Μασάω άμμο

Νίνα Γεωργιάδου

Το 3-2 της απορριπτικης για την Ηριαννα ανοιξε μεσα μου μια ερημο πιο μεγαλη κι από τη Σαχαρα, πιο ανυδρη κι από την Ατακαμα.
«Γιατι θεωρειται υποπτη τελεσης νεων αδικηματων». Μηπως και ξαναερωτευθει περα από το κοτετσοσυρμα. Ή παει για καφε στα Εξαρχεια. Μηπως και ξαναγλιστρισει μια σταγονα ιδρωτα ή ένα δακρυ ή μεταφερθει μια τριχα σ αυτό που καποιοι βαφτιζουν τεκμηριο.
«Γιατι δεν τον χωριζες;» Παροτρυνση από τα εδρανα. Να ερωτευτεις ένα ευηποληπτο λαμογιο , έναν μαφιοζο ή εναν πρεζεμπορα, καποιον τελος παντων κατά τεκμηριο αθωο.

Σηκωνεται μεσα μου μια ανεμοθυελλα και στροβιλιζει θινες αμμου. Ανατριχιαζω και μονο στην σκεψη να υπηρχε ακομη η θανατικη ποινη.

Πηγα στη συγκεντρωση στο Συνταγμα και μου φανηκε τοσο αφορητα λειψη. Ειδικα σε συγκριση με τις 60.000 στην καλλιμαρμαρη ξεφτιλα, με τον τραγογενη Νιονιο κι εκεινο το « αεροπλανα και βαπορια». Αν το εγραφε τωρα θα υμνουσε τα δρομολογια που μεταφερουν τους all inclusive , με τις βερμουδες και τις ασπρες καλτσες, στα τουριστικα στρατοπεδα για να φανε του σκασμου, να πιουν τον απακο και να αποστρεψουν το βλεμμα, μετα βδελυγμιας, απ τους μισοπνιγμενους προσφυγες.
Ολοι μαζι τα φαγαμε αρα, ολοι μαζι μπορουμε. Και συγκεντρωθηκαν 5 τονοι φιδε και κοφτο μακαρονακι, να ξαναφαμε οσοι ολοι μαζι τα φαγαμε και μπουκωμενοι να τραγουδαμε με τον Πορτοσαλτε και τον Αδωνι , «δεν θα περασει ο φασισμος».
Νοιωθω σα να μασαω αμμο. Όχι γιατι μου ηρθε η φαεινη πως η «δικαιοσυνη» είναι ένα από τα εργαλεια. Αυτό είναι παλιο και σκουριασμενο αλλα κανει τη δουλεια του. Μαλιστα κοβει πιο οδυνηρα.
Ουτε γιατι στη Σκιαθο ξεφτιλισαν τον Παπαδιαμαντη, ραινοντας με δαφνες τα ηλιοκαμμενα μηδενικα του survivor, αντι να τους πανε στα σκλαβοπαζαρα της Λιβυης να μας δειξουν εκει τη μαγκια να επιβιωνεις.
Ουτε γιατι στο Αγρινιο προσκυνουν τα βρασμενα καστανα, εξαγοραζοντας καλυτερη θεση στον παραδεισο.
Ουτε γιατι ειμαι πολύ πισω στη λιστα να ποζαρω με τον Πακη στην φωτο-αγενεια του προεδρικου μεγαρου.
Ουτε γιατι δεν ηξερα ποσο ευνοϊκο περιβαλλον είναι η φυλακη για μια διδακτορικη ερευνα.
Μασαω αμμο, καθως ξαναδιαβαζω τον Ηλια Πετροπουλο, παλι στιυς διαδρομους των νοσοκομειων, με το γοφο της μανας μου τσακισμενο.
«Δεν τρέφω αυταπάτες. Μεσα σε τριάντα χρόνια, ο κάποτε μαχητικός ελληνικος λαός μεταβλήθηκε σε έναν πολτό άβουλου οχλου.»

Διαβάστε περισσότερα: http://www.alfavita.gr/