Δημήτρης Μαριόλης
«Ο διοικητής του στρατοπέδου Kramer ξέσπασε σε κλάματα όταν παίξαμε το Oνειροπόλημα του Schumann. O Kramer έριξε στους θαλάμους αερίων 24.000 ανθρώπους. Όταν κουραζόταν από τη δουλειά του, ερχόταν σε μας και άκουγε Μουσική». (Από συνέντευξη της επιζώσας F. Fenelon)
Πολλές και πολλοί από εμάς επιχειρήσαμε μαζί με τους μαθητές μας να προσεγγίσουμε διδακτικά την πραγματικότητα των στρατοπέδων συγκέντρωσης μέσα από την Ποίηση του Ιάκωβου Καμπανέλλη, ο οποίος άλλωστε υπήρξε αιχμάλωτος, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μαουτχάουζεν. Το «Μαουτχάουζεν» ως αφηγηματικό έργο χρονικό-μαρτυρία ανήκει στη Λογοτεχνία του Ολοκαυτώματος, αποτελώντας μάλιστα ένα από τα κορυφαία της δείγματα. Την περίοδο που ο Καμπανέλλης ολοκλήρωνε το έργο του, κι ενόσω η έκδοση βρισκόταν στα σκαριά, έγραψε και τέσσερα ποιήματα σαν μία ποιητική απόδοση τεσσάρων αντίστοιχων επεισοδίων από το βιβλίο του με θέμα τον έρωτα δυο νέων ανθρώπων, έγκλειστων στο ναζιστικό στρατόπεδο: Άσμα Ασμάτων, τον Αντώνη, τον Δραπέτη και το Όταν τελειώσει ο πόλεμος. Τα έδωσε στο Μίκη Θεοδωράκη που μελοποίησε τη «Μπαλάντα του Μαουτχάουζεν» την οποία οι Times της Νέας Υόρκης αναγόρευσαν ως το «σημαντικότερο έργο για το Ολοκαύτωμα που γράφτηκε ποτέ» και που στο Ισραήλ θεωρείται κάτι σαν δεύτερος εθνικός ύμνος. Εκείνο που ίσως δεν γνωρίζαμε, είναι πως η μουσική, με ορχήστρες από επαγγελματίες μουσικούς κρατουμένους που οργάνωναν οι αξιωματικοί, αποτελούσε βασικό στοιχείο της καθημερινότητας των στρατοπέδων συγκέντρωσης ως μέσο προπαγάνδας, ως μέσο διασκέδασης των στρατιωτών και των αξιωματικών, ως υπόκρουση σε βασανισμούς και εκτελέσεις, ως μέσο εξευτελισμού των κρατουμένων, αλλά και ως μορφή αντίστασης και έκφρασης της ελπίδας.
Σίγουρα, εκείνο που δεν χρειάζεται ιδιαίτερες γνώσεις για να διαπιστώσουμε σήμερα, είναι πως η Eurovision αξιοποιείται εντελώς απροκάλυπτα από το Ισραήλ με πλήρη ανοχή της οργανωτικής επιτροπής, ως ένα πλυντήριο για να ξεπλύνει τη μεγαλύτερη γενοκτονία του 21ου αιώνα. Όσες και όσοι περιηγηθήκαμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σήμερα, 11 Μαΐου, διαπιστώσαμε να πυκνώνουν ολοένα και περισσότερο οι χορηγούμενες αναρτήσεις που καλούν το κοινό να δώσει το 12άρι στο Ισραήλ.
Μπορούμε επίσης να κάνουμε μερικές βάσιμες υποθέσεις εργασίας για όσα συμβαίνουν στους διαδρόμους της διοργάνωσης, αφού φαίνεται ότι το Ισραήλ επιθυμεί διακαώς να κερδίσει το διαγωνισμό επιδεικνύοντας ως προκεχωρημένο φυλάκιο του ευρωπαϊκού πολιτισμού την υπεροχή του όχι μόνο στα πεδία των μαχών αλλά και στο πεδίο της τέχνης. Εάν κάτι τέτοιο τελικά συμβεί, του χρόνου τέτοιες ημέρες, όσοι από τους Παλαιστίνιους απομείνουν ζωντανοί θα έχουν τη δυνατότητα, ίσως και την υποχρέωση, να απολαύσουν ανάμεσα στα ερείπια της βομβαρδισμένης τους ζωής τις ισραηλινές μελωδίες και να χειροκροτήσουν τη συμμετοχή του Ισραήλ σε μια ακόμα υπέρλαμπρη μουσική διοργάνωση.
Και όλα αυτά, με τις ευλογίες της πολιτισμένης Δύσης. Συνδεθείτε στους δέκτες σας και χειροκροτείστε λοιπόν: η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φρίκη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου