Tου Ι. Καβαλιώτη
Κάποτε υπήρχε στη Θεσσαλονίκη ένα νοσοκομείο για λοιμώξεις και λοιμώδη νοσήματα. Το νοσοκομείο Λοιμωδών, με ιστορία 100 και πλέον χρόνων. Το νοσοκομείο είχε μια συσσωρευμένη κλινική εμπειρία των γιατρών και λοιπού υγειονομικού προσωπικού του πάνω στα λοιμώδη νοσήματα. Με γνώσεις που προέρχονταν όχι μόνο από τα βιβλία αλλά κυρίως από τη μακρά τριβή με τους ασθενείς. Και συσσωρεύονταν.
Το νοσοκομείο είχε 100 κλίνες (παιδιατρική κλινική 50 και παθολογική 50) με δυνατότητα ανάπτυξης άλλων 50 κλινών. Υπήρχε άριστο εξειδικευμένο μικροβιολογικό εργαστήριο, ακτινολογικό τμήμα και λυσιατρείο (το μόνο στη Β. Ελλάδα). Στο νοσοκομείο διακινείτο μεγάλος αριθμός ασθενών από όλη τη Θεσσαλονίκη και τη Βόρειο Ελλάδα. Επιπλέον εκεί εκπαιδεύονταν ένας ικανός αριθμός ειδικευομένων, σε περιστατικά τόσο της τρέχουσας πράξης όσο και νοσημάτων που δεν μπορούσαν να δουν σε άλλες κλινικές.
Το νοσοκομείο αυτό, το πιο ιστορικό της πόλης, λειτουργούσε απολύτως με κανόνες ηθικής και δεοντολογίας και πάγια τακτική του ήταν η φαρμακευτική αγωγή να χορηγείται πάντα με γνώμονα το ελάχιστο δυνατό οικονομικό κόστος και την μεγαλύτερη δυνατή αποτελεσματικότητα για τον ασθενή.
Το Λοιμωδών ήταν πλήρως έτοιμο και εφοδιασμένο σε προηγηθείσες επιδημίες (SARS, «πανδημική» γρίπη, ιός Δυτικού Νείλου κλπ.). Εκεί επισημάνθηκε πρωτίστως η έναρξη της επιδημίας Δυτικού Νείλου (Παθολογική Κλινική), εκεί υπήρχαν κέντρα αναφοράς για διάφορα παθογόνα (Μικροβιολογικό Εργαστήριο), εκεί υπήρχε τμήμα εκπαιδευμένο στην βιοτρομοκρατία (Ολυμπιακοί της Αθήνας), εκεί υπήρχε εξειδίκευση μη ακτινολόγων ιατρών στην υπερηχοτομογραφία, εκεί πρωτοτονίσθηκε η σημασία της υγιεινής χεριών (Παιδιατρική Κλινική, όπου όλοι οι θάλαμοι είχαν αντισηπτικά διαλύματα και έντυπες οδηγίες για πλύσιμο των χεριών). Εκεί αντιμετωπίσθηκαν επιτυχώς επιδημίες της μικροβιακής μηνιγγίτιδας, της ιλαράς, κοκκύτη κ.ά.
Το νοσοκομείο χαρακτηριζόμενο ως «κόσμημα» από τους ελευθεροεπαγγελματίες γιατρούς της πόλης μπορεί να είχε κακόηχο όνομα και παλιές εγκαταστάσεις αλλά κατάφερε να προσελκύει όχι μόνο τους φτωχούς αλλά και τους οικονομικά ικανούς που προτιμούσαν την κλινική δουλειά που γινότανε και δεν τους ενδιέφερε το κτίριο. Ήξεραν ότι θα εξυπηρετηθούν γρήγορα, θα λάβουν σωστή περίθαλψη, και θα έχουν ταχεία λύση του προβλήματος τους. Άξονας ήταν ο άρρωστος. Χωρίς διακρίσεις. Σημειωτέον ότι το νοσοκομείο ήταν από τα καθαρότερα της Ελλάδος (έτσι είχε χαρακτηρισθεί από την πρόεδρο της κεντρικής επιτροπής λοιμώξεων).
Ένας τέτοιος πόλος λοιπόν που λειτουργούσε σωστά, επιστημονικά, και ανθρώπινα, άρχισε να μην γίνεται αποδεκτός. Έτσι άρχισαν και οι επιθέσεις. Μία κάστα ανθρώπων κινήθηκε έντονα και λυσσαλέα θα λέγαμε, για την κατάργηση του νοσοκομείου.
Μότο τους (προσέξετε παρακαλώ διορατικότητα !!!):
«τέτοια νοσοκομεία δεν υπάρχουν πουθενά στην Ευρώπη»
“λοιμώδη νοσήματα δεν υπάρχουν πλέον, συνεχώς φθίνουν και κάποια στιγμή θα εξαφανιστούν».
Είναι χαρακτηριστικό ένα έγγραφο που περί το 2002 συνέταξαν και υπέγραψαν οι τότε διευθυντές των τεσσάρων πανεπιστημιακών παιδιατρικών κλινικών και το έστειλαν παντού όπου μπορούσαν. Υπουργεία, Νομαρχίες, ΚΕΣΥ, Πρυτάνεις κλπ.
Αίτημα τους: το Λοιμωδών δεν έχει λόγο ύπαρξης με τη μορφή που έχει, δεν μπορεί να εκπαιδεύσει, δεν υπάρχουν λοιμώδη σήμερα, τα λίγα που έμειναν θα χαθούν και αυτά με τα εμβόλια που κυκλοφορούν. Εξαιρετικά διορατικοί και αυτοί. Η ηγεσία του Υπουργείου Υγείας τους αγνόησε. Η νέα που εκλέχτηκε το 2004 συνέστησε επιτροπή από έγκριτους καθηγητές και επιστήμονες που απεφάνθη ότι όχι μόνο είναι χρήσιμο αλλά και απαραίτητο και χρήζει χρηματοδότησης. Από την πλευρά του νοσοκομείου προτάθηκαν λύσεις για το κτιριακό, εξωραϊσμού, ανέγερσης νέας πτέρυγας εφάμιλλης του Ιπποκρατείου νοσοκομείου, δημιουργία νέου νοσοκομείου σε ιδιόκτητο χώρο στο Φίλυρο ή μεταφοράς του εν σύνολω σε κτιριακές υποδομές άλλου νοσοκομείου της πόλης. Καμία λύση δεν έγινε αποδεκτή.
Φυσικά τα λοιμώδη δεν χάθηκαν. Αυξήθηκαν. Ήρθαν επιδημίες. Έγιναν πρώτου ενδιαφέροντος θέμα παγκοσμίως. Παρά ταύτα, οι άνθρωποι επέμεναν. Επανήλθαν πιο οργανωμένοι. Βλέπετε η κύρια, μη ομολογούμενη όμως, αιτία ήταν ότι οι λοιμώξεις και τα λοιμώδη δεν μπορούσαν κατ αυτούς να διαχειρίζονται από ένα μη πανεπιστημιακό ίδρυμα. Με πρόσχημα λοιπόν την οικονομική κρίση και τη δήθεν οικονομία κλίμακος κατάφεραν να πείσουν τον τότε υπουργό Υγείας κ. Άδωνι Γεωργιάδη για την χειρότερη των επιλογών. Ο κ. υπουργός δυστυχώς το 2013 διέλυσε το νοσοκομείο, σφράγισε το κτίριο, σκόρπισε τους γιατρούς σε άλλα νοσοκομεία και έτσι χάθηκε μια συσσωρευμένη και εξειδικευμένη εμπειρία ετών.
Τώρα τον πλανήτη απειλεί πάλι μια λοίμωξη κι ένας επικίνδυνος ιός. Οι άνθρωποι που έκλεισαν το Λοιμωδών τι λένε άραγε σήμερα; Αυτοί που με τέλεια διορατικότητα ισχυριζόντουσαν ότι εξέλιπαν οι λοιμώξεις, έχουν να κάνουν κάποιο σχόλιο; Ας μας πουν πόσες κλίνες για λοιμώδη νοσήματα υπάρχουν σήμερα στα νοσοκομεία της πόλεως. Ας μας πουν πόσοι θάλαμοι απομόνωσης μπορούν να διατεθούν. Ο τότε υπουργός (που και τώρα είναι υπουργός) αισθάνεται υπερήφανος για την πράξη του και τους συμβούλους του;
Σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης έστησαν αντίσκηνα στο προαύλιο για να εξοικονομήσουν κλίνες. Σε άλλα νοσοκομεία εκκενώνονται κλινικές και «στριμώχνονται» οι ασθενείς κάπου αλλού, επίσης για να εξοικονομηθούν κλίνες (η πόλη στερήθηκε περίπου 300 κλίνες συνολικά την τελευταία δεκαετία). Το Λοιμωδών θα αποτελούσε σήμερα μια εξαιρετική βοήθεια σε αυτή την κατεύθυνση. Στο χέρι του υπουργού είναι να λειτουργήσει εκ νέου μήπως και μειωθούν οι συνέπειες εκείνου του λάθους. Μπορεί αυτό να γίνει συμπληρωματικά και πρόσκαιρα στην παρούσα φάση της πανδημίας. Μετά το τέλος όμως της επιδημίας και μιας και η πόλη στερήθηκε ένα ίδρυμα που έδινε λύση σε χιλιάδες ανθρώπους διευκολύνοντας συνάμα τη λειτουργία των άλλων ιδρυμάτων, η Πολιτεία θα πρέπει να σκεφτεί ξανά πως και με ποιο τρόπο θα στήσει εκ νέου συνολικά το νοσοκομείο Λοιμωδών.
Κύριε Γεωργιάδη, εσείς που διαλύσατε το Λοιμωδών, εσείς οφείλετε να συνδράμετε στην ανασυγκρότηση του και την επαναλειτουργία του.
Πηγή: https://loimoxi.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου