημερινότητα των σχολείων.
Για μια ακόμη φορά είναι ανάγκη οι εκπαιδευτικοί να σταθούμε όρθιοι. Όσοι επιμένουν να θυμούνται και να κρατούν στην ψυχή τους στοιχειώδεις παιδαγωγικές αλήθειες, καταλαβαίνουν ότι οι σκυμμένοι και φοβισμένοι δάσκαλοι, όχι απλά δεν μπορούν να διδάξουν, αλλά (όπως έλεγε ο μεγάλος δάσκαλος, ο Δ. Γληνός) γίνονται «διπλά σκλάβοι», «ανίκανοι»! Αυτό είναι το μόνο δίλημμα, για τους εκπαιδευτικούς και το δημόσιο σχολείο. Αν θα νικήσει ο φόβος ή η αλήθεια. Αν θα μπαίνουμε στις τάξεις σκυμμένοι ή όρθιοι. Και σε αυτό δυστυχώς δεν υπάρχει κανένας συμβολισμός.
Το νέο μπαράζ αγωγών του υπουργείου είναι η πιο καθαρή απόδειξη για τρεις αλήθειες: Πρώτον, ο κλάδος συνεχίζει να τάσσεται συντριπτικά εναντίον της αξιολόγησης. Δεύτερον, παρά τις διαρκείς απειλές, τις αγωγές και την τρομοκρατία, η αξιολόγηση δεν έχει προχωρήσει ουσιαστικά, ούτε καν στο ευάλωτο κομμάτι των νεοδιόριστων. Τρίτον, μετά και το τελευταίο βάλτωμα της διαδικασίας και τη συμμετοχή ακόμη και πολλών διευθυντών στην Α/Α κατά την Α2, για το υπουργείο μόνη επιλογή ήταν ξανά ο φόβος. Οι τελευταίες αγωγές, όπως και όλες οι προηγούμενες, δεν είναι ένδειξη ισχύος του υπουργείου, αλλά απόδειξη της πλήρους αδυναμίας του, 4 χρόνια μετά, να πείσει, να κερδίσει έστω και το ελάχιστο έδαφος μέσα στον κόσμο της εκπαίδευσης.
Ήρθε η ώρα να χωρίσουν οι δρόμοι μας με τους «μοιραίους» και τους «άβουλους», με το «νεκρό βάρος της ιστορίας» των υποτιθέμενων «αδιάφορων». Όταν το υπουργείο σέρνει για 11η φορά τον κλάδο στα δικαστήρια μέσα σε τρία χρόνια, όποιος σχετίζεται με την δημόσια εκπαίδευση οφείλει να πάρει θέση. Όταν το υπουργείο, κόντρα στην συντριπτική πλειοψηφία του εκπαιδευτικού κλάδου υψώνει το μαστίγιο του φόβου ξανά και ξανά, τότε οι «έντιμοι κυρ Παντελήδες», δεν έχουν καμία θέση δίπλα στους συναδέλφους. Όταν η κυβέρνηση της ΝΔ φιμώνει τους δασκάλους, τότε κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σιωπά «για να μη χάσει τη θέση του»... Όσοι θέλουν να αποκαλούνται συνάδελφοι ας γυρίσουν εκεί που βρίσκονται σήμερα οι συνάδελφοι, στην τάξη! Οι πραγματικοί παιδαγωγοί ποτέ δεν πήραν αυτόν τον τίτλο από κάποιο παχυλό επίδομα. Τον κέρδισαν με την στάση τους, μέσα και έξω από την τάξη!
ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΜΑΖΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ! ΜΕ ΕΠΑΝΑΠΡΟΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΑΠΟΧΗΣ, ΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ, ΑΠΟ ΤΡΙΤΟΒΑΘΜΙΑ – ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ – ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ! ΜΕ ΣΥΝΕΧΕΙΣ ΣΤΑΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ! ΜΕ ΠΑΡΑΤΕΤΑΜΕΝΟ ΑΓΩΝΑ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ! ΔΕΝ ΜΑΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΟΥΝ – ΜΑΣ ΠΕΙΣΜΩΝΟΥΝ!
Η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ / ΚΑΤΗΓΟΡΙΟΠΟΙΗΣΗ / ΠΕΙΘΑΡΧΗΣΗ / ΥΠΟΤΑΓΗ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ!
Εκπαιδευτικός Όμιλος – αντιτετράδια της εκπαίδευσης
ΜΑΡΤΙΟΣ 2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου