ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ

Κρύβουμε, άραγε, όλοι έναν κανίβαλο μέσα μας;

Δυσάρεστη έκπληξη που, προϊόντος του χρόνου, μετατρέπεται σε θυμό, νοιώσαμε διαβάζοντας σήμερα στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ σχόλιο ενός-μίας δημοσιογράφου με τίτλο «Αξιολόγηση που τους χρειάζεται!» και αναφορά- κριτική σε έρευνα του συναδέλφου Χρήστου Κάτσικα σχετικά με τις επιδόσεις των μαθητών στις σημερινές συνθήκες.

Ο-Η δημοσιογράφος με την υπογραφή Κ. ΚΑΤ. μέμφεται τον ερευνητή και τους συναδέλφους (514 καθηγητές Γυμνασίων και Λυκείων) που απάντησαν στην έρευνα διότι «υποστηρίζουν ότι οι χαμηλές επιδόσεις των μαθητών έχουν άμεση σχέση με τις συνέπειες της κρίσης στις οικογένειές τους», ενώ, όπως διαπιστώνει ο-η Κ. ΚΑΤ., δεν γίνεται «ούτε λόγος για τυχόν ευθύνες των εκπαιδευτικών, οι οποίοι στους δύσκολους καιρούς που περνάνε τα παιδιά μας θα ‘πρεπε περισσότερο από ποτέ να τιμούν τον ρόλο τους ως λειτουργοί και όχι ως διεκπεραιωτές της δημόσιας εκπαίδευσης.». Ο-Η Κ. ΚΑΤ. συνεχίζει διαβεβαιώνοντας ότι «Δυστυχώς δεν είναι λίγα τα παραδείγματα δασκάλων και καθηγητών που με την συμπεριφορά τους διώχνουν τα παιδιά από τα σχολεία» και, αφού συμφωνεί μεν με το συμπέρασμα της έρευνας, πλην όμως το θεωρεί ελλιπές, μονόπλευρο γιατί καταγράφει «την άποψη των καθηγητών και μόνο», καταλήγει επί λέξει: «Αξιολόγηση που… χρειάζεται σε ορισμένους. Και ιδίως από τους ίδιους τους μαθητές».

Επειδή το σχόλιο του-της Κ. ΚΑΤ. προσβάλλει όχι μόνο την επαγγελματική, εκπαιδευτική-παιδαγωγική υπόσταση και αξιοπρέπεια, αλλά και τη νοημοσύνη μας, έχουμε τρεις, όσο το δυνατόν συντομότερες, ενστάσεις- παρατηρήσεις:

Παρατήρηση 1^η:

Θεωρούμε απίθανο να μη μπορεί να καταλάβει κάποιος, και δη δημοσιογράφος, ότι η έρευνα του Χρήστου Κάτσικα δεν είχε στόχο την ανίχνευση των γενικών αιτιών πτώσης των μαθητικών επιδόσεων, αλλά το αν και πόσο η οικονομική κρίση (στενότητα, ανέχεια, φτώχια, στέρηση, πείνα) της οικογένειας τα τέσσερα τελευταία χρόνια επηρέασε προς το αρνητικό τις μαθητικές επιδόσεις.

Ειδικότερα, αν το επίπεδο της μαθητικής επίδοσης ήταν Α και στα χρόνια της κρίσης υποχώρησε ραγδαία, τότε, γι’ αυτό, ευθύνεται μια νέα αιτία κι όχι μόνο ή κυρίως, οι πιθανές προϋπάρχουσες! Τόσο δύσκολο είναι να το καταλάβει κανείς;

Παρατήρηση 2^η :

Ο-Η Κ. ΚΑΤ. μας εγκαλεί ότι δεν συμπεριφερόμαστε ως λειτουργοί, αλλά ως απλοί διεκπεραιωτές απέναντι στους μαθητές μας. Αναρωτιόμαστε από πού και πως συμπέρανε κάτι τέτοιο! Έκανε δική της-του έρευνα; Ξέρει αν και πόσοι καθηγητές και καθηγήτριες, σε χιλιάδες Γυμνάσια και Λύκεια της χώρας, προσφέρουν δωρεάν πρόσθετη διδακτική στήριξη στους μαθητές-τριές τους, χωρίς να το διαφημίζουν; Ξέρει πόσες καθηγήτριες-καθηγητές έχουν αναλάβει, εκτός ωρών διδασκαλίας, επιπρόσθετα προγράμματα καλλιτεχνικών, περιβάλλοντος, υγείας, άθλησης, μαθητικών εκδόσεων και άλλα παρόμοια, χωρίς να το διατυμπανίζουν γιατί το θεωρούν φυσιολογικό, στο πλαίσιο της προσφοράς στα παιδιά μας; Ναι, στα παιδιά μας, κ-κα Κ. ΚΑΤ.! Γιατί «τα παιδιά σας είναι δύο φορές παιδιά μας.»! Ξέρει πόσοι καθηγητές και καθηγήτριες συμμετέχουν σε προγράμματα διδασκαλίας ελληνικής γλώσσας, αμισθί, σε παιδιά ειδικών αναγκών, μετανάστες, Ρομά και όσους έχουν παρόμοιες ανάγκες; Ξέρει πόσοι καθηγητές και καθηγήτριες βοηθούν υποσιτισμένους μαθητές καθημερινά στα σχολεία τους χωρίς να το ανακοινώνουν δημοσίως; Και σε όλα τα παραπάνω δεν συμπεριλαμβάνονται ανάλογες πρωτοβουλίες και δράσεις που είναι ήδη δημοσιοποιημένες.

Αλλά ας μας πει τουλάχιστον ο-η Κ. ΚΑΤ. αυτό που φαίνεται, όπως το γράφει, ότι ξέρει: Πόσα πολλά δηλαδή είναι «τα παραδείγματα δασκάλων και καθηγητών που με τη συμπεριφορά τους διώχνουν τα παιδιά απ’ τα σχολεία»! Ειλικρινά θα πλουτίσει την εμπειρία και τις γνώσεις μας, γιατί μέχρι τώρα ξέραμε για καθηγητές-δασκάλους ανεπαρκείς, καλομαθημένους, τεμπέληδες και όλα τα σχετικά, που κραύγαζαν τα Μνημονιακά Παπαγαλάκια για όλο τον Ελληνικό λαό! Τώρα που (τι διαβολική σύμπτωση!) η τρικομματική μνημονιακή κυβέρνηση ετοιμάζεται να εφαρμόσει την αξιολόγηση, για να απολύσει εκπαιδευτικούς, μαθαίνουμε και για καθηγητές και δασκάλους που «διώχνουν τα παιδιά απ’ τα σχολεία». Μαθαίνουμε δηλαδή ότι για την προϊούσα μαθητική διαρροή, φταίει η συμπεριφορά των εκπαιδευτικών. Πολύτιμη γνώση, ιδιαίτερα για τον κ. Αρβανιτόπουλο, σε μια κρίσιμη περίοδο!

Παρατήρηση 3^η :

Ο-Η Κ. ΚΑΤ. φαίνεται να γνωρίζει ότι η αξιολόγηση, που ετοιμάζεται να επιβάλλει ο κ. Αρβανιτόπουλος συνεχίζοντας το έργο της, αλήστου μνήμης, κυρίας Διαμαντοπούλου, δεν είναι τίποτε άλλο ή είναι, κυρίως, μια τιμωρητική διαδικασία. Και αυτό γιατί πάνω στον εκφραστικό οίστρο, τιτλοφορεί το σχόλιο «Αξιολόγηση που τους χρειάζεται!» (θαυμάστε το θαυμαστικό!) και καταλήγει γράφοντας «αξιολόγηση που…χρειάζεται σε ορισμένους.» (προσέξτε τα αποσιωπητικά!), όπως περίπου λέμε «ε, ρε ξύλο που σας χρειάζεται!» ή παρεμφερείς, σεξιστικού περιεχομένου συνήθως, προειδοποιήσεις-απειλές. Εδώ συμφωνούμε απολύτως.. Η αξιολόγηση είναι μια διαδικασία όχι για να καλυτερεύσει το σχολείο, αλλά για να τιμωρήσει τους εκπαιδευτικούς με μείωση αποδοχών και απολύσεις!

Αυτή είναι η μια πλευρά της αξιολόγησης βέβαια. Υπάρχει κι άλλη, αυτή της χειραγώγησης-συμμόρφωσης των εκπαιδευτικών στα κελεύσματα της εκάστοτε εξουσίας. Κι αυτή την πλευρά, επίσης, την αποκαλύπτει εμμέσως, πλην σαφώς, η-ο σχολιογράφος, ίσως ασυνείδητα. Ας θυμηθούμε: Γιατί ο Χρήστος Κάτσικας και οι 514 συνάδελφοι δάσκαλοι και καθηγητές «χρειάζονται αξιολόγηση»; Μα, επειδή πιστεύουν, λένε και γράφουν (έγκλημα, έγκλημα!) λανθασμένα, κατά την-τον σχολιαστή, ότι για τις χαμηλές επιδόσεις των μαθητών φταίει η κρίση και όχι και οι εκπαιδευτικοί! Από δω και στο εξής λοιπόν, εμείς οι εκπαιδευτικοί, πρέπει να προσέχουμε τι πιστεύουμε, τι λέμε και τι γράφουμε γιατί θα … αξιολογηθούμε!!! Λαμπρά. Πιο αποκαλυπτικοί για τη φύση και τον χαρακτήρα της αξιολόγησης ούτε εμείς δε θα μπορούσαμε να είμαστε.

Είναι εκπληκτικό πως σ’ ένα τόσο μικρό σχόλιο μπορεί να κρύβεται τόση αυθαιρεσία, υποκειμενισμός στα όρια της εμπάθειας, υποκρισία και αυταρχισμός ίσως (και μακάρι) ασυνείδητος. Φαίνεται πως ο πρετεντερισμός είναι μεταδοτικός στις μέρες μας. Κολλάς χωρίς, πολλές φορές, να το καταλάβεις!

ΥΓ.1: Πιστέψτε με κύριε-κυρία Κ. ΚΑΤ.: Όσοι από μας απορρίπτουμε την αξιολόγηση, δεν το κάνουμε επειδή φοβόμαστε για τους εαυτούς μας. Είμαστε, χωρίς σεμνοτυφίες, πολύ καλοί (όχι μόνο εμείς βέβαια), απ’ τους καλύτερους, στη δουλειά μας. Φοβόμαστε για τα παιδιά μας και πολλούς συναδέλφους μας, που θα αναγκαστούν, για να μην πεινάσουν, να γίνουν απλοί διεκπεραιωτές της δημόσιας εκπαίδευσης κι όχι να τιμούν το ρόλο τους ως λειτουργοί, όπως ακριβώς λέτε εσείς.

ΥΓ.2: Ο «κανιβαλισμός» δεν είναι σούσι για να γίνει ανεκτός ως διατροφική μόδα. Από κάποιες εφημερίδες περιμένεις ένα επίπεδο στην κριτική, όσο οξεία και να είναι, ακόμα και στα όρια της επίθεσης! Όχι όμως τέτοιους τίτλους και τέτοιες κατακλείδες, ιδιαίτερα σήμερα. Πως θα σας φαινόταν εσάς, αν κάποιος έγραφε «ε, ρε απόλυση που τους χρειάζεται!»;

http://anexartitosima.wordpress.com

Η έρευνα:

Αύξηση παρουσιάζουν οι μαθητές του τελευταίου θρανίου, δηλαδή τα παιδιά εκείνα που έχουν εγκαταλείψει την προσπάθεια  και γυρίζουν την πλάτη στο σχολείο, ενώ συρρικνώνεται σημαντικά ο αριθμός εκείνων που προσπαθούν να πετύχουν υψηλούς βαθμούς.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι το σχολείο τείνει να μετατραπεί σε "βιομηχανία αναλφαβητισμού", φαινόμενο που συνδέεται άρρηκτα με την οικονομική κρίση και τις συνέπειές της σε όλες τις οικογένειες, ιδίως στα χαμηλά στρώματα και τους τους γόνους εργατών και των μικροϋπαλλήλων.
Σε σχολεία από την Καλλιθέα και τη Νέα Σμύρνη μέχρι την Κέρκυρα και τη Δράμα διαπιστώνεται ότι το 87% των μαθητών δεν καταβάλλουν καμία προσπάθεια, το 76% έχουν μικρότερες βαθμολογικές επιδόσεις και το 95% μειωμένες εκπαιδευτικές και επαγγελματικές προσδοκίες.
Αυτό αποτυπώνεται στα μεγάλα ποσοστά χαμηλών βαθμολογιών που καταγράφονται στις πανελλαδικές εξετάσεις και οι εκπαιδευτικοί υποστηρίζουν ότι αυτό έχει άμεση σχέση με τις συνέπειες της κρίσης.
Όπως επισημαίνει η έρευνα, το "κλειδί του παραδείσου", το πανεπιστήμιο, που την προηγούμενη περίοδο πρόβαλε σαν το σκαλοπάτι που έπρεπε να ανέβουν τα παιδιά όλων των στρωμάτων για να αποκατασταθούν, δεν υπάρχει πια.
Τα πτυχία έχουν χάσει την αποτελεσματικότητα που είχαν στο παρελθόν ως μέσα επαγγελματικής προώθησης, καθώς η ολοένα και αυξανόμενη ανεργία σαρώνει όλους τους τίτλους και ψαλιδίζει τις προσδοκίες.
Η έρευνα αφορά σε αναπαραστάσεις 514 καθηγητών για τις επιδόσεις και τις προσδοκίες των μαθητών τους σε σχέση με το κοντινό παρελθόν.
Πραγματοποιήθηκε από 2/11/2012 έως 20/12/2012 σε 514 καθηγητές Γυμνασίων, Λυκείων και ΕΠΑΛ σε Καλλιθέα, Νέα Σμύρνη, Άλιμο, Πειραιά, Ηλιούπολη, Περιστέρι, Αιγάλεω, Θεσσαλονίκη, Ιωάννινα, Ηράκλειο Κρήτης, Δράμα, Κέρκυρα, Βέροια.
Συγκεντρωτικά τα αποτελέσματα της έρευνας:
* Αυξήθηκε κατά 87% ο αριθμός των μαθητών που δεν καταβάλλουν καμία προσπάθεια σε σχέση με πριν από λίγα χρόνια, ενώ μειώθηκε κατά 11%.
* Η ομάδα μαθητών με υψηλές επιδόσεις, σε σχέση με πριν από λίγα χρόνια αυξήθηκε κατά 19%, μειώθηκε κατ'α 76%.
* Οι προσδοκίες των μαθητών για τις εκπαιδευτικές και επαγγελματικές προοπτικές είναι αυξημένες κατά 3%, μειωμένες κατά 95%.