Αγαπημένοι μας μαθητές,
Είναι λίγα χρόνια τώρα που ζούμε μέσα στα σχολεία, όπως και απ’ έξω, μια δύσκολη πραγματικότητα. Εσείς, στην δύσκολη εποχή της εφηβείας σας, και σαν να μην έφτανε το βάρος των σπουδών σας και της προετοιμασίας σας να «βγείτε» σε έναν κόσμο όλο και πιο ανταγωνιστικό, φορτώνεστε τώρα και ένα επιπλέον βάρος, το βάρος του να είστε η γενιά του μνημονίου, το βάρος του να είστε η γενιά από την οποία όλοι περιμένουν να «σώσει τον κόσμο».
Για μας που ζούμε μαζί σας καθημερινά και καταλαβαίνουμε τα προβλήματα και τις αγωνίες σας, το επιπρόσθετο αυτό βάρος γίνεται δική μας ευθύνη. Έχουμε την ευθύνη να σας εφοδιάσουμε, όχι μόνο με τις γνώσεις και τις δεξιότητες που είναι η «δουλειά» μας, αλλά και με τη δύναμη και την αισιοδοξία που θα χρειαστείτε για να αντεπεξέλθετε στην μοναδική ιστορική πρόκληση που έτυχε στη γενιά σας να αντιμετωπίσει.
Παράλληλα έχουμε να παλέψουμε με μια σειρά από προβλήματα που μας βρήκαν κι εμάς απροετοίμαστους και απειλούν να μας τσακίσουν: εργασιακή ανασφάλεια, δραματική μείωση των εισοδημάτων μας, κοινωνική απαξίωση, επιδείνωση των εργασιακών μας συνθηκών, είναι μερικά από αυτά.
Το σχολείο που ξέραμε, ένα σχολείο με πολλά προβλήματα και αδυναμίες, εξετασιοκεντρικό, βαθμοθηρικό, κλπ, όχι μόνο δεν βελτιώνεται όπως επαίρονται οι εμπνευστές της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης αλλά μετατρέπεται σήμερα σε ένα σχολείο που οξύνει τις κοινωνικές ανισότητες, θεσμοθετεί την αδικία, αντιμετωπίζει εκπαιδευτικούς, γονείς και παιδιά σαν αριθμούς, καταργεί κάθε έννοια παιδαγωγικής ελευθερίας, καλλιεργεί τον κοινωνικό κανιβαλισμό.
Γύρω μας ο κόσμος αλλάζει και όσα ονειρευτήκαμε όταν ήταν η δική μας σειρά για να «αλλάξουμε τον κόσμο» καταρρέουν: παιδεία, υγεία, κοινωνικό κράτος βρίσκονται υπό πτώχευση, αξίες και ιδανικά βρίσκονται υπό πτώχευση, ενώ η καταστολή, ο αυταρχισμός και η έλλειψη δικαιοσύνης κυριαρχούν στη δημόσια ζωή. Δεν αποτύχαμε μόνο, διαψευστήκαμε με τον πιο θλιβερό τρόπο, αφήσαμε την τύχη της χώρας στα χέρια ανάξιων ανθρώπων με αντάλλαγμα την ησυχία μας και την ατομική μας ευημερία και αυτό το πληρώνουμε τώρα, μεταξύ άλλων και με την απαξίωση που βλέπουμε στα δικά σας μάτια. Αυτή είναι μια από τις χειρότερες επιπτώσεις της κρίσης που βιώνουμε.
Όμως παρόλα αυτά ξέρουμε καλά πως έχουμε ευθύνη και καθήκον απέναντι σε σας αλλά και απέναντι στον εαυτό μας να μην παραιτηθούμε, αλλά να αγωνιστούμε. Να αγωνιστούμε όχι μόνο για να σώσουμε ό,τι μπορεί να σωθεί, αλλά και για να δημιουργήσουμε μέσα από το ζόφο εστίες αντίστασης, εστίες αλληλεγγύης και ελπίδας.
Στα πλαίσια του αγώνα για το δημόσιο σχολείο που θέλουμε, σας καλούμε να συζητήσουμε (για το νέο λύκειο, για τη μαθητεία, την τεχνική εκπαίδευση), να συνεργαστούμε, να συναντηθούμε, να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για να διώξουμε το φόβο, την ανασφάλεια, την ηττοπάθεια.
Μάρτιος 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου