Ένα παιδί προχωράει στο δρόμο, στους ώμους του, γεμάτη μικρά
ανεκπλήρωτα, βαραίνει η σχολική του τσάντα.
Τάσος Λειβαδίτης, Σεπτέμβριος
Δύσκολα μπορούμε αυτό τον Σεπτέμβρη, να συζητήσουμε με την επιστροφή μας στα σχολεία στιγμές διακοπών και ξεκούρασης. Δύσκολα μπορούμε να ισχυριστούμε ότι θα συνεχίσουμε από εκεί που αφήσαμε τα πράγματα τον Ιούνη, με πιο καθαρό το μυαλό και πιο ξεκούραστο το σώμα.
Γιατί το φετινό καλοκαίρι, κυριάρχησαν άλλες εικόνες. Γιατί ζήσαμε στιγμές της επίθεσης του πιο βάρβαρου καπιταλισμού της εποχής μας, που φτάνει στα πιο ζωτικά πεδία της επιβίωσής μας.
Στο ήδη πληγωμένο σώμα της φύσης, προστέθηκε η πυρκαγιά στην Αττική που έφτασε μέχρι τον αστικό ιστό, με θύμα μια εργαζόμενη μετανάστρια. Στο ήδη κουρασμένο σώμα των εργαζομένων προστέθηκε άλλη μια μέρα δουλειάς την εβδομάδα, άλλη μια μέρα εκμετάλλευσης. Στα ήδη ιδιωτικοποιημένα δημόσια αγαθά, θα έρθει να προστεθεί και κείνο του νερού και της διαχείρισης των υδάτινων πόρων. Στα ήδη υποστελεχωμένα και υποχρηματοδοτημένα νοσοκομεία, νόμος γίνεται το «όποιος πληρώνει, χειρουργείται», με το κόστος στα απογευματινά χειρουργεία να φτάνει τα 2000 ευρώ και τη λίστα αναμονής να ξεπερνά τους 10.000 ασθενείς. Στους ήδη χιλιάδες νεκρούς του πολέμου στην Ουκρανία και της γενοκτονίας των Παλαιστινίων, προστίθενται καθημερινά κι άλλοι, με τη βοήθεια και της ελληνικής κυβέρνησης και την πλήρη συναίνεση της καθεστωτικής αντιπολίτευσης.
Η κυβέρνηση με αλαζονεία και κυνισμό δήλωνε «όποιος δεν μπορεί να κάνει διακοπές αλλού ας πάει στο χωριό του», «η τουρίστρια πέθανε γιατί έπαθε ανακοπή Κυριακή», «οι αυξήσεις στα φάρμακα έγιναν για να αντιμετωπιστούν οι ελλείψεις που ανάγκαζαν τον λαό να αγοράζει άλλα φάρμακα, ακριβότερα»! Μαζί και ο αυταρχισμός και η καταστολή, με τις απειλές για πειθαρχικά και ποινές στους απεργούς εκπαιδευτικούς και με την επίθεση ενάντιά τους με γκλομπ και χημικά όταν διαδήλωναν την Τετάρτη 4 Σεπτέμβρη έξω από το Υπουργείο Παιδείας. Δεν είναι όμως η αλαζονεία ούτε ο αυταρχισμός μιας πανίσχυρης κυβέρνησης. Κυρίως είναι η αίσθηση ότι «παίζει χωρίς αντίπαλο», αλλά και της γνώσης ότι οι εργαζόμενοι/ες όλο και περισσότερο την απονομιμοποιούν και οργίζονται. Μια οργή που βγαίνει αργά και βασανιστικά στις συγκεντρώσεις για τις πυρκαγιές, στις φιέστες του Μητσοτάκη στην πνιγμένη Θεσσαλία που ακόμα μετρά τις πληγές της, στις συγκεντρώσεις στο Λαγονήσι που η παραλία του κατασπαράσσεται από τα επιχειρηματικά συμφέροντα, στα πανεπιστήμια από τους φοιτητές που αντιδρούν στη σύνδεση των Πανεπιστημίων με τη φονική Ισραηλινή πολεμική μηχανή, στην εκπαίδευση που οι απεργοί ενάντια στην αξιολόγηση δηλώνουν ότι «δεν συμμορφώνονται με τας υποδείξεις».
Η κυβέρνηση επιτίθεται στο δημόσιο αγαθό της Παιδείας και σε αυτούς/ές που την υπηρετούν
Ο φετινός Σεπτέμβρης κουβαλάει ήδη από το καλοκαίρι τα μηνύματα της πιο σκληρής επίθεσης απέναντι στη δημόσια εκπαίδευση και στους/στις εκπαιδευτικούς.
Χίλια τμήματα σχολείων σε όλη τη χώρα έπεσαν θύματα μιας κυνικής λογικής κόστους. Τα στοιβαγμένα παιδιά στα τμήματα των 25,26 και 27 μαθητών από τη μια αποτελούν αντιεκπαιδευτικό «εξοικονομώ», από την άλλη εμπεδώνουν τη λογική «ότι ξέρατε για μικρότερα τμήματα ξεχάστε το». Ο ΟΟΣΑ πολλές φορές έχει πει ότι η Ελλάδα έχει «τη μικρότερη αναλογία μαθητών-εκπαιδευτικών ανά τάξη», ενώ σε ντοκουμέντα του δηλώνει ότι «δεν αποδεικνύεται ότι τα τμήματα με λίγους μαθητές και μαθήτριες έχουν και καλύτερα μαθησιακά αποτελέσματα». Αξιωματικές «επιστημονικοφανείς» αρλούμπες, που δικαιολογούν τις πιο αντιδραστικές πολιτικές. Ο υπουργός Παιδείας Πιερρακάκης τις παπαγαλίζει στα κανάλια, ονομάζοντας τις περικοπές «εξορθολογισμό».
Το καλοκαίρι όμως ανακοινώθηκαν και νομοθετήθηκαν πολλές «καινοτόμες» αλλαγές.
Οι μαθητές της Γαύδου αρχικά, και άλλοι αργότερα, πρέπει να ζήσουν στην εικονική πραγματικότητα του ψηφιακού ψευτοσχολείου για να ξεχάσουν την σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν οι κάτοικοι των απομακρυσμένων περιοχών, με την κυβέρνηση να προσπαθεί να τους πείσει ότι είναι για το καλό τους.
Για πρώτη φορά δημιουργείται στη δημόσια εκπαίδευση δομή αποκλειστικά ψηφιακή, το «ψηφιακό φροντιστήριο», χωρίς να παίρνει μέτρα για ενίσχυση των υποστηρικτών δομών μέσα στο σχολείο. Οι προφορικές οδηγίες για «κόψιμο» των ωρών ενισχυτικής διδασκαλίας το επιβεβαιώνει.
Οι εταιρείες τεχνολογιών και οι ψηφιακές πλατφόρμες γίνονται χοάνες που καταπίνουν το ζεστό χρήμα των ευρωπαϊκών κονδυλίων και των 232 εκατομμυρίων που προβλέπονται για τον «ψηφιακό μετασχηματισμό της εκπαίδευσης» του Ταμείου Ανάκαμψης, καταστρέφοντας τα μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών. Οι επιχειρήσεις που ασχολούνται με τον Επαγγελματικό Προσανατολισμό, αυτές που λένε στη νεολαία ότι το επαγγελματικό δικαίωμα είναι ατομική ευθύνη και ζήτημα «έξυπνης επιλογής», εισβάλλουν κανονικά και με το νόμο μέσα στο δημόσιο σχολείο, ενώ φροντιστηριακοί όμιλοι αναλαμβάνουν να γράψουν τα σχολικά βιβλία. Η δημόσια εκπαίδευση πρέπει πια και άμεσα, όχι μόνο έμμεσα, να βγάζει κέρδος. Όπως Αμερική.
Η μείωση των επιτυχόντων στα Πανεπιστήμια εξαιτίας της εφαρμογής της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής, δεν γίνεται πια είδηση. Όμως τα τελευταία τρία χρόνια, ο αριθμός των επιτυχόντων μειώθηκε κατά 36.000, για να αυξηθεί η πελατεία των ιδιωτικών Πανεπιστημίων που ψηφίστηκε το χειμώνα από την κυβέρνηση της ΝΔ, με τη βοήθεια της συναινετικής αντιπολίτευσης ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ, εν μέσω φοιτητικής και λαϊκής κατακραυγής…
Όμως υπάρχουν ρωγμές, η οργή θέλει να βρει δρόμο να ακουστεί, θέλουμε να νικήσουμε!
Οι χιλιάδες νεοδιόριστοι και νεοδιόριστες εκπαιδευτικοί ανά την Ελλάδα που παρά την τρομοκρατία και τις πιέσεις συνεχίζουν να δίνουν τον αγώνα ενάντια στην αξιολόγηση, που το δηλώνουν με την υπογραφή τους στα σχολεία και στις διευθύνσεις που ζητούν τη μονιμοποίησή τους, δεν το κάνουν μόνο ή κυρίως «για να έχουν καθαρό το κούτελο». Το κάνουν γιατί η οργή για την προσπάθεια της απαξίωσής τους ενώνεται με την οργή για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, με το γεγονός ότι μετά από πολλά χρόνια δουλειάς πρέπει να ζει με κάτι λιγότερο από 800 ευρώ το μήνα, με την αγωνία να βρει σπίτι. Το κάνουν γιατί έχουν πλήρη συναίσθηση του πραγματικού διακυβεύματος, που είναι το γεγονός ότι για τις επόμενες δεκαετίες θα δουλεύουν σε ένα σχολείο αγοραίο, του πλήρους ανταγωνισμού, που καμία σχέση δεν θα έχει με τις πραγματικές μορφωτικές ανάγκες των παιδιών. Το κάνουν γιατί ξέρουν ότι η κυβέρνηση επιδιώκει να «ξεμπερδεύει» με την αντίσταση των εκπαιδευτικών και το κίνημά τους που δεκαετίες τώρα στέκεται εμπόδιο στα σχέδια του συστήματος για πλήρη διάλυση του δημόσιου σχολείου. Όπως λέει και ο προϊστάμενος του ΚΕΔΑΣΥ Ιωαννίνων που δεν αξιολόγησε εκπαιδευτικούς συμμετέχοντας στην απεργία – αποχή και παραπέμπεται σε πειθαρχικό, με το ΚΥΣΠΕ να μπλοκάρει τη συνταξιοδότησή του, «Θα με δικάσουν, μόνο που απέναντι δεν θα είναι «ο κούκος και τ’ αηδόνι» παρά μια ανάλγητη εξουσία…».
Η μαζική και μαχητική συμμετοχή εκπαιδευτικών και γονιών στις κινητοποιήσεις στις διευθύνσεις και περιφέρειες εκπαίδευσης, στις συνελεύσεις και στις συσκέψεις για την οργάνωση του αγώνα ενάντια στις συγχωνεύσεις και τα αντιεκπαιδευτικά μέτρα από τα τέλη Αυγούστου ακόμα, δείχνει το θυμό για αυτά που συμβαίνουν στην εκπαίδευση αλλά και στη ζωή μας. Για την ακρίβεια που καλπάζει, για τον μισθό που εξανεμίζεται, για το περιβάλλον που καταστρέφεται, για την υγεία που διαλύεται.
Και αρχίζει όλοι και περισσότερο να γίνεται συνείδηση ότι δεν μπορούμε να πηγαίνουμε όπως συνήθως. Με κινητοποιήσεις «χαρτιών», άσφαιρες διαμαρτυρίες και την υποταγή του αστικοποιημένου συνδικαλισμού.
Και πρέπει να γίνει πεποίθηση, και σε αυτό οφείλει να είναι καθοριστική η συμβολή της αντικαπιταλιστικής, ριζοσπαστικής αριστεράς ότι χρειάζεται μαχητική αντεπίθεση των εργαζόμενων, με πολιτικό και κινηματικό «τσαμπουκά», με αποφαιστικότητα, που θα κλονίζει αυτό που εμφανίζεται ως κυβερνητική παντοδυναμία. Με γενικές συνελεύσεις, με συντονισμό και ενοποίηση των αγώνων, με απεργία, με ορίζοντα τη νίκη.
Γιατί τελικά, όπως λένε οι συνάδελφοι Λαθήρας και Τανακίδης «Με έμπνευση από την αγωνιστική ιστορία του κλάδου και πρόταγμα ένα ενιαίο, δημόσιο και δωρεάν 12χρονο σχολείο απελευθερωτικής παιδείας των όλων και των ίσων, μπορούμε να αντιστρέψουμε το κλίμα και να νικήσουμε»! Γιατί τελικά, μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας όταν πάρουμε πίσω τον πλούτο που παράγουμε και τον χρόνο που μας κλέβουν.
Συντακτική Επιτροπή Σελιδοδείκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου