ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΕΒΡΟΥ: 25 ΜΑΡΤΙΟΥ 1821! ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ή ΘΑΝΑΤΟΣ! ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΑΖ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΣΤΗ Ν.ΟΡΕΣΤΙΑΔΑ.

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΣ ΕΚΠ/ΚΟΥ ΤΟΥ 1ου ΓΕΛ Ν.ΟΡ/ΔΑΣ και ΜΕΛΟΥΣ ΤΟΥ Δ.Σ. ΤΗΣ Β ΕΛΜΕ ΕΒΡΟΥ συν. ΝΤΙΝΟΥΔΗ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ ΠΕ02.

Βρισκόμαστε σήμερα εδώ για να τιμήσουμε την Υπεραγία Θεοτόκο αλλά και να αποδώσουμε φόρο τιμής στους ήρωες του ’21 που έχυσαν το αίμα τους για την ελευθερία της χώρας μας. Η 25^η Μαρτίου είναι μια εθνική επέτειος. Αποτελεί, μία διπλή γιορτή. Μια γιορτή της ορθοδοξίας και μια γιορτή της πατρίδας. Αφενός, λοιπόν, είναι χαράς ευαγγέλιο εξαιτίας της χαρμόσυνης είδησης προς την Θεοτόκο, να κυοφορήσει τον Λόγο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου, αφετέρου η απόφαση των αγωνιστών να υψώσουν το λάβαρο της επανάστασης και να παλέψουν για την ελευθερία της Ελλάδας οδήγησε στη λύτρωση της πατρίδας και του υπόδουλου ελληνισμού.

Όλοι μας, από τα παιδικά μας χρόνια, κουβαλάμε τις «θολές» αναμνήσεις από τις σχολικές γιορτές και τις παραδόσεις των μαθημάτων της ιστορίας σχετικά με την επανάσταση και την απελευθέρωση του ελληνισμού. Αλήθεια, αναρωτηθήκαμε ποτέ ποιοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι που η προσωπική θυσία τους τούς έκανε ήρωες ή τι ακριβώς πρόσφεραν στην πατρίδα;

Ήταν άνθρωποι που επέλεξαν να αγωνιστούν για την ελευθερία τους, άνθρωποι που ζούσαν υπό καθεστώς φόβου, τρόμου, πόνου, αδικίας, εκμετάλλευσης, δουλείας και ανελευθερίας ∙ που η γενναία τους καρδιά δεν το άντεξε, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης:

«…Η τυραγνία των Τούρκων – την δοκιμάσαμε τόσα χρόνια – δεν υποφέρονταν πλέον. Και δι’ αυτήνη την τυραγνία, οπού δεν ορίζαμεν ούτε βιόν ούτε τιμή, ούτε ζωή (ξέραμεν κι’ ότ’ ήμασταν ολίγοι και χωρίς τα’ αναγκαία του πολέμου) αποφασίσαμεν να σηκώσομεν άρματα εναντίον της τυραγνίας.

Οι άνθρωποι αυτοί διψούσαν για την ελευθερία και δεν φοβήθηκαν μπροστά στο κόστος της. Πλήρωσαν με το αίμα τους την απελευθέρωση της Ελλάδας. Ήταν γενναία παλικάρια και θαρραλέες γυναίκες, άνθρωποι με στιβαρή ψυχή που δεν δίστασαν να θυσιάσουν στο βωμό της ελευθερίας την περιουσία και την ίδια τους τη ζωή. Αλλά γνώριζαν ότι οδηγός και συμπαραστάτης τους ήταν ο ίδιος ο Θεός, όπως είπε ο στρατηγός Μακρυγιάννης:

«Μπορεί να είμαστε λίγοι και αδύναμοι, μα έχουμε μαζί μας τον Παντοδύναμο Θεό και θα νικήσουμε»

Και δεν ήταν ο μοναδικός που το πίστευε, αλλά ένας από τους αγωνιστές στο μακρύ κατάλογο με ονόματα που στο άκουσμα και μόνο μας προκαλούν ρίγη συγκινήσεως: Θ. Κολοκοτρώνης, Ιω. Μακρυγιάννης, Γεώργιος Καραϊσκάκης, Μάρκος Μπότσαρης, Οδυσσέας Ανδρούτσος, Αθανάσιος Διάκος, Νικηταράς, Παπαφλέσσας, Παλαιών Πατρών Γερμανός, Αλέξανδρος Υψηλάντης, Δημήτριος Υψηλάντης, Ανδρέας Μιαούλης, Κωνσταντίνος Κανάρης, Ρήγας Φεραίος, Ιωάννης Καποδίστριας, Μαντώ Μαυρογένους, Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, Δέσπω Τζαβέλλα, Δόμνα Βιζβίζη και τόσοι άλλοι που είχαν πίστη στον Θεό, σε ηθικές αξίες και υψηλά ιδανικά. Άνθρωποι που οραματίζονταν την Ελλάδα ελεύθερη και δυνατή να προοδεύει συνεχώς. Άνθρωποι θεοσεβούμενοι που πολεμούσαν για τον Θεό, την πίστη και την πατρίδα. Ας κάνουμε μια σύντομη ιστορική αναδρομή.

Στις 23 Φεβρουαρίου του 1821 ο Αλέξανδρος Υψηλάντης έρχεται στο Ιάσιο και κηρύσσει την επανάσταση. Στις 17 Μαρτίου ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης κήρυξε την επανάσταση στη Μάνη, ενώ στις 23 Μαρτίου η σημαία της επανάστασης υψώνεται στη Βοσνίτσα από τον Ανδρέα Λόντο. Στις 25 Μαρτίου 1821, ο Μητροπολίτης Παλαιών Πατρών Γερμανός κήρυξε την επανάσταση στη Μονή της Αγίας Λαύρας, στα Καλάβρυτα της Πελοποννήσου υψώνοντας το χρυσοκέντητο λάβαρο. Ελευθερία ή Θάνατος. Ο αγώνας προχωρά και είναι άνισος. Στις 10 Απριλίου του 1821 απαγχονίζεται ο πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε΄.

Όλοι κλαύστε. Αποθαμένος

Ο αρχηγός της Εκκλησιάς

Κλαύστε, κλαύστε κρεμασμένος

Ωσάν να ‘τανε φονιάς

Ακολουθεί η Μάχη της Αλαμάνας και η σύλληψη του Αθανασίου Διάκου. Νίκησαν οι Τούρκοι, έχασαν οι Έλληνες. Ο Αθανάσιος Διάκος βρήκε μαρτυρικό θάνατο με τη μέθοδο του ανασκολοπισμού από τον Ομέρ Βρυώνη. Επαναστατούν η Ύδρα, οι Σπέτσες, τα Ψαρά και η Σάμος. Οι νησιώτες μπαίνουν στον αγώνα δυναμικά. Ξεχωριστή είναι η παρουσίας μιας γυναίκας, της Μπουμπουλίνας.

Η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα ήταν κόρη του υδραίου πλοιάρχου Σταυριανού Πινότση, καταγόταν από εφοπλιστική οικογένεια και παντρεύτηκε δύο φορές. Με την περιουσία του δεύτερου συζύγου της, που ξεπερνούσε τα 300.000 τάλιρα, ασχολήθηκε με τη ναυτιλία και έγινε μέτοχος σε διάφορα σπετσιώτικα πλοία. Ξόδεψε όλη την περιουσία της, όχι μόνο για τη διατήρηση των πλοίων της, αλλά και για τα στρατεύματα στην ξηρά. Συμμετείχε με το πλοίο της «Αγαμέμνων» στον αποκλεισμό του Ναυπλίου και ανεφοδίασε με δικές της δαπάνες τους υπερασπιστές του Άργους.

Εξίσου σημαντική μορφή του ναυτικού αγώνα ήταν και ο Κωνσταντίνος Κανάρης. Σεμνός ήρωας του 1821, αγωνιστής που έγινε ναύαρχος της επανάστασης και διετέλεσε 5 φορές πρωθυπουργός του ελεύθερου ελληνικού κράτους.

Ρώτησαν κάποτε τον πυρπολητή Κανάρη,

- Πώς τον έκανες τον άθλο Ναύαρχε;

Κι αυτός απάντησε:

- Να, ξύπνησα εκείνο το πρωί και είπα: Απόψε Κωνσταντή θα πεθάνεις για την Ελλάδα.

Στις 23 Σεπτεμβρίου του 1821 γίνεται η άλωση της Τριπολιτσάς. Η επιτυχία οφείλεται στην διορατικότητα και την επιμονή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, ο οποίος κατόρθωσε να πείσει τους οπλαρχηγούς και προεστούς για την αναγκαιότητα της κατάληψης της πρωτεύουσας της Πελοποννήσου. Όμως, στις 30 Μαρτίου του 1822 ακολουθεί η σφαγή της Χίου.

Λίγους μήνες αργότερα, στις 26 Ιουλίου 1822 πραγματοποιήθηκε η περίφημη μάχη στα Δερβενάκια, που στοίχισε στο Δράμαλη την ολοκληρωτική καταστροφή της τεράστιας στρατιάς του. Ωστόσο, στις 28 Ιουλίου 1822 έπεσε το Σούλι, ακολούθησε η μάχη στο Μανιάκι και η έξοδος του Μεσολογγίου…

Για κάποιο διάστημα το 1823 η Ελλάδα είχε δύο κυβερνήσεις έτοιμες για αλληλοσπαραγμό. Παρόμοια διαμάχη το 1824 οδήγησε τον στρατηγό Θεόδωρο Κολοκοτρώνη στη φυλάκιση, τον οποίο αναγκάστηκαν να αποφυλακίσουν το 1825 για να αντιμετωπίσει την απειλή του Ιμπραήμ. Ευτυχώς, όμως,

«ο Θεός είχε υπογράψει τη λευτεριά της Ελλάδας και δεν επήρε πίσω την υπογραφή του»

όπως έλεγε ο Γέρος του Μωριά. Οι Έλληνες είχαν πάρει την απόφασή τους, «Ελευθερία ή Θάνατος». Η πλειοψηφία των ελλήνων ανεξαρτήτου περιουσίας και μορφωτικού επιπέδου ήταν γνήσιοι αγωνιστές. Ο αγώνας για τη χριστιανική πίστη και την ελευθερία της πατρίδας είχε επεκταθεί σε όλη την έκταση της χώρας και δεν ήταν εύκολο να καταπνιγεί.

Παράλληλα, οι ωμότητες των Τούρκων, η πυρπόληση της τουρκικής ναυαρχίδας στη Χίο, η καταστροφή των Ψαρών, η ηρωική αντίσταση στο Μεσολόγγι και πολλά άλλα παρόμοια γεγονότα προκάλεσαν τη συμπάθεια των λαών της Ευρώπης, γεγονός που ανάγκασε τους ηγέτες τους να υποστηρίξουν με τη σειρά τους την απελευθέρωση της Ελλάδας.

«Γιατί θέλει Αρετή και Τόλμη η Ελευθερία»

Η Επανάσταση έφτασε στο τέλος της στις 20 Οκτωβρίου του 1827 όταν πραγματοποιήθηκε η Ναυμαχία του Ναυαρίνου στον κόλπο της Πύλου. Η σημασία της Ναυμαχίας ήταν τεράστια. Γύρω στις 6 μ.μ. τα πάντα είχαν τελειώσει. Όλη αυτή η ιστορική ναυμαχία είχε διαρκέσει μονάχα 4 ώρες. Οι καταστροφές ήταν δυσανάλογες: 60 εχθρικά πλοία καταστράφηκαν εντελώς και πολλά άλλα ανατινάχθηκαν από τους ίδιους τη νύχτα για να μην τα αιχμαλωτίσουν οι σύμμαχοι.

Αξιόλογο ρόλο στον αγώνα του 1821 έπαιξε και η Γαλλική Επανάσταση. Οι ιδέες της περί δημοκρατίας, ισότητας και δικαιοσύνης που ήταν ελληνικές ιδέες από την αρχαιότητα βρήκαν εύφορο έδαφος στην ελληνική σκέψη και ιδιοσυγκρασία. Αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός της συμπερίληψής τους στο πρώτο Ελληνικό Σύνταγμα, που ψήφισε η Α΄ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου την 1^η Ιανουαρίου του 1822.

Τελικά, η εθνεγερσία των Ελλήνων του 1821 πέτυχε την Εθνική Παλιγγενεσία. Την αναγέννηση της Ελλάδας. Το Ελληνικό κράτος στις 3 Φεβρουαρίου του 1830 κυρώθηκε ανεξάρτητο με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου. Λίγο νωρίτερα, στην Γ΄ Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας (1827), ο Ιωάννης Καποδίστριας είχε εκλεγεί Κυβερνήτης του νεοσύστατου ελληνικού κράτους. Ο Ιωάννης Καποδίστριας ήταν φωτισμένη προσωπικότητα με λαμπρή πορεία στην Ευρώπη. Η εμπειρία του από τις διπλωματικές διαπραγματεύσεις επηρέασε τις ιδέες του σχετικά με τα δικαιώματα των λαών για αυτοδιάθεση. Από το 1815, ως Υπουργός Εξωτερικών του Τσάρου ασκούσε σημαντική επιρροή στην ευρωπαϊκή σκηνή. Όταν, μάλιστα, ξέσπασε η Ελληνική Επανάσταση, παρότι τη θεωρούσε άκαιρη, συνέβαλε καθοριστικά στη διάσωσή της, αφού κατόρθωσε να μην επέμβουν οι Μεγάλες Δυνάμεις υπέρ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ωστόσο, το 1822 οδηγήθηκε στην παραίτησή του από το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών, όταν φάνηκε πως ο Τσάρος δεν ήταν διατεθειμένος να στηρίξει τους Επαναστατημένους Έλληνες απέναντι στις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές Δυνάμεις.

Από το 1822 έως το 1827 διέμεινε στη Γενεύη αξιοποιώντας τις γνωριμίες του και τις ικανότητές του υπέρ της ελληνικής υπόθεσης και διαμορφώνοντας ένα ισχυρό φιλελληνικό δίκτυο. Η Γ΄ Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας (1827) εξέλεξε τον Ιωάννη Καποδίστρια, Κυβερνήτη της Ελλάδας, με επταετή θητεία. Από τη θέση αυτή προσπάθησε να θέσει τις βάσεις για το νέο ελληνικό κράτος, με γνώμονα τις αρχές του αλλά και την εμπειρία του. Συνοπτικά, προσπάθησε να οργανώσει το κράτος διοικητικά και οικονομικά, ίδρυσε τη Γεωργική Σχολή στην Τίρυνθα για την εκπαίδευση των ελλήνων αγροτών. Εισήγαγε την άγνωστη ως τότε πατάτα και στήριξε την παραγωγή μεταξιού. Έδωσε μεγάλη βαρύτητα στην ελληνική παιδεία, καθώς ίδρυσε το πρώτο ελληνικό Γυμνάσιο, το Κεντρικό Σχολείο και πολλά ακόμα σχολεία. Τέλος, προσπάθησε με τη διπλωματική του εμπειρία σε διαπραγματεύσεις με τις Μεγάλες Δυνάμεις να κατοχυρώσει όσα περισσότερα ελληνικά εδάφη του επιτρεπόταν.

Σήμερα, που ζούμε σε καιρούς πολύ διαφορετικούς, ίσως δεν καταλαβαίνουμε το νόημα και το μέγεθος του θαύματος αυτού που αποκαλείται «Ελληνική Επανάσταση». Παρ’ όλα αυτά δεν πρέπει να ξεχνάμε τη θυσία και το όραμα των αγωνιστών του ’21, αλλά ως γνήσια τέκνα τους πρέπει να είμαστε έτοιμοι να τους μιμηθούμε και να νιώθουμε περήφανοι που είμαστε Έλληνες, χριστιανοί ορθόδοξοι, απόγονοι ένδοξων ηρώων, γενναίων και ατρόμητων πολεμιστών, όπως έγραψε καλύτερα ο Διονύσιος Σολωμός στον Εθνικό μας Ύμνο:

«Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένοι, των Ελλήνων τα ιερά

Και σαν πρώτα ανδρειωμένοι, χαίρε ω χαίρε λευτεριά»

Σας ευχαριστώ