1. «Ή θα χάσετε ή θα πεθάνετε». Ο θρυλικός ποδοσφαιρικός αγώνας του θανάτου, όπου η ανυπότακτη ουκρανική ομάδα Στάρτ διέλυσε την Ναζιστική παρά το τελεσίγραφο. Ελάχιστοι επέζησαν μετά το ματς...
2. Η ποδοσφαιρική ομάδα που ξεκληρίστηκε κατά τη διάρκεια της Γενοκτονίας των Ποντίων
Ο ελληνικός λαός που βίωσε την εξόντωση από τον δάσκαλο του φασισμού Κεμάλ και από τον μαθητή Χίτλερ, οφείλει να γνωρίζει –και ιδιαίτερα οι νέοι άνθρωποι– ότι ο κεμαλισμός και ο ναζισμός είναι ο ίδιος φασισμός.
1. Το ιστολόγιό μας κάνει γνωστό έναν αγώνα υπό άλλες συνθήκες, στον οποίο οι Ναζί ταπεινώθηκαν από μιά αποφασισμένη ομάδα Ουκρανών πατριωτών-αντιφασιστών...
Καλοκαίρι του 1941. Ο πλανήτης έχει παραδοθεί για τα καλά στις φλόγες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Στην Ευρώπη οι δυνάμεις του Χίτλερ προελαύνουν και το Σεπτέμβριο της ίδια χρονιάς καταλαμβάνουν ένα σημαντικό κέντρο της Σοβιετικής Ένωσης: την πόλη του Κιέβου.
Ο τερματοφύλακας της Ντιναμό που αρνήθηκε στο αφεντικό του να μετακινηθεί σε φιλογερμανική ομάδα.
Η ιδεολογία του και η αγάπη για την πατρίδα δεν του επέτρεπε να γίνει έρμαιο στα χέρια των Ναζί. Ο τερματοφύλακας της Ντιναμό Κιέβου, Νικολάι Τρούσεβιτς δεν πειθόταν στις προτροπές του αφεντικού του, Γκέοργκ Σβετσόφ, να αλλάξει ομάδα και να γίνει μέλος της φιλογερμανικής ποδοσφαιρικής ομάδας Ρουχ, που είχε συγκροτήσει. Ο ίδιος ήξερε ότι χρωστούσε πολλά στον Σβετσόφ καθώς τον είχε σώσει από το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Νταρνίτσα, όταν οι Γερμανοί είχαν συλλάβει αυτόν κι άλλους χιλιάδες Ουκρανούς. Γνώριζε ότι το αφεντικό του στο φούρνο ήταν πιστός συνεργάτης των Ναζί, ένας υποτακτικός που βάζει το προσωπικό του συμφέρον πάνω απ” οτιδήποτε άλλο, ακόμα κι από της ίδιας του της χώρα, μια κλασική δηλαδή περίπτωση Εφιάλτη. Γι “αυτό λοιπόν ο Νικολάι αρνιόταν. Ο Νικολάι Τρούσεβιτς ήταν ένας εξαιρετικός τερματοφύλακας, όταν αγωνιζόταν στην τοπική Ντιναμό. Ο σεβασμός που απολάμβανε από τους συμπολίτες του ήταν μοναδικός και αν συμμετείχε στη γερμανόφιλη ομάδα της Ρουχ ο λαός του Κιέβου θα δεχόταν μεγάλο πλήγμα, χώρια τα προπαγανδιστικά οφέλη που θα αποκόμιζε η Γκεστάπο....
Ο Νικολάι Τρούσεβιτς αποφάσισε να δημιουργήσει μια ομάδα με δικές του ενέργειες. Γνώριζε εξ” αρχής πάνω σε ποιους θα βασιζόταν, και απευθύνθηκε ευθύς στους παλιούς του συμπαίκτες της Ντιναμό, που αγωνίζονταν μαζί πριν ξεσπάσει ο πόλεμος. Ο Αλεξέι Κλιμένκο, ο νεαρός αμυντικός Μιχαήλ Σβιριντόφσκι, ο ασημένιος Ολυμπιονίκης Μιχαήλ Πουτίστιν, ο Νικολάι Κορότκιχ, ο Μακάρ Γκοντσαρένκο και το «κτήνος» Ιβάν Κουζμένκο, θα αποτελούσαν τη ραχοκοκαλιά της νέας ομάδας. Παρέα και άλλοι τρεις από τη Λοκομοτίβ Κιέβου που έτρεξαν στο κάλεσμα του Τρούσεβιτς, οι Μιχαήλ Μέλνικ, Βλάντιμιρ Μπαλάιν και Βασίλι Σουκάρεφ. Και το όνομα; Φυσικά δεν θα μπορούσε να είναι το «Ντιναμό», καθώς θα προκαλούσε φρενίτιδα στους κατακτητές. Το όνομα της ομάδας θα ήταν Σταρτ, με τη λέξη να έχει ανάλογη σημασία με την αγγλική γλώσσα, δηλαδή αρχή. Έτσι ο Νικολάι Τρούσεβιτς και οι συμπαίκτες του θα έκαναν μια νέα αρχή παίζοντας ποδόσφαιρο, αποδρώντας έστω και για λίγες ώρες από τη μιζέρια του πολέμου και της καθημερινής βιοπάλης....
Η ανίκητη Σταρτ χτίζει το μύθο της ανυπότακτης ομάδας κόντρα στους Ναζί. Το πρώτο παιχνίδι έγινε στο στάδιο «Ζενίτ» του Κιέβου, όπου η Σταρ διέλυσε μια ομάδα Ούγγρων (σύμμαχοι των Γερμανών) με σκορ 6-2. Επόμενος αντίπαλος ακόμα μια μεικτή, αυτή τη φορά από Ρουμάνους στρατιώτες, η οποία έφυγε με έντεκα γκολ στο κεφάλι. Όταν όμως ο Τρούσεβιτς και οι υπόλοιποι νίκησαν την γερμανική PGS, τότε η ψυχολογία του λαού άλλαξε για τα καλά. Αν και ο Τύπος της χώρας ήταν περιορισμένος από τους Ναζί, αναγνώρισε τα κατορθώματα της Σταρτ και ενισχύθηκε το ηθικό των υπόδουλων Ουκρανών...
Οι συνεχείς επιτυχίες της ομάδας και η ανταπόκριση του κόσμου που τους θεωρούσε λαϊκά ινδάλματα εξόργισε τους Γερμανούς, οι οποίοι αποφάσισαν να βάλουν φρένο στην αήττητη πορεία τους. Τότε εστάλη στο Κίεβο η φημισμένη αήττητη γερμανική ομάδα Φλάκελφ, που ήταν η επίσημη ποδοσφαιρική εκπρόσωπος της αεροπορίας. Στις 6 Αυγούστου του 1942, Φλάκερφ και Σαρτ βρέθηκαν αντιμέτωπες, με τους Ουκρανούς να επικρατούν με χαρακτηριστική άνεση των στρατιωτών-αθλητών του Γ’ Ράιχ και σκορ 5-1. Ήταν μια ήττα σόκ για την «ιδανική» ομάδα της Άριας φυλής που ταπεινώθηκε από ένα τσούρμο «υποταγμένων» Ουκρανών. Το χαστούκι στην αίσθηση της γερμανικής υπεροχής ήταν ηχηρό και οι Γερμανοί αναζήτησαν εκδίκηση με κάθε μέσο. Οι γερμανοί στήνουν τη ρεβάνς και απαιτούν: «Ή θα χάσετε ή θα πεθάνετε» Η ρεβάνς προγραμματίστηκε τρεις μέρες αργότερα, στις 9 Αυγούστου. Η σημασία που είχε αποκτήσει η αναμέτρηση έκανε μαζική τη προσέλευση στο γήπεδο «Ζενίτ» του Κιέβου. Χαρακτηριστικό είναι ότι τα φυλλάδια που τύπωσαν οι Ναζί ανέφεραν τη λέξη «εκδίκηση» κάτω από την αναγγελία του ποδοσφαιρικού αγώνα. Πριν από το ματς, ένας άνδρας με στολή των S.S. εισήλθε στα αποδυτήρια της Σταρτ για να μεταφέρει ένα ξεκάθαρο μήνυμα στους ποδοσφαιριστές: «Είμαι ο διαιτητής του σημερινού αγώνα. Ξέρω ότι είστε μια πολύ καλή ομάδα. Σας παρακαλώ ακολουθήστε τους κανόνες, μην παραβείτε κανέναν, και πριν την έναρξη χαιρετίστε τους αντιπάλους σας με τον τρόπο το δικό μας». Στο χαιρετισμό των ομάδων, οι Ουκρανοί παίκτες της Σταρτ αντί για “Hail Hitler” βροντοφώναξαν “Fizcult Hura”, τον αντίστοιχο σοβιετικό χαιρετισμό! Άπαντες αντιλήφθηκαν ότι θα τα έπαιζαν όλα για όλα....
Το πρώτο παιχνίδι έγινε στις 06/08 και η ρεβάνς του θανάτου στις 09/08
Το πρώτο παιχνίδι έγινε στις 6/8 και η ρεβάνς του Θανάτου στις 9/8...
Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/i-tha-chasete-i-tha-pethanete-o-thrilikos-podosferikos-agonas-tou-thanatou-opou-i-anipotakti-oukraniki-omada-start-dielise-tin-nazistiki-para-to-telesigrafo-elachisti-epezisan-meta-to-mats/
Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/i-tha-chasete-i-tha-pethanete-o-thrilikos-podosferikos-agonas-tou-thanatou-opou-i-anipotakti-oukraniki-omada-start-dielise-tin-nazistiki-para-to-telesigrafo-elachisti-epezisan-meta-to-mats/
Πέραν του διαιτητικού στησίματος και των ξεκάθαρων απειλών εκ μέρους των Γερμανών, οι παίκτες της Σταρτ ήταν εργάτες που δούλευαν ολημερίς για ένα ξεροκόμματο και όχι επαγγελματίες αθλητές, όπως οι αντίπαλοί της Φλάκελφ. Οι Ναζί αντιπαρέταξαν δύναμη και αντιαθλητικά μαρκαρίσματα στο τεχνικό επίπεδο των Ουκρανών, με τον γκολκίπερ Τρούσεβιτς να μένει αναίσθητος για μερικά λεπτά μετά από ένα χτύπημα εκτός φάσης. Το θεαματικό γκολ όμως του Κουζμένκο που τάραξε τα γερμανικά δίχτυα, έδωσε αέρα υπεροχής στη Σταρτ, η οποία και πήγε στα αποδυτήρια προηγούμενη με 3-1 στο ημίχρονο. Στην ανάπαυλα οι Ουκρανοί δέχθηκαν και δεύτερη γερμανική επίσκεψη, αυτή τη φορά από άνθρωπο των SS παρέα με τον προδότη και συνεργάτη των κατακτητών, Γκέοργκ Σβετσόφ. Ο Σβετσόφ παρότρυνε τον Τρούσεβιτς και τους υπόλοιπους να «δώσουν» το ματς, και ο Γερμανός τους επεσήμανε να σκεφτούν τις συνέπειες σε περίπτωση που πράξουν αντίθετα. Το δεύτερο ημίχρονο είχε από δυο γκολ για την κάθε ομάδα, με το σκορ να διαγράφεται 5–3 υπέρ της Σταρτ, ωστόσο στο τέλος συνέβη η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Ο αμυντικός Αλεξέι Κλιμένκο πήρε τη μπάλα και αφού πέρασε όλη τη γερμανική άμυνα και τον τερματοφύλακα έφτασε μέχρι τη γραμμή και κοντοστάθηκε. Τότε, αντί να σκοράρει κλότσησε τη μπάλα προς το κέντρο! Ο διαιτητής των SS σφύριξε πριν καν συμπληρωθούν τα ενενήντα λεπτά, και όλοι προσπαθούσαν να αφουγκραστούν ποια θα ήταν η τύχη των νικητών....
Τα αντίποινα των Ναζί. Η Σοβιετική ιστορία αναφέρει πως οι ποδοσφαιριστές εκτελέστηκαν λίγο μετά το παιχνίδι, ωστόσο η έρευνα παρουσιάζει και μια άλλη εκδοχή εξίσου τραγική. Σταδιακά μετά τις 9 Αυγούστου, οι ποδοσφαιριστές της Σταρτ συλλαμβάνονταν για ανάκριση κατηγορούμενοι ότι συνεργάζονταν με τη Σοβιετική αστυνομία. Η κατάσταση χειροτέρεψε όταν ο Τρούσεβιτς και η παρέα του νίκησαν με 8-0 τη Ρουχ, την ομάδα του αφεντικού του Σβετσόφ, και φίλου των Γερμανών. Ο Κορότκιχ πέθανε στη διάρκεια των βασανιστηρίων από τους Ναζί (άλλη εκδοχή τον θέλει να έχει ήδη συλληφθεί πριν τον αγώνα) και οι υπόλοιποι μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου οι άλλοτε συνάδελφοι στο φούρνο και συμπαίκτες στο γήπεδο, Κουζμένκο, Κλιμένκο, Τρούσεβιτς εκτελέστηκαν μερικούς μήνες αργότερα. «Ο Αγώνας του Θανάτου», ήρθε στο φως της δημοσιότητας 16 χρόνια μετά τη διεξαγωγή του, από ένα άρθρο Ουκρανού δημοσιογράφου σε εφημερίδα του Κιέβου. Ταινίες δημιουργήθηκαν εμπνευσμένες από το εν λόγω συμβάν, βιβλία γράφτηκαν και το γεγονός πέρασε στη σφαίρα του θρύλου, διόλου άδικα....
Οι ήρωες της ΣΤΑΡΤ που έμειναν στην Ιστορία
Οι ήρωες της Σταρτ, που έμειναν στην ιστορία...
Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/i-tha-chasete-i-tha-pethanete-o-thrilikos-podosferikos-agonas-tou-thanatou-opou-i-anipotakti-oukraniki-omada-start-dielise-tin-nazistiki-para-to-telesigrafo-elachisti-epezisan-meta-to-mats/
Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/i-tha-chasete-i-tha-pethanete-o-thrilikos-podosferikos-agonas-tou-thanatou-opou-i-anipotakti-oukraniki-omada-start-dielise-tin-nazistiki-para-to-telesigrafo-elachisti-epezisan-meta-to-mats/
Το 2005 η Εισαγγελία του Αμβούργου έκλεισε την υπόθεση. Το πόρισμα αναφέρει ότι δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να αποδεικνύει ότι οι ποδοσφαιριστές της Σταρτ δολοφονήθηκαν από τους Ναζί εξαιτίας της νίκης τους. Η υπόθεση αν και μπήκε στο αρχείο, θεωρήθηκε μια ακόμα συγκάλυψη των γερμανικών εγκλημάτων κατά την διάρκεια του πολέμου. Βγαίνοντας κανείς από την κύρια έξοδο του πρώην σταδίου «Ζενίτ» και νυν «Σταρτ» στο Κίεβο, βλέπει στα δεξιά του ένα άγαλμα που αναπαριστά την εικόνα τεσσάρων ποδοσφαιριστών, που στέκονται αιώνιο σύμβολο θάρρους και αυταπάρνησης. «Η δόξα σας δεν θα ξεθωριάσει στους αιώνες…» αναφέρει η επιγραφή, για εκείνους τους ανθρώπους που μπόρεσαν να μη δειλιάσουν, κοιτάζοντας κατάματα το θάνατο....
http://www.mixanitouxronou.gr
2.
Η ποδοσφαιρική ομάδα που ξεκληρίστηκε κατά τη διάρκεια της Γενοκτονίας
Από το 1908 έως το 1923 συντελέστηκε ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, παρόμοιο με το Ολοκαύτωμα των Εβραίων από τους ναζί, ενώ οι ιστορίες που έρχονται από εκείνη τη ζοφερή περίοδο των αρχών του 20ού αιώνα είναι συγκλονιστικές, γεμάτες, πόνο, δάκρυα και σπαραγμό.
Το Sport-Retro.gr παρουσιάζει μία αθλητική ιστορία για τη Γενοκτονία των Ποντίων, συγκεκριμένα τον Ελληνικό Αθλητικό Σύλλογο «Πόντος» Μερζιφούντας, του οποίου τα μέλη απαγχονίστηκαν στην Αμάσεια το 1921, αφού ο σύλλογος κατηγορήθηκε ως «επαναστατικός».
Η ίδρυση και οι σκοποί του
O Γιώργος Λυσαρίδης, ο οποίος υπήρξε καθηγητής του Κολλεγίου Ανατόλια στη Θεσσαλονίκη επί 27 συνεχόμενα χρόνια (1985-2012) παραθέτει στο Sport-Retro.gr πολύτιμα ιστορικά στοιχεία.
O «Ελληνικός Σύλλογος Πόντος» ιδρύθηκε το 1909 και πρόδρομός του υπήρξε ο αθλητικός σύλλογος Πόντος που λειτουργούσε ήδη από το 1903.
Όπως αναφέρεται στο άρθρο 1 του καταστατικού του, το οποίο εγκρίθηκε και τέθηκε σε εφαρμογή στις 21 Ιανουαρίου 1909, «Ιδρύεται σύλλογος υπό την επωνυμίαν «Ελληνικός Σύλλογος Πόντος», διά της ενώσεως των εν τω Ανατολικώ Κολλεγίω Μερζιφούντος δύο συλλόγων των Ελλήνων μαθητών: του αθλητικού συλλόγου «Πόντος» και της «Φιλεκπαιδευτικής Λέσχης» μετά του μουσικού παραρτήματός της «Ορφεύς».
Στο άρθρο 2 του καταστατικού προσδιορίζεται ο σκοπός του νέου Συλλόγου: «Σκοπός του Συλλόγου είναι η, εν αδελφική συνενώσει όλων των εν τη σχολή ταύτη Ελλήνων σπουδαστών, α) διανοητική, β) σωματική και γ) καλαισθητική των μελών αυτού ανάπτυξις».
Στο βιβλίο «Ο Ελληνικός Αθλητικός Σύλλογος «Πόντος» Μερζιφούντας – Από το γήπεδο στην αγχόνη» ο Θεοφάνης Μαλκίδης, διδάκτωρ Κοινωνικών Επιστημών και μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών, παραθέτει πληροφορίες
Για την ακρίβεια αναφέρει: «Στη διοίκησή του συμμετείχαν τόσο οι μαθητές όσο και οι δάσκαλοι του κολλεγίου, ενώ η δραστηριότητά του αφορούσε στους τομείς του αθλητισμού, του πνεύματος, της τέχνης. Ο σύλλογος διοργάνωνε ερασιτεχνικές θεατρικές παραστάσεις, δημιούργησε εξαιρετική βιβλιοθήκη, ενώ το 1910 ανέλαβε στην έκδοση του περιοδικού «Πόντος, Μηνιαίον δημοσίευμα φιλολογικόν, επιστημονικόν και παιδαγωγικόν».
Συμμετείχε ο σύλλογος Πόντος σε τοπικά πρωταθλήματα; «Ο αθλητικός σύλλογος δεν έδινε επίσημους αθλητικούς αγώνες. Έδινε φιλικούς ποδοσφαιρικούς αγώνες στο πλαίσιο αθλητικών επιδείξεων που γίνονταν στο εσωτερικό της σχολής. Δεν συμμετείχε σε κάποιο πρωτάθλημα (σ.σ. δεν υπήρχε εκείνη την εποχή οργανωμένο τουρκικό πρωτάθλημα).
Επιπλέον ο σύλλογος είχε άλλα τμήματα αθλοπεδιών, όπως ο στίβος. Στο περιοδικό καταγράφονταν τα αποτελέσματα αγώνων, οι αθλητικές δραστηριότητες και οι επιδόσεις των αθλητών», αναφέρει ο Γιώργος Λυσαρίδης.
Επίσης, παρατηρεί ότι: «Ο σύλλογος Πόντος παρακολουθεί τη ζωή του Ανατόλια και επηρεάζεται. Η κοινή τους πορεία, ασφαλώς, επηρεάζεται και από το γενικότερο κλίμα που επικρατεί στην περιοχή, τις σχέσεις μεταξύ των πληθυσμών, τις πολεμικές εχθροπραξίες στον ευρύτερο γεωγραφικό χώρο, την εσωτερική «εντροπία» στην οθωμανική επικράτεια, τη ρευστότητα στις σχέσεις μεταξύ των γειτονικών κρατών και τις ανακατατάξεις που προκαλούν οι διεκδικήσεις και τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων της εποχής».
Η ακμή πριν από το δεύτερο κύμα διώξεων
Βάσει των στοιχείων που δίνει ο Γιώργος Λυσαρίδης: «Η κορύφωση της ακμής του Κολλεγίου Ανατόλια στη Μερζιφούντα σημειώθηκε το 1913-1914, όταν το δυναμικό του αριθμούσε 425 μαθητές (200 Έλληνες, 160 Αρμένιοι, 40 Ρώσοι, 25 Τούρκοι) και 33 καθηγητές (10 Αμερικανοί, 11 Αρμένιοι, 9 Έλληνες, 2 Ρώσοι, 1 Ελβετός).
Με επίκεντρο την περίοδο αυτή σημειώνεται η άνθηση και ακμή του συλλόγου Πόντος που φθάνει να έχει 180 μέλη και πλουσιότατη δράση.
Το κίνημα των Νεοτούρκων (1908) δεν φάνηκε αρχικά να επηρεάζει αρνητικά τη ζωή των Ελλήνων στη Μερζιφούντα – τουναντίον οι επικεφαλής του κινήματος «Ενότητα και Πρόοδος» Ενβέρ και Νιγιαζί Πασάς διαβεβαίωναν τον πληθυσμό ότι εγκαινιάζεται πλέον μια νέα εποχή, με χαρακτηριστικά τη δημοκρατία, την ισονομία, την ελεύθερη έκφραση και την ειρηνική συνύπαρξη των πληθυσμών με τις διαφορετικές εθνικότητες και θρησκείες.
Όμως, δεν άργησε να εκδηλωθεί το σκοτεινό σχέδιο αφανισμού του χριστιανικού και του ελληνικού στοιχείου από την ευρύτερη περιοχή του Πόντου.
Οι διωγμοί των Αρμενίων (1914-1915) με το 1.500.000 περίπου εκατομμύριο θύματα, αποτελούσαν το προανάκρουσμα για την παρόμοια τύχη και των Ελλήνων.
Το 1916 εξαπολύεται η πρώτη μεγάλη οργανωμένη επίθεση των Νεοτούρκων στο ελληνικό στοιχείο (θανατώσεις, εξορίες, καταναγκαστικά έργα στα «τάγματα εργασίας», δημεύσεις περιουσιών κ.τ.λ.).
Το Κολλέγιο Ανατόλια αναστέλλει τη λειτουργία του. Το ίδιο και ο σύλλογος Πόντος. Το Σχολείο επαναλειτουργεί το 1919 με 175 μαθητές, οπότε δραστηριοποιείται ξανά και ο σύλλογος. Το 1920 οι μαθητές γίνονται 218, όμως, υπό τον Κεμάλ, έχει ήδη αρχίσει το δεύτερο κύμα διώξεων, πολύ πιο βίαιο και απάνθρωπο από το πρώτο».
Φιλοδοξίες πριν από τη θηλειά…
Σημαντικό μέλος και αθλητής του συλλόγου ήταν ο Συμεών Ανανιάδης που γεννήθηκε στη Σαμψούντα, εισήχθη στο Ανατόλια το 1919 και ήταν πολύ καλός αθλητής του στίβου.
Ο συμμαθητής και φίλος του Ευθύμιος Κουζινός έγραψε βιβλίο με τη μαρτυρία του από το ολοκαύτωμα (Couzinos E., Twenty three years in Asia Minor [1899-1922], New York, Vantage Press 1969) και το 1920 έβλεπε ρόδινο το μέλλον του.
«Είχαμε επιβιώσει από σφαγές τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια και είχε βάλει τρεις στόχους: να πιάσει και εάν είναι δυνατόν να ‘σπάσει’ το παγκόσμιο ρεκόρ στα 100 μέτρα, να φοιτήσει στην αμερικανική ιατρική σχολή στη Βηρυτό, να συνεχίσει σπουδές στη Βιέννη και να παντρευτεί μια όμορφη συμπατριώτισσά του από την περιοχή του Αλαχάμ», ανέφερε ο Κουζινός.
Στις 12 Φεβρουαρίου 1921, οι Τούρκοι περικύκλωσαν το Ανατόλια, με σκοπό να αναζητήσουν όπλα και εκρηκτικά.
Στη συνέχεια, αφού δεν βρήκαν τίποτα, κατευθύνθηκαν στο γραφείο του προέδρου του Κολλεγίου, ονόματι Τζορτζ Γουάιτ, όπου εντόπισαν δύο χάρτες, οι οποίοι απεικόνιζαν την περιοχή του Πόντου, σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες και τους Ρωμαίους.
Η εύρεση των χαρτών οδήγησε τους Τούρκους να ζητήσουν να δουν τη βιβλιοθήκη του συλλόγου Πόντος, όπου υπήρχαν εκατοντάδες βιβλία στην ελληνική και ειδικότερα στην αρχαιοελληνική γλώσσα, έργα κλασικών συγγραφέων, τυπωμένα τα περισσότερα στην Αθήνα.
Ανάμεσά τους βρήκαν και ένα σημειωματάριο με τις δραστηριότητες του συλλόγου, το οποίο θεωρήθηκε συνωμοτικό και επαναστατικό.
Η φωτογραφία του ποδοσφαιρικού τμήματος ερέθισε ακόμα περισσότερο τους Τούρκους, αφού οι αθλητές έφεραν μπλε-άσπρες οριζόντιες ρίγες και το γράμμα «Π» στο στήθος.
«Αυτό είναι το τέλος…»
Το βράδυ της ίδιας ημέρας, ο Συμεών Ανανιάδης, ο οποίος ήταν παρών κατά τη διάρκεια της εφόδου των κεμαλικών στη βιβλιοθήκη του συλλόγου, μίλησε με τον Κουζινό, του επεσήμανε πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση και είπε τη χαρακτηριστική φράση «αυτό είναι το τέλος».
Λίγο πριν από τα μεσάνυχτα, τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του συλλόγου κατευθύνθηκαν στο γραφείο του προέδρου του Κολλεγίου, όπου έγινε η σύλληψή τους από τους Τούρκους.
Το Σχολείο έκλεισε οριστικά τον Μάρτιο του 1921 και, παράλληλα, τερματίστηκε η δράση που είχε ο σύλλογος Πόντος, επί της ουσίας, από το 1903.
Ονομαστά στελέχη του, όπως οι καθηγητές Θεοχαρίδης (πρόεδρος), Ευσταθιάδης, οι μαθητές Συμεών Ανανιάδης (ταμίας) και αδελφοί Παυλίδη, οδηγούνται στα «δικαστήρια ανεξαρτησίας» και απαγχονίζονται στην πλατεία της Αμάσειας, μαζί με άλλους επιφανείς Έλληνες (Μητροπολίτες, επιστήμονες, εμπόρους, τραπεζίτες, εκδότες εφημερίδων), στις 21 Ιουνίου 1921.
Οι παράλληλοι βίοι του Σχολείου Ανατόλια και του συλλόγου Πόντος έκλεισαν ταυτόχρονα με τον πλέον τραγικό τρόπο.
Ένα σχολείο που επί 35 χρόνια προσέφερε εξαιρετική εκπαίδευση/παιδεία και ένας σύλλογος δραστήριος, o οποίος είχε σκοπό αποκλειστικά αυτόν που περιγράφεται στο άρθρο 2 του καταστατικού του, χωρίς βέβαια να απεμπολεί την ελληνική καταγωγή των μελών του.
Όπως με πολλή ενάργεια αναφέρει σε ομιλία του στην τελετή αποφοίτησης του 1915 ο τελειόφοιτος Γρηγόριος Σκράμης: «Ημείς, οι ενταύθα Έλληνες μαθηταί, προσδράμοντας εις σχολήν ξένην, δεν σημαίνει, καθώς δυστυχώς πολλοί νομίζουν, ότι λησμονήσαμεν την εκπλήρωσιν καθηκόντων Έλλησι μαθηταίς επιβαλλομένων, δεν σημαίνει ότι προσηλυτίσθημεν είτε εξεφυλλίσθημεν.
Παραμένομεν μετ’ ακραδάντων πεποιθήσεων εις τα πατροπαράδοτα. Είμεθα ό,τι και πας ομόφυλος ώφειλε να είναι, οίον ορθόδοξοι, εν όσω εξακολουθούμεν να είμεθα πιστά της ορθοδοξίας τέκνα, Έλληνες εν όσω είμεθα και θα είμεθα ένθερμοι υποστηρικταί και ζηλωταί της γλώσσης μας».
Το Ανατόλια αναγεννιέται από τις στάχτες του
Το 1924 το Ανατόλια ξανάνοιξε τις πύλες του σε νοικιασμένες εγκαταστάσεις στην περιοχή Χαριλάου της Θεσσαλονίκης με 13 μαθητές, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν πρόσφυγες (οι εγγραφές έφτασαν σύντομα τις 157).
Τρία χρόνια αργότερα, το Ιεραποστολικό Παρθεναγωγείο έγινε τμήμα του Κολλεγίου, ενώ το 1934 μετακόμισε σε νεόκτιστες εγκαταστάσεις έξω από την πόλη, κοντά στο χωριό της Πυλαίας, στους πρόποδες του όρους Χορτιάτη.
Το 1986 γιόρτασε τα 100 χρόνια λειτουργίας του και συνέχισε να αναπτύσσεται, ενώ ήταν ξεκάθαρο πως δεν θα μπορούσε να μην δοθεί βάση στον αθλητισμό.
Το 2005 εγκαινιάστηκε το νέο γήπεδο ποδοσφαίρου, το οποίο αποτέλεσε δωρεά αποφοίτων, ενώ έπειτα από τρία χρόνια ανακαινίστηκε το γυμναστήριό του και το 2011 εκσυγχρονίστηκε το γήπεδο ποδοσφαίρου του 1ου Γυμνασίου-Λυκείου, ύστερα από δωρεά.
Ο Γιώργος Λυσαρίδης ερωτάται πώς το Κολλέγιο τιμά σήμερα τα 35 χρόνια που βρισκόταν στη Μερζιφούντα, καθώς και τον σύλλογο Πόντος.
Η απάντησή του: «Έχει αναρτημένες φωτογραφίες στις εγκαταστάσεις και στα γραφεία. Στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Ευόσμου Θεσσαλονίκης, τον Ιανουάριο του 2019, είχε διοργανώσει ιστορική ομιλία με θέμα τη ζωή του Κολλεγίου στη Μερζιφούντα.
Όπως αναφέρουν και τα στοιχεία που σας παρέθεσα, είναι κοινοί οι βίοι των δύο οργανισμών. Τον Νοέμβριο του 2019 το Κολλέγιο συνδιοργάνωσε εκδήλωση με την Εύξεινο Λέσχη Θεσσαλονίκης υπό τον τίτλο «Το Κολλέγιο Ανατόλια στη Μερζιφούντα και ο Αθλητικός Σύλλογος Πόντος».
Αγώνες μνήμης προς τιμήν των θυμάτων
Ο Ελληνικός Αθλητικός Σύλλογος «Πόντος» Μερζιφούντας αποτέλεσε ένα θεσμικό δημιούργημα των Ελλήνων και συνέβαλε αποφασιστικά στην πνευματική, πολιτισμική, αθλητική, κοινωνική ανύψωση.
Η συμβολή του συλλόγου είναι τεράστια και αποτελεί πραγματικά μια εξαιρετική στιγμή, όταν Έλληνες που ζουν σε όλο τον κόσμο τιμούν τα μέλη του, θύματα της Γενοκτονίας.
Τον Δεκέμβριο του 2008 η ποντιακή αδελφότητα Αδελαΐδας Αυστραλίας και η ποδοσφαιρική του ομάδα «Ποντιακοί Αετοί» διοργάνωσαν αγώνα με επίλεκτους άσους της Μελβούρνης, προς τιμήν των θυμάτων του συλλόγου (σ.σ. οι «Ποντιακοί Αετοί» φορούσαν πιστά αντίγραφα της στολής).
Αντίστοιχο ποδοσφαιρικό παιχνίδι έγινε στις 12 Μαΐου 2009, με αντιπάλους τους βετεράνους διεθνείς ποδοσφαιριστές του ΠΣΑΠ και της Καβάλας.
Τον Μάιο του 2013 υπήρξε αγώνας μεταξύ των πρωταθλητών Ευρώπης του 2004 και παλαιμάχων Ποντίων ποδοσφαιριστών, οι οποίοι μάλιστα φορούσαν τις φανέλες του Πόντου Μερζιφούντας (σ.σ. στο α’ ημίχρονο έπαιξαν με γαλανόλευκη εμφάνιση και στο β’ με πορτοκαλί).
Χρήστος Κωνσταντινίδης
SPORT-RETRO. GR
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου