Στέλιος Κούκος
https://www.pemptousia.gr/2020/08/dekapentavgoustos-i-platitera-stin-kogchi-ke-tin-apsida-tou-chronou-ke-tou-kosmou/
Δεκαπενταύγουστος! Δεκαπέντε μέρες σε μία! Πού ξανακούστηκε; Πώς συμποσούνται οι δεκαπέντε σε μία; Ή, και πώς ανακεφαλαιώνονται οι δεκαπέντε σε μία;
Άλλα μήπως και όλος ο κόσμος και όλος χρόνος συμποσούνται και ανακεφαλαιώνονται σήμερα;
Άλλα μήπως και όλος ο κόσμος και όλος χρόνος συμποσούνται και ανακεφαλαιώνονται σήμερα;
Δεκαπενταύγουστος: Ο μισός Αύγουστος και στην ουσία όλος, όλος ο καλός καιρός το καλοκαίρι μας, το θέρος των καρπών, των γεννημάτων συνοψίζεται, ολοκληρώνεται και κορυφώνεται εδώ.
Δεκαπενταύγουστος: Αυτή η μέρα, που μοιάζει να είναι και λαμπρό στίγμα του χρονο-κόσμου μας!
Δεκαπενταύγουστος: Στην ουσία, όμως, δεν αποτελεί, χρονικό σημείο αλλά ένα ρήγμα και ένα άνοιγμα στον χρόνο. Μια άλλη διάσταση της ζωής, το ίδιο, όμως, πραγματική και επιτακτική!
Δεκαπενταύγουστος: Και αν θέλαμε να του δώσουμε ένα σχήμα θα λέγαμε πως αποτελεί την κόγχη στην αψίδα του χρόνου. Εκεί που κατά παράδοση οι εικονογράφοι γράφουν με τα πινέλα τους την Πλατυτέρα των Ουρανών!
Η Πλατυτέρα.
Και εκεί που η φυσική κορύφωση της καρποφορίας και της παραγωγικής χρονιάς ολοκληρώνεται αίφνης όλη η ζωή μας απογειώνεται ή ακόμη και αποθεώνεται με μία αποδημία, μία Κοίμηση, μία εις ουρανούς Μετάσταση!
Η κορύφωση και η αποθέωση του καλοκαιριού, και ιδιαίτερα του ελληνικού καλοκαιριού, είναι στην ουσία η λαμπρή Μετάσταση της Θεοτόκου! Το Πάσχα του καλοκαιριού!
Η γη και ο χρόνος στο τέλος της χρονιάς προσφέρουν το καλύτερο, το κάλλιστον που μπορούν να αποδώσουν και να προσφέρουν.
Το κάλλιστο και το ωραιότατο πλάσμα που μπόρεσε να καρποφορήσει τούτος ο τόπος-κόσμος από την δημιουργία του.
Η γη και ο χρόνος στο τέλος της χρονιάς προσφέρουν το καλύτερο, το κάλλιστον που μπορούν να αποδώσουν και να προσφέρουν.
Το κάλλιστο και το ωραιότατο πλάσμα που μπόρεσε να καρποφορήσει τούτος ο τόπος-κόσμος από την δημιουργία του.
Η Υπεραγία Θεοτόκος προσφέρεται σήμερον ως ο πιο ώριμος, μεστός και πλήρης καρπός της γης στον ουρανό!
Η Παναγία, σήμερον αναχωρεί από ανάμεσα μας με την Αγία και θριαμβευτική Κοίμησή της και ταυτόχρονα επιστρέφει για πάντα σε μας με την Μετάστασή της.
Γιατί, άλλωστε, δεν θα αντεχόταν αυτός ο κόσμος χωρίς Μητέρα.
Μητέρα Μεγαλόχαρη!
Και, έτσι, ο κόσμος μπορεί να ελπίζει διά παντός! Να αποτελεί κοινωνία και κόσμημα!Γιατί, άλλωστε, δεν θα αντεχόταν αυτός ο κόσμος χωρίς Μητέρα.
Μητέρα Μεγαλόχαρη!
Αυτή μονάχα η σχέση μαζί Της αποτελεί κοινωνία, γιατί ανοίγει η καρδιά και γίνεται περιβόλι που χωρά και όλο τον κόσμο.
Και είναι κόσμημα, γιατί μπορεί να μας προσφέρει παραμυθία και αίγλη και αποτελεί πρότυπο λαμπρό, από το οποίο εμφορείται όλη μας η ζωή! Θα έπρεπε… τουλάχιστον.
Για τον λόγο αυτό αλλά και τον τρόπο γίνεται άγιος τόπος και όρος άγιον ο άνθρωπος!
Και να το Περιβόλι της Παναγίας που γίνεται πλέον προσωπικό και όχι μόνο τόπος.
Ένας τρόπος ζωής διά της Παναγίας Αχράντου.
Εδώ και σήμερα, και τώρα στην γιορτή της Κοίμησης, της Μετάστασης, τον Δεκαπενταύγουστο της απώλειας, της επιστροφής και της διά πάντα εύρεσης και απόκτησης τιμούμε τον ενδιάμεσο θρόνο. Που έγινε η νέα γη, η νέα δημιουργία, ο πανάγιος άνθρωπος για να τιμήσει, να υποδεχθεί, να μας προσφέρει τον Θεάνθρωπο!
Αυτή, λοιπόν, η Υπεραγία Θεοτόκος αποτελεί πολλαπλώς και ουσιαστικά και το τέλος και το πέρας του χρόνου, αλλά και την αρχή και το άνοιγμά του.
Η Παναγία είναι ο χρόνος ο αληθινός!
Και ο Δεκαπενταύγουστος η ίδια η μορφή, εικόνα και η υπόσταση της Μεγαλόχαρης!
Η Παναγία είναι ο χρόνος ο αληθινός!
Και ο Δεκαπενταύγουστος η ίδια η μορφή, εικόνα και η υπόσταση της Μεγαλόχαρης!
Και συνάμα, ο αργόσυρτος και πυρίκαυστος Δεκαπενταύγουστος, αποτελεί κήπο και αρχονταρίκι Της που μας παρηγορεί στους σωματικούς και ψυχικούς μας καύσωνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου