ΕΛΜΕ Κέρκυρας
Η δεκαετία του ‘ 70 είναι περίοδος ακμής του λεγόμενου Ευρωκομμουνισμού. Ήταν ένα ιδεολογικό ρεύμα, στα πλαίσια του κομμουνιστικού κινήματος, το οποίο ισχυριζόταν ότι αναζητούσε έναν άλλο δρόμο για το σοσιαλισμό απ΄αυτόν του σοβιετικού μοντέλου. Βασική θέση των ευρωκομουνιστών ήταν ότι το κράτος μπορούσε να μετασχηματιστεί σταδιακά από τα μέσα έτσι ώστε, αντί να εκφράζει τα συμφέροντα της αστικής τάξης, να τεθεί στην υπηρεσία μίας άλλης-σοσιαλιστικής-κοινωνίας.
Αν θέλουμε να αναζητήσουμε ιδεολογικές αναφορές, έστω ξέπνοες, στον νόμο 4327/2015 των Μπαλτά-Κουράκη, ως προς το τμήμα του, που αναφέρεται στον τρόπο επιλογής διευθυντών σχολείων με μυστική ψηφοφορία από το σύλλογο διδασκόντων, πρέπει να ανατρέξουμε σε ιδεολογήματα όπως αυτά που προαναφέραμε. H με αριθμό 711/2017 απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας βάζει τέρμα σ΄αυτές τις φαντασιώσεις και επιβεβαιώνει τη παλιά μαρξιστική αλήθεια που λέει ότι το αστικό κράτος βρίσκεται πάνω σε σταθερές ράγες και δεν μπορεί κανένας «μηχανοδηγός» (εννοούμε βέβαια το κόμμα ή τα κόμματα που κυβερνούν) όσο έξυπνος και να είναι να του αλλάξει πορεία. Γράφεται χαρακτηριστικά στην απόφαση του ΣτΕ: « Κατά παράβαση όμως των προαναφερθεισών εγγυήσεων….. ανατίθεται η εν λόγω αρμοδιότητα στον σύλλογο διδασκόντων, στον οποίο μετέχουν(αδιακρίτως) όλοι οι υπηρετούντες στην οικεία σχολική μονάδα μόνιμοι και αναπληρωματικοί εκπαιδευτικοί και με την διαδικασία της μυστικής ψηφοφορίας (που ως διαδικασία αναδείξεως οργάνων εν γένει διοικήσεως προσιδιάζει σε αυτοδιοικούμενες μονάδες ή είναι πρόσφορη σε περίπτωση αναδείξεως εκπροσώπων στα όργανα αυτά), ενώ η διοίκηση των σχολικών μονάδων της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαιδεύσεως, σύμφωνα με τις αναφερθείσες συνταγματικές αρχές, πρέπει να αναδεικνύεται από κατάλληλο όργανο που συγκροτείται και λειτουργεί με εχέγγυα αξιοκρατίας, αμεροληψίας και αντικειμενικότητας (όπως είναι τα καθιερωμένα υπηρεσιακά συμβούλια της Διοικήσεως )». Και πάρα κάτω « Η σχετική διαδικασία της μυστικής ψηφοφορίας του συλλόγου διδασκόντων, κατά το μέρος που αφορά την αποτίμηση της συμβολής στο εκπαιδευτικό έργο του υποψηφίου, εκτός του ότι κατά τα προαναφερθέντα δεν διενεργείται από κατάλληλο όργανο, δεν διασφαλίζει την έγκυρη αξιολόγηση με αντικειμενική και αξιοκρατική διαδικασία …..Κατά συνέπεια η προσβαλλόμενη υπουργική απόφαση κατά το μέρος που με αυτή ρυθμίζεται η επιλογή διευθυντών σχολικών μονάδων είναι παράνομη, αφού στηρίζεται στις διατάξεις του ν.4327/2015 που έρχονται σε αντίθεση προς το Σύνταγμα και δεν μπορούν να εφαρμοστούν.»
Θα λέγαμε ότι τα παραπάνω αποσπάσματα δεν είναι μόνο τμήματα μίας δικαστικής απόφασης, αποτελούν εξαιρετικά μαθήματα πολιτικής και λειτουργίας του καπιταλιστικού κράτους. Στον καπιταλιστικό κοινωνικό σχηματισμό η ταξική διαστρωμάτωση έχει τη μορφή πυραμίδας που στην κορυφή της βρίσκεται η άρχουσα τάξη και στην βάση της η εργατική τάξη. Ανάλογα, αλλά όχι πάντα αντίστοιχα με την ταξική πυραμίδα στην κοινωνία, είναι δομημένος ο κρατικός μηχανισμός. Το βασικό χαρακτηριστικό αυτής της δομής είναι ότι κάθε βαθμίδα της ελέγχεται και δέχεται εντολές από τους πάνω ενώ ταυτόχρονα ελέγχει και δίνει εντολές στους κάτω. Αυτή την φορά ελέγχου επιχείρησε να αλλάξει ο ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα μόνο στα χαμηλά επίπεδα την ιεραρχίας-θυμίζουμε πως οι μυστικές ψηφοφορίες έφθαναν έως τους διευθυντές εκπαίδευσης – βάζοντας τους από κάτω να κρίνουν τους από πάνω και ήλθε το βαθύ κράτος να την απαγορεύσει χαρακτηρίζοντας την ρητά παράνομη!
Η στάση του συνδικαλιστικού κινήματος
Μετά τη δικαστική απόφαση, σαν έτοιμη από καιρό η σημερινή ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας έσπευσε να επαναφέρει την αμαρτωλή από το παρελθόν συνέντευξη στο διευρυμένο υπηρεσιακό συμβούλιο και να μετατρέψει την άποψη του συλλόγου διδασκόντων, από τον οποίο προκλητικά εξαίρεσε τους αναπληρωτές συναδέλφους, σε γνωμοδοτική-γραφειοκρατική διαδικασία με κατάδηλο το στόχο να την απαξιώσει. Είναι προφανές πως εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ιδεοληψίες αλλά με φύλλο συκής που πάει να κρύψει την πλήρη ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ στο αστικό πολιτικό σύστημα.
Το κρίσιμο ερώτημα όμως είναι πώς απαντά το ριζοσπαστικό-ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα στην διαδικασία επιλογής διευθυντών. Εδώ χρειάζεται προσοχή και ψυχραιμία γιατί ελλοχεύει ο κίνδυνος με ριζοσπαστική φρασεολογία να συνεργήσεις σε συντηρητικές επιλογές. Αυτό δυστυχώς συμβαίνει στις αποφάσεις ΑΔΕΔΥ και ΔΟΕ που καλούν σε απεργία-αποχή από την διατύπωση γνώμης των υπαλλήλων για τους προϊσταμένους τους. Οι αποφάσεις αυτές παρ΄ότι είναι «ντυμένες» με έντονα ριζοσπαστικό λόγο στην πράξη καθιστούν το υπηρεσιακό συμβούλιο μοναδικό εμπλεκόμενο όργανο στην διαδικασία ανάδειξης διευθυντών, όπως δηλαδή γνωμοδοτεί το ΣτΕ και θέλουν οι πιο συντηρητικές απόψεις.
Τουλάχιστον υπερβάλουν όσοι θεωρούν ότι με την γνωμοδότηση των συναδέλφων, στην διαδικασία επιλογής διευθυντών, δημιουργείται προηγούμενο ώστε να έλθει μετά η διοίκηση και να απαιτήσει την αξιολόγηση τους (προφανώς στην λογική του μία σου και μία μου, λες και παίζουμε παιδικό παιχνίδι). Με αυτή τη λογική η διοίκηση και προκειμένου να αξιολόγηση, θα μπορούσε να επικαλεστεί την προ διετίας συμμετοχή των συλλόγων διδασκόντων στις επιλογές διευθυντών ή την κατ΄ επανάληψη διατύπωση γνώμης για την επιλογή υποδιευθυντών. Επιπλέον οι υποψήφιοι για κατάληψη στελεχιακών θέσεων στην εκπαίδευση γνωρίζουν ότι θα αξιολογηθούν και παρ΄όλα αυτά επιλέγουν να εμπλακούν σ΄αυτή τη διαδικασία, άρα και με αυτή την έννοια δεν πρόκειται για υποχρεωτική αξιολόγηση. Μη ξεχνάμε ότι η πλειοψηφία των συναδέλφων στην εκπαίδευση δεν δείχνει ενδιαφέρον για κατάληψη στελεχιακών θέσεων και αντιλαμβάνεται τον ρόλο της, καλώς κατά τη γνώμη μας, στην τάξη με τους μαθητές της. Ακόμη, ορισμένα από τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται, από όσους καλούν σε απεργία-αποχή, δεν αντέχουν ακόμη και σε ένα τυπικό λογικό έλεγχο. Γράφει για παράδειγμα η ΑΔΕΔΥ στην απόφαση της στις 3/4/2017: «Η δε επίφαση της δημοκρατίας με την αξιολόγηση των προϊσταμένων από τους υφιστάμενους με ανώνυμο ερωτηματολόγιο είναι ουτοπία, καθώς οι καθημερινές σχέσεις θα αποκαλύπτουν πως αξιολόγησε καθένας τον προϊστάμενο του, καλλιεργώντας ταυτόχρονα την καχυποψία, την συναλλαγή και το αντισυναδελφικό κλίμα».
Και η ψήφος όμως στις βουλευτικές εκλογές αποτελεί, σε μεγάλο βαθμό τουλάχιστον, επίφαση δημοκρατίας αφού όλοι γνωρίζουν τους διάφορους μηχανισμούς χειραγώγησης και εκβιασμού των ψηφοφόρων που λειτουργούν. Επίσης πολλές φορές, η ψήφος, γίνεται αντικείμενο συναλλαγής ή παραβιάζεται από καλπονοθευτικούς εκλογικούς νόμους, αλλά αυτές οι διαπιστώσεις δεν οδηγούν στην απόφαση για αποχή από τις εκλογές!
Όλα αυτά τα λέμε γιατί χρειάζεται μία πιο υπεύθυνη στάση στο ζήτημα αυτό, έτσι ώστε να μη χαθεί η «ψυχή» του συνδικαλιστικού κινήματος μέσα από χωρίς λόγο συμβιβασμούς και ταυτόχρονα να παραμένει, σαν κίνημα, αποτελεσματικό. Το ποιος θα είναι διευθυντής ενός σχολείου είναι βέβαια ένα δευτερεύον ζήτημα. Ένας καλός ή κακός διευθυντής όμως μπορεί να επηρεάσει την καθημερινότητα των συναδέλφων θετικά ή αρνητικά και όσο είναι λάθος το συνδικάτο να ασχολείται μόνο με τα μικρά καθημερινά άλλο τόσο είναι να τα αγνοεί. Γι΄αυτό πιστεύω ότι σε όσες ΕΛΜΕ υπάρχουν συσχετισμοί και προϋποθέσεις οι επιλογές των συλλόγων να γίνουν αποδεκτές από το Υπηρεσιακό Συμβούλιο οι κουτσουρεμένοι έστω ΣΔ να συνέλθουν και να διατυπώσουν γνώμη. Σε αντίθετη περίπτωση να ακολουθηθεί η γραμμή της απεργίας-αποχής. Το μοναδικό όργανο που μπορεί να κάνει την εκτίμηση και την επιλογή για την μία ή την άλλη γραμμή είναι η Γενική Συνέλευση του σωματείου η οποία οφείλει και πρέπει να λειτουργήσει σαν σκεπτόμενο σώμα και όχι σαν απλός φορέας υλοποίησης των αποφάσεων των ανωτέρων οργάνων.
Εννοείται ότι στην περίπτωση επιλογής συμμετοχής στην γνωμοδοτική διαδικασία δεν πρόκειται να έλθουν τα πάνω-κάτω, απλώς θα αποκλειστούν οι ακραίες περιπτώσεις, όπως και την προηγούμενη φορά, εντελώς ακατάλληλων για διοίκηση ανθρώπων. Αλλά αυτό δεν είναι λίγο και ταυτόχρονα διαμορφώνει καλύτερες προϋποθέσεις ώστε να συσπειρωθούν οι συνάδελφοι στο σωματείο τους στις κρίσιμες συγκρούσεις που θα χρειαστεί να γίνουν το αμέσως επόμενο διάστημα σε ζητήματα όπως η αξιολόγηση. Διαφορετικά θα μείνουμε στην επαναστατική καθαρότητα της καμίας συμμετοχής στην διαδικασία της γνωμοδότησης που προτείνουν ΑΔΕΔΥ και ΔΟΕ με την οποία περιέργως συναινούν ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚ.
Προφανώς για την υλοποίηση μίας τέτοιας πρότασης πρέπει να πάρει τις ευθύνες της και η ΟΛΜΕ, η οποία οφείλει να λύση τη σιωπή της και να καλέσει τις ΕΛΜΕ να αναλάβουν πρωτοβουλίες σ΄αυτή τη κατεύθυνση.
https://www.esos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου